==PLEASE GIVE ME YOUR SMILE==---------------------------------------------

ว่าด้วยความว้าวุ่นใจของซาคุมะ เรย์ 95 %
+ ความอยากกินเนื้อย่าง 5%

ผลลัพธ์ = ​...

---------------------------------------------












"นี่ ยิ้มให้ข้าหน่อยสิ คาโอรุคุง"


*พรืด*
"แค่กๆ"

เสียงสำลักน้ำดังขึ้นในทันทีที่ได้ยินประโยคไม่คาดคิดจากคนตรงหน้า

"พ.. พูดบ้าอะไรของนายน่ะ เรย์คุง"

ดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนรื้นไปด้วยน้ำตาจ้องเขม็งกลับไปที่ตัวต้นเหตุ "ซาคุมะ เรย์" ไอดอลหนุ่มชื่อดังที่นั่งเหม่อมองมาทางเขาแต่ปลายสายตาคู่สีแดงคู่นั้นกลับหยุดอยู่ที่ไหนก็ไม่อาจบอกได้ ในมือของเรย์ถือกระป๋องน้ำมะเขือเทศของโปรดที่เหมือนจะไม่ได้รับการแตะต้องสักนิดหลังจากถูกเปิดฝาออก

ถูกละเลย... เช่นเดียวกับคำถามจากฮาคาเสะ คาโอรุคนนี้

"เฮ้อ..."
มีเพียงเสียงถอนใจกลับมาแทนคำตอบ
อ่านบรรยากาศเพียงครู่เดียว คาโอรุก็รู้ว่าคู่หูของตัวเองกำลังเผชิญปัญหาหนักอกหนักใจแน่แท้ ทางออกเบื้องต้นในสไตล์หนุ่มขี้เล่นอย่างเขาก็มีแต่ต้องรีบฉุดค่าความหนักอึ้งในห้องแต่งตัวนี่ขึ้นมาเพื่อสร้างอารมณ์สดใสให้พวกเขาสองคนพร้อมแก่การทำงานในช่วงบ่ายที่กำลังจะมาถึงนี้ให้ได้

"แหมๆ เรย์คุงก็รู้นี่น้า~ รอยยิ้มของไอดอลชื่อดังอย่างพวกเราน่ะ มีไว้ให้แฟนๆต่างหากล่ะ นายจะมาขอกันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงกัน"

"งั้นฤา.... ข้าได้ยินจากนางแบบที่เราร่วมงานด้วยเมื่อช่วงเช้าว่าจะมีคาเฟ่เปิดใหม่ที่น่าสนใจมากในตัวเมืองให้เก็บเป็นความลับก่อนจะมีบล็อคเกอร์ไปช่วยเปิดตัวเร็วๆนี้ แต่ข้ามาบอกเผื่อว่าคาโอรุคุงอาจจะสนใจอยากรู้ข้อมูลก่อนใครก็..."

"ว๊าก เรย์คุงใจดีที่สุด~~แบบนี้สิเรียกว่าเพื่อนแท้ ส่งชื่อกับพิกัดมาเลยเพื่อน ขอบคุณน้า☆"

คาโอรุรีบยิ้มหวานยิงกว้างใส่เพื่อนตรงหน้าในทันทีพร้อมกับคว้ามือถือมาเปิดแอพบันทึกข้อมูลที่ตนใช้ประจำจนคล่องมือ ในใจก็ลิงโลดว่าจะได้รู้จักร้านใหม่ที่น่าสนใจก่อนใครและจะได้สร้างความประทับใจให้แก่คนที่เขาจะชวนไปด้วย....

เอ๊ะ
เสร็จกัน...

"คุคุคุ 'รอยยิ้ม'จากคุณไอดอลชื่อดังนี่ได้มาง่ายจริงเชียว"

"หนอย หลอกกันได้นะ เรย์คุง"

"ข้าไม่ได้หลอกเจ้านา นี่ ชื่อกับตำแหน่งร้านที่ว่า
เมื่อครู่ข้าเพียงแค่อยากจะทดสอบเสียหน่อยว่าการแลกรอยยิ้มในกลุ่มเพื่อนไอดอลด้วยกันต้องใช้ปัจจัยอะไรบ้างน่ะ"

".....เฮ้อ เอาอีกแล้วนิสัยแย่ๆของเรย์คุงที่ชอบสังเกตการณ์และเก็บข้อมูลโดยไม่เลือกวิธีการ อุตส่าห์เป็นห่วงไปแว่บนึงนึกว่าจะเป็นปัญหาหนักใจระดับที่ทำให้ซาคุมะ เรย์ไม่เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาซะแล้วสิ"

"ก็ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้สักทีน่ะนะ.... "

"เอ๋ "


"ข้าอยากได้...รอยยิ้มของโคงะ"



=========================




"ถ้าพูดว่า ข้าอยากเห็นโคงะยิ้มให้บ้าง
... จะตรงประเด็นกว่ากระมัง"

พูดพลาง ไอดอลหนุ่มเรือนผมสีดำสนิทก็ทอดถอนใจเสียงดังอีกครั้ง

"เรื่องใหญ่นะนั่น"
"ข้ารู้"
"กับเด็กคนนั้นน่ะนะ"
"ข้ารู้"
"ไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหม ช่วงนี้"
"ข้าไม่รู้"

"โว๊ะะะ ถ้าเรื่องนั้นเรย์คุงยังไม่รู้ แล้วชั้นจะให้คำปรึกษายังไงห้ะ"

โวยวายขึ้นเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใครเพราะคาโอรุรู้ดีว่าช่วงพักรอคิวงานช่วงบ่ายยังมีเหลือเฟือและจะไม่มีใครเข้ามายุ่งในห้องแต่งตัวของสองหนุ่มแห่ง UNDEAD โดยไม่จำเป็น

ถึงจะอย่างนั้น ปัญหาหนักอกของเรย์คุงครั้งนี้มันดูจะเกินมือเขาไปหน่อยเสียล่ะมั้ง ในเมื่ออีกฝ่ายคือโอกามิ โคงะ รุ่นน้องร่วมยูนิตที่สุดแสนจะขึ้นชื่อเรื่องการแสดงออกไม่ตรงกับใจ

....โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับเรย์คุง คนตรงหน้านี้


"แต่........เท่าที่ข้าสังเกตมาในช่วงหลังนี้ ทั้งในห้องซ้อมหรือเวลาที่พวกเรา UNDEAD อยู่ด้วยกัน โคงะทั้งยิ้มและหัวเราะให้กับคาโอรุคุงบ่อยนี่นา เพราะฉะนั้นไม่มีใครเหมาะที่จะให้ข้าปรึกษาด้วยมากไปกว่าเจ้าอีกแล้วนะ"

นั่น แล้วก็มามุขทำเสียงออดอ้อน 'ข้าไม่เหลือใครแล้ว' สไตล์ซาคุมะ เรย์จนได้ คาโอรุกุมเรือนผมสีอัลมอนด์ของตนอย่างเหนื่อยใจ

"อโดนิสคุงล่ะ"

"พวกเขายิ่งสนิทกันมากกว่าข้าเสียอีก ไหนจะเป็นเพื่อนวัยเดียวกัน คงยากที่จะใช้ข้อมูลจากมุมมองอโดนิสคุงมาปรับใช้เพื่อทำให้ข้าอ่านใจโคงะออกได้หรอกหนา"

"ที่นายจะถามก็คือ ทำไมกับชั้นทั้งๆที่เป็นรุ่นพี่ แต่โคงะคุงกลับเข้าหาได้อย่างสบายใจยิ้มร่าเลยสินะ"

"นั่นข้าก็อยากรู้คำตอบ"

"....... "

"....... "

"ชั้นเปล่าตีท้ายครัวเรย์คุงนะ"

"ขะ..ข้าก็ไม่ได้บอกว่าเจ้าทำสักหน่อย~~
แต่ แต่ แล้วไฉนโคงะถึงไม่ยิ้มให้ข้าเลยเล่า
ฮึก ฮึก โอย โอย~~~ฮึกก"

พูดจบ เจ้าของเรือนผมสีดำก็ลงไปนั่งทรุดซบขอบโซฟา ส่งเสียงร้องไห้แปร่งหู ไม่เหลือมาดของไอดอลหนุ่มสุดคูลแห่ง ES อีกแล้ว คาโอรุยืนมองคู่หูตัวเองอย่างเหงื่อตกพลางคิดในใจ

'สาเหตุที่เรื่องความรักเป็นสิ่งต้องห้ามของวงการไอดอลก็คงเพราะแบบนี้แหง ถ้าแฟนๆของเรามาเห็นเรย์คุงสภาพนี้ UNDEAD คงจบสิ้นกันแน่'

ถึงอย่างนั้น เสียงร้องไห้ที่ฟังราวกับหลุดมาจากละครพีเรียดก็ไม่ได้ช่วยให้คาโอรุรู้สึกอยากเข้าไปปลอบใจเพื่อนคนนี้เสียเท่าไหร่ นอกจากจะวอนให้หยุดเสียบัดนาวเพื่อโสตประสาทที่ดีของเพื่อนอย่างเขามากกว่า

"เอาล่ะๆ สงบใจลงก่อนนะเรย์คุง เรามาวิเคราะห์สถานการณ์กันอย่างที่นายถนัดเถอะ" พูดพลางก็นั่งลงตบหลังคู่หูเบาๆ

"นี่ อะแฮ่ม คิดให้ดีๆสิ สถานะเรย์คุงกับโคงะคุงตอนนี้น่ะน้าต่างกับชั้นและอโดนิสคุงมากนะ
เพราะพวกนายน่ะ [คบกันอย่างเป็นทางการ] แล้วไม่ใช่หรือไง☆"

พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงพลางตบหลังคู่หูเสียงดังอั่กให้ได้สติมารับรู้ความจริงที่น่ายินดีนี้

หลังจากพวกโคงะและอโดนิสที่เป็นรุ่นน้องได้จบการศึกษาจากยูเมะโนะซากิและตามมาด้วยสถานการณ์มากมายที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา แต่ในท้ายที่สุดทั้งเรย์และโคงะต่างหันมาสารภาพความในใจที่มีต่อกันอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งนำไปสู่การก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์ที่มากไปกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องอย่างที่เคยเป็นมา

"เรย์คุงน่ะน้า ก็คบกับโคงะคุงมาสักพักแล้วนี่ กี่เดือนแล้วล่ะ 2 เดือนกว่าได้แล้วรึเปล่า "

" 3 เดือนกับ 13 วัน"

"........เฮอะๆ"

"ก็ข้าชอบเก็บข้อมูลนี่"

"งั้นเรามาคุยเรื่องข้อมูลที่จำเป็นจริงๆดีกว่า"

"อือ"
ตอบรับแล้วลีดเดอร์แห่งวง UNDEAD ก็ลุกขึ้นมานั่งหลังตรงด้วยสีหน้าขึงขัง ทำให้คู่หูอย่างคาโอรุรู้สึกใจชื้นที่ซาคุมะ เรย์คนเดิมกลับมา ทีนี้จะได้คุยถึงปัญหาอย่างจริงจังเสียที

"อืม เราเริ่มจากตรงไหนดีนะ นายบอกว่าไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหม "

"ข้าไม่รู้ต่างหาก"

"อืม แต่ถ้าพวกนายทะเลาะกันซีเรียสจริงๆ ชั้นกับอโดนิสคุงก็น่าจะได้ยินอะไรบ้างแล้วล่ะน่า
แสดงว่าไม่น่าจะเป็นปัญหาทางอารมณ์ชั่ววูบของฝั่งโคงะคุง แต่เป็นเรื่องนิสัยส่วนตัวของเขามากกว่าล่ะม้า-ง นิสัยอย่างโคงะคุงไม่ใช่คนจะเข้ามายิ้มให้เรย์คุงง่ายๆนายก็รู้"

ชายหนุ่มเรือนผมสีอัลมอนด์พูดรัวเป็นไฟพร้อมวิเคราะห์สถานการณ์อย่างละเอียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนดูท่าจะติดเชื้อความช่างวิเคราะห์มาจากเพื่อนซี้เข้าแล้ว

แต่ในสถานการณ์แบบนี้จะคาดหวังให้ลีดเดอร์หนุ่มที่กำลังมีปัญหาหัวใจลุกขึ้นมาไขปัญหาด้วยตัวเองก็คงยิ่งยาก


"อืม ปกติถ้าเราอยากได้อะไรก็ควรเป็นฝ่ายให้อีกฝ่ายก่อน แล้วเรย์คุงล่ะ ได้ยิ้มให้โคงะคุงบ่อยรึเปล่า"

"อา เรื่องนั้นข้าคิดว่าบ่อยนะ"
ฉับพลันลีดเดอร์หนุ่มก็เปลี่ยนสีหน้า
"หึหึหึ ถ้าข้ายิ้มโปรยเสน่ห์ให้ล่ะก็ไม่มีทางที่โคงะจะไม่หลงเสน่ห์ข้าหรอกหนา"

"............."

"ขอโทษที...เชิญเจ้าว่าต่อเลย คาโอรุคุง"

"แสดงว่าทั้งๆที่นายยิ้มให้โคงะคุงแท้ๆ แต่เขาไม่ยิ้มตอบเลยเนี่ยนะ"

"ใช่น้อ"

"นายคิดว่ามันเกิดขึ้นมานานแค่ไหนแล้วล่ะ"

"น่าจะมากกว่า 3 เดือนกระมัง"

"หา แสดงว่าตั้งแต่เริ่มคบกันมานี่ เรย์คุงก็ไม่เคยเห็นโคงะคุงยิ้มให้นายเลย"

"...ใช่"

เมื่อสอบสวน เอ้ย ฟังจนถึงตรงนี้คาโอรุได้แต่นั่งกอดอกหลังพิงพนักโซฟาและใช้สมองครุ่นคิด

"เอ แปลกแฮะ ถ้าก่อนพวกนายจะคบกันก็ไม่แปลกที่โคงะคุงจะไม่แสดงออกด้านนั้นต่อหน้าเรย์คุงน่ะน้า... หือ มองอะไร ชั้นก็เก็บข้อมูลเรื่องพวกนายมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนแล้วน่า มีแต่พวกนายนั่นแหละที่ไม่รู้ใจตัวเองกันสักที กว่าจะลุ้นให้ลงเอยกันได้นี่ก็แทบแย่...เอาเถอะ
ถ้าอย่างนั้นเรย์คุง พอจะยกตัวอย่างสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังสักเรื่องบ้างได้ไหม "

"อืม"
ถึงคราวที่ลีดเดอร์หนุ่มเป็นฝ่ายครุ่นคิดบ้าง

"ก็บางครั้งที่อยู่บนเตียงกับโคงะ... "

".............. "

"เขาน่ะน่ารักมาก ข้าก็เลย..."

"พอเลย พอ"

"ข้ายังเล่าไม่จบเลย คาโอรุคุง"

"หยุดเถอะ ชั้นไม่อยากฟังรายละเอียด~หยู้ด"

รีบตะโกนเบรคอีกฝ่าย พลางมือเรียวยาวของคาโอรุรีบกางขวางไปตรงหน้าเรย์ก่อนที่อะไรๆแสลงหูจะเล็ดรอดออกมาให้ได้ยินมากไปกว่านี้ อีกมือกุมหน้าตัวเอง ส่ายหัวหน่ายใจอย่างรู้ตัวว่าตนกำลังตัดสินใจพลาดเข้าเสียแล้วที่มารับบทที่ปรึกษาความรักและเหมือนจะลามมาเรื่องบนเตียงของเพื่อนด้วยแบบนี้

"เฮ้อ คืองี้ อย่างที่เคยบอกนะเรย์คุง ชั้นไม่ได้รังเกียจความสัมพันธ์ของพวกนายนะ แต่...เอ้อ..เรื่องพรรค์นั้นของผู้ชายด้วยกันน่ะชั้นไม่ถนัดจริงจิ้ง....
เราข้ามไปถามเรื่องอื่นดีกว่า
อย่างเช่น เวลาว่างที่อยู่ด้วยกัน พวกนายสองคนทำอะไรบ้างล่ะ "

" ก็จูบ... กับ sex"

".........................ขอตัวนะ"

"เดี๋ยว คาโอยู้วคุงง~~คู่หู~~~โฮว อย่าเพิ่งไปน้อ แล้วข้าจะปรึกษาใครได้อีกเล่า~~~~~"

"อึ้ยย ปล่อยนะ ไอ้อยากช่วยก็อยากหรอก
แต่จะให้ชั้นทนฟัง sex life ของพวกนายแบบนี้ มันก็เกินหน้าที่คู่หูไปละ "

อย่างไม่สนใจเสียงงอแง มือข้างหนึ่งของคาโอรุพยายามจะแกะมืออีกข้างของเรย์ให้ปล่อยจากเสื้อแบรนด์เนมเนื้อดีของเขา แต่อีกฝ่ายก็ยังตื้อจิกไม่ปล่อยซ้ำทำหน้ายู่ยี่เหมือนลูกชายที่กำลังจะถูกคุณแม่ทิ้งไว้กลางคลินิคหมอฟันอย่างนั้นล่ะ

" ก็.. ก็คาโอรุคุงถามว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ข้าก็ตอบได้ตามความจริงที่เกิดขึ้นจริงๆนี่แล้วไง ฮึก"

แนะ ยังจะมาบีบน้ำตาเรียกความเห็นใจ

"แล้ววันๆ พวกนายไม่ทำอย่างอื่นกันบ้างรึไงห้ะ"

จากแกล้งบีบน้ำตาไปหยกๆ ลีดเดอร์ของวง UNDEAD ลดสีหน้าลงเป็นหน้าเจื่อนในทันที

"ก็..ก็ข้ากับโคงะ..ไม่ได้มีเวลาว่างหรือวันหยุดตรงกันสักเท่าไหร่นี่นา งานไอดอลของพวกเราเริ่มแตกเส้นทางต่างกันไปเจ้าก็รู้ ถ้าไม่มีงานที่เกี่ยวกับ UNDEAD พวกเราก็แทบจะไม่ได้เจอกัน เพราะฉะนั้นทุกวินาทีที่ข้าได้อยู่กับโคงะก็ต้องใช้ให้คุ้มค่าเสียสิ"

'คุ้มแต่กับตัวเองน่ะสิ ไอ้หื่น ไอ้ลามก ตาแก่บ้ากาม
กรรมของโคงะคุงจริงๆที่ดันมาเลือกคนแบบนี้~'
อยากจะด่าออกไปเสียแบบนั้นแต่คาโอรุก็รู้ว่าเพื่อนเขามีเรื่องหนักใจเกินพอแล้วจึงทำได้แค่ส่ายหน้าอ่อนใจ

"แล้วแน่ใจนะว่าเรย์คุงไม่ได้ฝืนใจโคงะคุงเรื่องนั้นน่ะ "

"เอ๋ "

"โคงะคุง ...เขามีความสุขรึเปล่า "

ลีดเดอร์หนุ่มแห่ง UNDEAD นิ่งเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น ปัดสายตาขึ้นค้นหาคำตอบจากความทรงจำที่ยังสดใหม่ในค่ำคืนระหว่างตัวเขาและแฟนหนุ่มรุ่นน้อง

เพียงแค่ดูจากแววตาคู่แดงที่ร้อนระอุขับขึ้นมาพร้อมเลือดฝาดขึ้นแก้มนั่น คาโอรุก็รู้คำตอบชวนขนลุกไปถึงสันหลังจนต้องรีบเบรคอีกครั้ง

"เออ พอเหอะๆ ไม่ต้องตอบก็พอจะรู้คำตอบละ เฮ้อ
...ชั้นว่าเพลาๆ เรื่องนั้นบ้างเถอะเรย์คุง บางที...ที่โคงะคุงไม่ยิ้มให้นายน่ะอาจเป็นเพราะเรื่องนั้น เคยสังเกตรึเปล่า "

"เอ๋ หมายความว่า... โคงะเกลียดการมี sex กับข้า"
หลุดเสียงตกใจที่มาพร้อมกับใบหน้าซีดกว่าปกติ
นานๆทีคาโอรุจะเห็นสีหน้าถอดสีจากเรย์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแวมไพร์ที่มีผิวสีซีดเป็นเอกลักษณ์แล้วแท้ๆ

ถึงจะไม่รู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้หน้าถอดสีนั้นจะมาจากข้อไหนกันแน่ระหว่าง โคงะเกลียดเรย์หรือเกลียดการมี sex ก็เถอะ

"เฮ้ ชั้นก็ตอบไม่ได้หรอกนะ แต่ในความสัมพันธ์ของคนสองคนน่ะไม่ได้มีแค่เรื่องแบบนั้นใช่ไหมล่ะ และ เอ่อ การจะชอบไม่ชอบนั่นน่ะ คนเดียวที่จะตอบได้น่ะคือโคงะคุงไม่ใช่รึไง "

"........... "

"ว้า ส่วนชั้นก็ไม่ใช่ที่ปรึกษาเรื่องบนเตียงสักหน่อย ชั้นน่ะถนัดแค่เรื่องจีบสาวกับวางแผนเดทนะ...

.... อ๊ะ "

" มีอะไรเหรอ คาโอรุคุง "

ร่างเพรียวผมสีอ่อนไม่ตอบคำถาม แต่ลุกขึ้นยืนพร้อมคว้ามือถือในมือมากดเบอร์คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว

"ก็ทำเรื่องที่ชั้นถนัดไงล่ะ ☆"





=========================





"ยะโฮ่ว~~☆ ทางนี้ๆ โคงะคุง อโดนิสคุง"

มือเพรียวของคาโอรุโบกขึ้นกลางอากาศเรียกความสนใจจากรุ่นน้องทั้งสองคนที่เพิ่งเดินทางมาถึงร้านเนื้อย่างเจ้าประจำตามที่นัดหมายไว้

"สวัสดีครับ รุ่นพี่ซาคุมะ รุ่นพี่ฮาคาเสะ"
โอโตการิ อโดนิสหนุ่มร่างสูงผิวสีเข้มก้มหัวทักทายก่อนจะนั่งที่ว่างข้างรุ่นพี่เรือนผมสีน้ำตาลอ่อน หรือพูดให้ถูกคือโดนดึงตัวอย่างแนบเนียนให้ไปนั่งฝั่งนั้นต่างหาก

"โอ้ส โทษทีที่มาช้านะ รุ่นพี่ฮาคาเสะ รุ่นพี่ซาคุมะ ทางนี้กว่าจะซ้อมเสร็จกินเวลากว่าที่คิดน่ะ"

เมื่อเหลือที่ว่างแค่เพียงหนึ่ง โอกามิ โคงะหนุ่มน้อยเรือนผมสีเงินก็วางตัวเองลงที่ข้างๆ ซาคุมะ เรย์ลีดเดอร์ของวง

เป็นไปตามแผน...

"ทางนี้ที่จู่ๆเปิดตี้เนื้อย่างกระทันหันต่างหากล่ะต้องขอโทษ ช่วงนี้พวกนายกำลังยุ่งกับงานทางนั้นกันอยู่แท้ๆ"

"เฮะๆ แต่ใครจะอยากปฏิเสธงานเนื้อดีๆอร่อยๆล่ะจริงไหม อโดนิส"

ว่าพลางยิ้มกว้างให้ทั้งอโดนิสและคาโอรุ แล้วโคงะก็หันไปสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน เตรียมอุปกรณ์ในมือพร้อมสรรพ ดวงตาสีอำพันเปล่งประกายเมื่อเห็นบรรดาเนื้อวางจัดจานสวยเรียงรายตรงหน้า

เพราะเป็นร้านที่เจ้าของร้านรู้จักกันดีกับซาคุมะ เรย์ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะเปิดห้องส่วนตัวให้พวกเขาทั้ง 4 คนจากระยะการโทรจองเพียงไม่นาน พร้อมกับนำเสนอรายการเนื้อที่คัดสรรเป็นพิเศษให้ได้โดยทันที แน่นอนว่า บิลค่าใช้จ่ายวันนี้คงไม่พ้นต้องถลุงจากกระเป๋าเจ้าภาพเฉพาะกิจ
....แต่เพียงแค่ได้เห็นสีหน้าผ่อนคลายของคนที่นั่งข้างๆ
ลีดเดอร์แห่งวง UNDEAD ก็รู้ดีว่ามันคุ้ม






"นัดเดทกับโคงะ แต่เจ้าเรียกรวมพลพวกเราทั้ง 4 คนที่ร้านเนื้อย่าง นี่คาโอรุคุงมือตกในฐานะ date planner รึเปล่าหนอ"

ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนที่คาโอรุเสนอแผนเดทฉุกเฉิน ลีดเดอร์หนุ่มไม่คิดว่าเพื่อนคู่หูจะวางแผนนัดกระทันหันที่ร้านเนื้อย่างในช่วงค่ำหลังจากที่ทุกคนเสร็จงานของวันนั้น ห่างไกลจากความโรแมนติคตามอุดมคติหนุ่มเจนจัดงานเดทอย่างคาโอรุเสียจนน่าแปลกใจ

ดูท่าจะเป็นครั้งแรกที่คนอย่างซาคุมะ เรย์ได้แต่งุนงงกับแผนที่ผู้อื่นเป็นผู้วางซะแล้ว

"เรย์คุงน่ะดูถูกกันเกินไปแล้ว
แผนเนื้อย่างนี้น่ะเป็นแค่นกต่อ เป้าหมายจริงๆคือ'เรื่องอื่น'กับโคงะคุงต่างหาก" พูดพลางคาโอรุก็ขยิบตาเพื่อยืนยันความมั่นใจ

"อ้าว นึกว่าจะห้ามข้าไม่ให้จู่โจมโคงะคืนนี้เสียอีก"

"โอ้ย ขอสักวันที่นายช่วยเก็บสัตว์ประหลาดของนายไว้ในกางเกงสักหน่อยจะได้ไหม"

เจ้าของเรือนผมสีอัลมอนด์วางแก้วน้ำในมือกระแทกโต๊ะเนื้อแข็งเสียงดัง โชคดีที่พนักงานประจำร้านออกไปจากห้องส่วนตัวนี้เสียก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นคงได้ตกเป็นข่าวเมาท์ฉาวติดเทรนด์ทวิตเตอร์ว่าฮาคาเสะ คาโอรุกำลังใช้น้ำเสียงบังคับขู่เข็ญซาคุมะ เรย์ในร้านเนื้อย่างอย่างน่าสงสัยแน่นอน

"ฟังนะเรย์คุง ถ้าเป้าหมายครั้งนี้เพื่อทำให้โคงะคุงยิ้ม นายก็ต้องฟังชั้น... โคงะคุงน่ะปกติเขาจะไม่เป็นฝ่ายเข้าหาเรย์คุงก่อนแน่ล่ะ แต่ถ้ารุกมากเกินไปเขาก็หนีเตลิดไม่ก็โกรธโวยวายกันพอดี นั่นสิ พูดไปก็เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่ต้องการการเข้าหาอย่างระมัดระวัง เราต้องค่อยๆตีวงล้อมจนเขาไม่มีทางหนี เข้าใจใช่ไหม "

"ถ้าโคงะได้ยิน ข้าว่าพวกเราคงโดนขย้ำคอขาดเป็นแน่แท้"

"ก็อย่าให้เขารู้สิ เอาน่ะ ฟังนะ...เรย์คุง
วันนี้
ห้ามแอลกอฮอล์
ห้ามคิดเรื่อง SEX
ทั้งหมดที่นายต้องทำคือสังเกตและเฝ้ามองโคงะคุงให้มากที่สุด อย่างใจเย็นด้วย ถึงจะได้นั่งข้างๆกันแต่ก็ต้องเก็บมือปลาหมึกไว้ในที่ๆควรอยู่ โคงะคุงที่การ์ดตกเพราะคิดว่าอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนๆแบบนี้น่ะ ถ้านายชวนคุยเหมือนปกติ รับรองเขาก็ยิ้มออกจนได้น่า
ทำตามแผนที่ชั้นบอก แล้วผลจะออกมาดีแน่นอน ✩"

ฟังแผนจบ ลีดเดอร์หนุ่มก็กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่
แม้จะฟังเงื่อนไขแล้วรู้ตนว่าทำได้ยากกว่าปกติ แต่ก็ผงกเรือนผมสีดำรับคำสั่งคู่หูอย่างมาดมั่น


"วันนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องทำให้โคงะคุงผ่อนคลายให้มาก เข้าใจนะ "









.....แต่ดูเหมือนว่าคนที่ผ่อนคลายไม่ได้คือเรย์คุงซะแล้ว

คาโอรุมองภาพตรงหน้าแล้วก็อยากกุมหัวรอบที่สิบแปดล้านของวัน รู้แล้วว่าแผนที่วางไว้น่าจะไม่ราบรื่นเเพราะคุณลีดเดอร์ของวงกำลังตั้งใจทำสิ่งที่ตรงข้ามกับคำว่าผ่อนคลายชัดๆ

"เอาซอสเพิ่มไหมโคงะ... วะ ว๊ากนี่มันกระเทียมนี่นา"
"เนื้อตรงนั้นไหม้เสียแล้ว ข้าทิ้งให้นะ อ้าว นี่มันเห็ดนี่นา.. "
"แก้มเปื้อนแล้วน่อ โคงะเอ๋ย"

"เอ๊ะ ไม่ต้องยุ่งน่า รุ่นพี่ซาคุมะ ชั้นไม่ใช่เด็กนะ แค่นี้กินเองได้น่า "
"โคง้า~~~"

*ปึก*
""

ขายาวๆของคาโอรุกระแทกเต็มแรงไปที่หน้าแข้งของเรย์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างอดไม่ได้ พยายามส่งสายตาเข้มให้อีกฝ่ายได้ตั้งสติ ยิ่งคู่หูของเขาพยายามเอาอกเอาใจโคงะระหว่างมื้ออาหารนี่มากเท่าไหร่ ดูท่าผลน่าจะยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรุ่นน้องรู้สึกอึดอัดใจมากก็เท่านั้น
ถ้าเป็นแบบนี้ แผนขั้นต่อไปก็ไม่มีทางได้เริ่มต้นกันแน่

'ตั้งสติหน่อย เรย์คุง'

อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มเจื่อนกลับมา

จากที่เป็นไอดอลหนุ่มมาดเข้มทรงเสน่ห์ ครองหัวใจของสาวและหนุ่มทั่วโลก เป็นเจ้าแห่งรัตติกาลผู้สามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง มาวันนี้แค่จะนั่งกินข้าวเพื่อสร้างบรรยากาศผ่อนคลายให้กับแฟนหนุ่มรุ่นน้องยังทำแทบจะไม่ได้

ซาคุมะ เรย์ รู้สึกตนอ่อนหัดกับการมีความรักเสียเหลือเกิน~


"เอ้า รุ่นพี่ซาคุมะ"

ชิ้นเนื้อย่างสุกสีสวยถูกคีบมาวางไว้บนจานตรงหน้า ดึงสติให้เรย์เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งข้างๆ แล้วสบตาเข้ากับดวงตาสีอำพันของโคงะที่มีประกายตาแววซุกซนอยู่ในที

"ที่ทำท่าพิลึกๆเพราะหิวล่ะสิ เอ้านี่ กินเยอะๆ"

ไม่พูดเปล่า หยิบเนื้อสุกสีสวยมาวางเพิ่มบนจานของเรย์จนแทบล้น

และถึงแม้จะไม่ใช่ยิ้มกว้างจากโคงะอย่างที่คาดหวัง แต่เพียงแค่ได้เห็นมุมปากยกจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ พร้อมน้ำเสียงรื่นเริงกลั้วความซุกซน ซ้ำยังสีหน้าขะมักเขม้นในการเลือกหยิบอาหารจากเตาย่างมาให้ นั่นก็มากพอจะทำให้เรย์มองแฟนหนุ่มรุ่นน้องอย่างรักใคร่ไม่วางตา

'ปากร้ายแต่ใจดี น่ารักที่สุด~โคงะของข้า~♪'

"เฮ้ มัวมองอะไร รุ่นพี่ซาคุมะ
ถ้าไม่รีบกิน เดี๋ยวชั้นแย่งกินหมดนะเห้ย"

"คึคึ ถ้าเป็นโคงะ มาแย่งไปจากปากข้าโดยตรงก็ย่อมได้หนอ ♪"

"......."



'โอ้ย อยากจะบ้าตาย~~~~'
คาโอรุยกเมนูขึ้นมาปิดหน้าตัวเองแทบจะทันทีด้วยความละอายใจแทนพ่อคู่หูคนนี้
ให้ตายเถอะ ถึงจะไม่เกรงใจเขา แต่ช่วยเกรงใจเด็กดีตรงนี้อย่างอโดนิสคุงสักนิดเถอะ

และทั้งที่เมื่อครู่บรรยากาศเกือบดีแล้วเชียว~โคงะคุงที่การ์ดอ่อนลงมากจนน่าจะปูทางไปแผนขั้น 2 ได้ดีแน่ๆ แต่เรย์คุงที่พูดกระเซ้าแหย่ขึ้นซะแบบนั้นก็น่าจะทำให้โคงะคุงออกโรงเขินจนโหวกเหวกขึ้นมากลางโต๊ะเสียละมั้ง

งานนี้จะเกิดเหตุจานบินหรือถ้วยบินก็ไม่อยากจะรับรูู้ด้วยแล้ว~~


เอ๊ะ


เอ๋
ไม่ยักมีเสียงโวยวายจากโคงะคุงเหมือนอย่างเคย
แม้แต่เสียงตบโต๊ะกระแทกชามช้อนที่มักได้ยินตลอดก็ไม่มี...

คาโอรุเหลือบนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของตนมองลอดผ่านหนังสือเมนูในมือไปที่รุ่นน้องผมสีเงินที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ข้างๆลีดเดอร์หนุ่มผู้ที่ยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เอาแต่อมยิ้มคีบเนื้อฉ่ำเข้าปากสบายอารมณ์อยู่นั่น

เด็กหนุ่มรุ่นน้องพึมพำบางคำที่ฟังไม่ได้ศัพท์ขึ้นก่อนจะเหลือบตามองไปที่เรย์ แล้วหยิบแก้วน้ำเย็นตรงหน้าขึ้นมาจิบ สีเลือดฝาดเรื่อบนแก้มกลมๆนั้นเป็นสัญญาณให้เห็นว่า... อะไรๆก็ไม่น่าจะแย่อย่างที่คาโอรุกังวลสินะ

ฮึๆ ดูท่าแผนสู่ขั้น 2 มีแววจะไปได้สวย~

เอาละ ไหนๆ ละก็ขอเรียกเก็บโบนัสค่าจ้างในงานครั้งนี้จากเรย์คุงให้เต็มที่ซะเดี๋ยวนี้เลยละกัน


"อโดนิสคุง~ เรามาสั่งเนื้อเพิ่มกันเถอะ ✩"




================================



"ฮ้า อิ่มจัง~~"

คาโอรุยืดขาก้าวเท้าลงจากรถด้วยน้ำเสียงรื่นเริง รถแท็กซี่คันใหญ่รู้งานจอดรถเทียบหน้าหอพักเซย์โซคังได้อย่างพอดี ในเวลานี้ ที่นี่คือที่พักในปัจจุบันของเหล่าไอดอลใน ES รวมถึงพวกเขา 4 คนแห่ง UNDEAD

"ขอบคุณที่เลี้ยงมื้อนี้นะครับ รุ่นพี่ซาคุมะ"

"ฮึฮึฮึ เรื่องเล็กน้อยหนอ นานๆได้ทานข้าวพร้อมหน้ากัน 4 คนทั้งที♪"

คาโอรุเหล่ตามองเพื่อนคู่หูที่มีน้ำเสียงอารมณ์ดีขึ้นผิดจากตอนเริ่มต้นของวัน จนต้องใช้ศอกกระทุ้งเรียกสติไม่ให้เรย์ลืมจุดประสงค์เดิมของแผนที่เขาช่วยวางไว้ในวันนี้

'เชอะ หน้าบานจนน่าหมั่นไส้ ได้โคงะคุงคอยปิ้งเนื้อให้จนแทบจะป้อนเข้าปากแบบนั้นจะจ่ายค่าเนื้อเพิ่มอีกสิบจานก็คุ้มล่ะสิ ...แต่ว่านะ เรย์คุง อย่ามัวแต่เพ้อจนลืมแผนขั้น 2 นะ ขั้นต่อไป '

ใช่ จนถึงตอนนี้เรย์ก็ยังไม่ได้เห็นโคงะยิ้มให้ตนแม้สักครัั้ง ดังนัั้นจึงไม่อาจเรียกได้ว่าจบแผนสำหรับคืนนี้ได้

สำหรับคาโอรุ เป้าหมายที่แท้จริงของแผนครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องที่ให้คนทั้งคู่ได้ไปทานข้าวด้วยกัน
แต่สิ่งสำคัญคือการที่เรย์จะได้รับรอยยิ้มจากเด็กหนุ่มรุ่นน้องสุดรักได้อย่างไรต่างหาก

จากแผนแรกที่ทำให้โคงะผ่อนคลายในมื้ออาหารระหว่างกลุ่มเพื่อนสนิท แล้วต่อด้วยแผนสองหลังจากนี้ที่จะเป็นการใช้เวลาในบรรยากาศยามค่ำคืนกับคนที่เขาชอบสองต่อสอง และถ้าเรย์ไม่เดินเกมพลาด ไม่พ้นคืนนี้ลีดเดอร์หนุ่มก็จะต้องได้เห็นสิ่งที่คาดหวังไว้อย่างแน่นอน

เพียงคิดถึงผลลัพธ์ของแผนแล้วคาโอรุก็อดยิ้มภูมิใจให้ตัวเองไม่ได้ในฐานะผู้วางแผน
แต่ก็ไม่ลืมที่จะกระทุ้งศอกอีกครั้งสุดท้ายกระตุ้นให้เพื่อนซี้รีบทำตามแผนสักที

"จริงสิ โค----"

"เฮ้ย อโดนิส เดี๋ยวแวะห้องชั้นไหม เรื่องเดโม่เทปที่คุยกันเมื่อเช้าน่ะ"

---------แย่แล้ว
เดินเกมช้าไปก้าวนึง พลาดไปถนัด

ไม่คิดว่ารุ่นน้องผมสีเทาจะเปิดประเด็นไปเรื่องอื่นก่อนที่เรย์จะได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนเด็กหนุ่มให้แยกตัวออกไปเพียงสองคน

ถึงจุดนี้รุ่นพี่นักวางแผนเดทเริ่มออกอาการลนลานเมื่อแผนไม่เป็นไปตามที่วางไว้ ในสมองใต้เรือนผมสีอัลมอนด์นั้นรีบทำงานอย่างหนักเพื่อจะรีบดึงสถานการณ์กลับมาให้อยู่ในมือตัวเองอีกครั้ง
ทว่า----

"ขอโทษนะ โอกามิ วันนี้ชั้นต้องแวะไปห้องรุ่นพี่ฮาคาเสะน่ะ ได้ยินว่ามีของจะฝากไปให้คันซากิ... ใช่ไหมครับ รุ่นพี่ฮาคาเสะ"

จู่ๆ รุ่นน้องหนุ่มผมสีม่วงก็โยนบทสนทนาไม่คาดหมายเข้ามาให้ตรงหน้าคาโอรุราวกับรู้ว่าเขากำลังต้องการอะไร

"เอ๋ ------อ้อ ใช่ๆ---
ของ~ฝาก~ให้~โซมะคยู้น~รุ่นน้องสุดที่รัก~~"

"เฮอะ มีรุ่นน้องที่เยี่ยมยอดสุดๆ อยู่ตรงหน้าตั้ง 2 คนแล้วยังจะกล้าชมรุ่นน้องคนอื่นต่อหน้ากันอีกนะ รุ่นพี่...ฮาคาเสะ"

"แหม กับโคงะคุงน่ะ ถ้าขืนชั้นชื่นชมออกนอกหน้าก็คงโดนเรย์คุงเขม่นเอาน่ะสิ
มามะๆ อโดนิสคุง เรารีบไปกันดีกว่า~ ราตรีสวัสดิ์นะ เรย์คุง โคงะคุง ไว้เจอกันพรุ่งนี้✩"

พูดจบ คาโอรุขยิบตาส่งท้ายคนทั้งคู่ก่อนจะรีบเดินดันหลังให้อโดนิสนำหน้าตนไปที่ลิฟท์ทันที

โคงะยืนเกาหัวมองทั้งสองคนที่เดินเข้าตึกหอพักจนลับตาไป สุดท้ายก็เหลือแค่ตัวเขากับรุ่นพี่...แฟนหนุ่มที่ยืนเงียบมาพักใหญ่ เกือบจะอึดอัดจนโคงะต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบเสียเอง

"รุ่นพี่..ฮาคาเสะนี่ เป็นคนมาไวไปไวเหมือนสายลมสมชื่อจริงน้า"

"อา ใช่ เขาเป็นแบบนั้นเสมอล่ะหนอ"

"......"
"......"

"พูดถึงสายลม..."
ลีดเดอร์หนุ่มพยายามเค้นเสียงให้ออกมา กลั้นหายใจก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไป

"โคงะอยากไปเดินเล่นรับลมยามค่ำกับข้าหน่อยไหม"

รวบรวมความกล้าแล้วก็เอ่ยขึ้นในที่สุด พยายามส่งสายตาอ่อนโยนเป็นนัย หวังให้อีกฝ่ายจับบรรยากาศที่กำลังก่อตัวขึ้นให้ได้

"หา ตอนนี้เรียกค่ำตรงไหน นี่มันดึกแล้วนะ รุ่นพี่ซาคุมะ"

---แน่ล่ะ กับโคงะไม่ได้มีอะไรง่ายอย่างที่คิด

"อ๊ะ ขอโทษ นั่นสินะ สำหรับข้าที่เป็นสิ่งมีชีวิตกลางคืนมันก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็... "

"ก็--ไม่ได้หมายความอย่างน้า-น รุ่นพี่ซาคุมะ
ชั้นหมายถึงตอนนี้มันดึกเกินกว่าจะแค่ไปเดินเล่นชิลๆน่ะ"

จากหน้าเจื่อนของหนุ่มรุ่นพี่เปลี่ยนเป็นภาพความสงสัยในแววตาทันที

"เดี๋ยวขอเวลาให้ชั้นไปพาเลออนมาก่อนละกัน วันนี้รุ่นพี่คาเสะฮายะไม่อยู่ที่ห้องก็เลยไม่มีใครพาเลออนไปเดินเล่นน่ะ"

"อ..อ๋อ ได้สิ งั้นเราทั้งคู่ก็ไปพาเลออนคุงเดินเล่นด้วยกันเถอะ ♪"
บนความโล่งใจว่าอย่างน้อยคืนนี้แผนที่วางไว้ก็ไม่ล่มสนิท ลีดเดอร์ของวงรีบตอบรับด้วยน้ำเสียงร่าเริง ....แม้อีกหนึ่งมุมมืดในใจเผลอคิดถึงสิ่งที่โคงะพูดไว้เมื่อครู่ก็ตาม

'ทัตสึมิคุงไม่อยู่ที่ห้องคืนนี้งั้นเหรอ...'

เผลอแว่บไปคิดเรื่องที่ไม่สมควรคิดเข้าจนได้ ก่อนจะรีบสะบัดหัว ถ้าคาโอรุคุงรู้เข้าก็คงโดนสวดอีกไม่จบแน่เชียว


'ฮึ่ย วันนี้เรย์จังจะเป็นเด็กดีตามที่สัญญาให้ได้น่อ T T'



=========================


"ขอโทษนะ อโดนิสคุง ทำให้นายเป็นเด็กไม่ดีไปซะแล้ว"

รุ่นพี่หนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพูดขึ้นกับรุ่นน้องเจ้าของเรือนผมสีม่วงหลังจากประตูลิฟท์ปิดลง

"เรื่องอะไรเหรอครับ รุ่นพี่ฮาคาเสะ"

"ก็เมื่อกี๊ที่นายถึงกับโกหก...ไม่สิ หาข้ออ้างให้ชั้นปลีกตัวมาได้ เพื่อจะให้เรย์คุงกับโคงะคุงอยู่ด้วยกันใช่ไหมล่ะ ฮ้า รู้สึกผิดจริงๆ ทำให้อโดนิสคุงเป็นแบบนี้ ชั้นเป็นรุ่นพี่ที่แย่มากเลยสินะ"

"รุ่นพี่ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกครับ ผมเองก็รู้สึกผิดที่โกหก แต่เจตนาพวกเราก็แค่อยากจะช่วยให้รุ่นพี่ซาคุมะได้ใช้เวลาอยู่กับโอกามินี่ครับ"

"ว้า ฟังนายพูดแล้วชั้นยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก ว่าแต่ นายรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าชั้นกับเรย์คุงเราวางแผนวันนี้กันเอาไว้น่ะ"

"ที่ร้านเนื้อย่างผมเห็นพวกรุ่นพี่ส่งสายตาดูมีลับลมคมในกัน ก็เลยแอบส่งสัญญาณมือถามรุ่นพี่ซาคุมะระหว่างที่ไม่มีใครเห็นน่ะครับ"

"พวกนายนี่น้า ชอบทำอะไรลับหลังกันสองคนจริง.... อ๊ะ ชั้นเองก็ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้นนี่นะ ฮ่ะๆๆ"

เสียงหัวเราะของคาโอรุดังก้องลิฟท์ ทำเอาเด็กหนุ่มรุ่นน้องผมสีม่วงพลอยประสานเสียงหัวเราะไปด้วย


"เฮ้อ ทั้งชั้นทั้งอโดนิสคุงอุตส่าห์ช่วยกันขนาดนี้แล้ว หวังว่าเรย์คุงคงได้สิ่งที่ต้องการสักทีล่ะนะ"




=====================



"เฮ้ เลออน วิ่งช้าลงหน่อยเซ่ ฮ่าๆ รู้น่าว่าดีใจที่ได้ออกมาเที่ยวใช่ไหมล่ะ "


เรย์ยืนมองภาพของ 'เลออนคุง' สุนัขพันธุ์เพมโบรก เวลช์คอร์กี้ขนสีน้ำตาล วิ่งนำหน้าเจ้าของขน..เอ้ยผมสีเทาที่ส่งเสียงหัวเราะพลางวิ่งไล่ตามในพื้นที่สวนหย่อมบริเวณตึกหอพัก เพราะเป็นเวลาดึกดื่นมากแล้วโคงะจึงไม่อยากจะพาเลออนออกไปเดินเล่นไกลจากตัวตึกนัก ประกอบกับคอร์กี้ตัวนี้เป็นเด็กที่ถูกฝึกมาอย่างดีเลยไม่ต้องกังวลว่าจะทำพื้นที่สวนเสียหาย

แม้แต่กับเรื่องการเลี้ยงสัตว์ โคงะก็มักเข้มงวดและจริงจังเสมอ

ต้องยอมรับว่านิสัยข้อนี้เป็นเสน่ห์เฉพาะตัวที่ทำให้เรย์หลงใหลในตัวรุ่นน้องคนนี้เสมอมา โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับเส้นทางไอดอลและดนตรี โคงะก็ยิ่งแสดงออกถึงความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ใคร

...ไม่เคยลดละความพยายาม
...เรย์หลงใหลโคงะในเรื่องนี้พอๆกับที่อีกฝ่ายก็หลงใหลเขาเช่นกัน...

และเมื่อพูดถึงความหลงใหล ภาพตรงหน้าที่หนุ่มรุ่นน้องลงไปหัวเราะร่วนกับสัตว์เลี้ยงของตนก็น่าหลงใหลไม่แพ้กัน รอยยิ้มของโคงะที่สว่างสดใสราวกับมีพระอาทิตย์ขึ้นในกลางดึกเยี่ยงนี้

...รอยยิ้มที่ตัวเขาในช่วงนี้ไม่เคยได้จากเจ้าตัวเลยสักครั้ง

'นี่ข้าแพ้กระทั่งเลออนคุงเหรอเนี่ย...เฮ้อ'

เผลอถอนหายใจเสียงดังซะจนเด็กหนุ่มรุ่นน้องผิดสังเกตจนต้องเดินเข้ามาหา โดยมีเจ้าก้อนขนสีน้ำตาลคาบลูกบอลเดินตามเจ้านายมาติดๆ

"รุ่นพี่ซาคุมะ เบื่อแล้วรึเปล่า กลับห้องไปก่อนก็ได้นะ"

"อ๊ะไม่ใช่อย่างนั้นดอก ข้าแค่..."

"...."

'..รู้สึกอิจฉาเลออนคุงขึ้นมา... '​

อยากจะพูดออกไปเช่นนั้นแต่น่าจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายงุนงงกว่าเดิม

"ข้าแค่... กำลังนึกถึง... สวนผักที่โคงะปลูกไว้น่ะ
ป่านนี้เป็นยังไงบ้างแล้วฤา "

เรย์แกล้งเฉไฉไปหัวข้ออื่นกลบเกลื่อนความคิดวุ่นวายในหัว ถึงอย่างไรการคุยสัพเพเหระกับโคงะก็ยังเป็นสิ่งที่เขาชอบมากอยู่ดี โดยเฉพาะเมื่อไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันลำพังนัก

"อ้อ มุมปลูกพืชสวนครัวของชั้นน่ะอยู่ทางนี้ มาดูสิ รุ่นพี่ซาคุมะ"

ว่าพลางโคงะก็เดินนำเรย์ไปมุมโปรดของตัวเองที่ขอแบ่งพื้นที่สวนของหอพักมาทำงานอดิเรก อย่างที่เคยทำมาตั้งแต่สมัยที่เรียนอยู่ที่ยูเมะโนะซากิ

ทั้งสองคน(และหนึ่งก้อนขนขาสั้น)พากัน​เดินผ่านกลุ่มพุ่มไม้ไปยังอีกมุมหนึ่งของสวนหย่อม ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเรย์คือ สวนขนาดย่อมที่มีพืชผักนานาชนิดเติบโตเต็มพื้นที่ ทั้งที่ถูกเก็บไปบ้างและรอผลผลิตรอบใหม่ บ้างก็พร้อมเก็บเกี่ยว บ้างก็กำลังผลิดอกออกผล แต่ทุกต้นล้วนดูแข็งแรง แสดงถึงความเอาใจใส่จากผู้เฝ้าดูแลเป็นอย่างดี

ถึงแม้ใครต่อใครจะลงความเห็นว่าโคงะเป็นเด็กที่เลือดร้อนและชอบเอะอะโวยวาย แต่ทั้งหมดก็เป็นแค่เพียงเปลือกนอก เรย์รู้ดีว่าภายใต้เกราะเหล่านั้นคือความอดทน ใจดีและอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ ....การดูแลเหล่าพืชสวนครัวที่แสนบอบบางเหล่านี้จนสำเร็จได้คือข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด

"อา นี่ไงๆ มะเขือเทศของโปรดของข้า ♪"
สายตาของรุ่นพี่หนุ่มพลันเห็นผลพืชสีแดงที่คุ้นเคย มือก็รีบคว้าไปยังเป้าหมายอย่างเคยชิน

"เฮ้ย ไม่ได้นะ รุ่นพี่ซาคุมะ"
เด็กหนุ่มรุ่นน้องรีบตะโกนเสียงดังซะจนแม้แต่เลออนยังหยุดการกัดแทะลูกบอลลูกโปรด

"อะไรกันโคงะ ทั้งๆที่จนถึงตอนนี้ที่พวกเราคบกันแล้ว เจ้าก็ยังห้ามข้าไม่ให้กินมะเขือเทศที่เจ้าปลูกอีกงั้นเหรอ"

เรย์ส่งเสียงตัดพ้อแฟนหนุ่มรุ่นน้องแต่ก็ยอมเก็บมือไว้กับตัวแต่โดยดี

ฝั่งโคงะแม้จะยังไม่ชินกับการได้ยินคำว่า 'คบกันแล้ว' ที่ออกมาจากปากของรุ่นพี่ แต่ก็พยายามจะกลืนความอายแล้วรีบตอบเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด

"ม ไม่ใช่อย่างนั้น ที่ชั้นห้ามน่ะเพราะตั้งแต่สมัยเรียนที่ยูเมะโนะซากิแล้วรุ่นพี่ก็มักจะเด็ดแต่ผลที่มันยังสุกไม่เต็มที่ต่างหาก รู้ไหมว่ามันเสียดายของ ...และถ้ามันไม่อร่อย ชั้นก็เสียชื่อในฐานะคนปลูกด้วยน่ะสิฟะ"

ที่แท้ตลอดมาที่โคงะโวยวายเรื่องเขาแอบทานมะเขือเทศที่เขาปลูก ก็เพราะเหตุผลนี้เองหรือ เรย์ได้ฟังแล้วก็โล่งใจไม่น้อย

"ฮึฮึ แต่สำหรับข้าไม่ว่าจะเป็นผลสีเหลืองหรือแดงเข้มก็ล้วนอร่อยเท่ากันหมด เพราะข้ารู้ว่าโคงะพยายามปลูกมันเพื่อข้านี่นา"

" ชั้นพูดตอนไหนว่าปลูกเพื่อพี่กันห๊ะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าชั้นปลูกเอาไว้เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายต่างหากเล่า"

ถึงยกเหตุผลเดิมมาอ้างแต่เรย์ก็ยังเชื่อว่ามีเรื่องของเขาอยู่ครึ่งหนึ่งในบรรดาเหตุผลเหล่านั้นอยู่ดี

โคงะเป็นเด็กแบบนี้เสมอ เฉไฉไม่พูดความรู้สึกที่มีต่อเขาออกมาตรงๆ เรียกว่ากว่าจะได้มาคบกันเหมือนทุกวันนี้ต้องผ่านด่านทดสอบความรู้สึกกันมาไม่น้อย

"เอ้า รุ่นพี่ซาคุมะ ลองชิมดูสิ มะเขือเทศที่มันสุกเต็มที่น่ะอร่อยที่สุดนะ"
เสียงของโคงะดังขึ้นขัดความคิดที่กำลังลอยฟุ้งในบรรยากาศ พร้อมกับยื่นผลลูกกลมสีแดงเข้มให้รุ่นพี่ตรงหน้า

เป็นความพยายามที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแก้เขินสไตล์โอกามิ โคงะเหมือนอย่างเคย

"อ อื้อ"
เพราะไม่ทันตั้งตัว รุ่นพี่หนุ่มจึงกัดมะเขือเทศที่อยู่ในมือรุ่นน้องอย่างเบา และนั่นดูจะทำให้เด็กหนุ่มผมสีเทาไม่พอใจเท่าไหร่นัก

"โหย กัดคำเล็กแบบนั้นจะไปได้รสชาติยังไงกันห๊ะ รุ่นพี่ซาคุมะ เนี่ยมันต้องแบบนี้"

บ่นไปพลางสาธิตให้ดูว่าทานมะเขือเทศสดๆที่แท้จริงเป็นอย่างไร เด็กหนุ่มผมเทาอ้าปากกว้างกัดคำใหญ่เสียจนน้ำสีแดงเข้มทะลักไหลไปตามนิ้วมือ

เรย์มองภาพตรงหน้า และก่อนจะทันรู้ตัว สัญชาตญาณก็ออกโรงนำหน้าสติ เขายื่นหน้าเข้าไปประกบปากเข้ากับอีกฝ่าย สอดลิ้นเข้าควานหารสชาติที่เขาโปรดปรานที่สุด มือหนึ่งจับประคองเรือนผมสีเทาของแฟนหนุ่มรุ่นน้องให้ได้องศาที่จะสอดรับการรุกล้ำได้อย่างลงตัว

"อื้อ.. อือ" เสียงครางอือในลำคอของโคงะแสดงความพยายามต่อต้าน และอย่างไม่ทันรู้ตัว เศษเนื้อมะเขือเทศฉ่ำภายในปากก็ถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว

"ฮ่าห์ รุ่นพี่..."
ผละออกจากกันได้ทันจังหวะที่เด็กหนุ่มรุ่นน้องต้องการลมหายใจ ฝั่งเรย์มองดูดวงตาคู่สีอำพันที่แทบจะหลอมละลายด้วยอารมณ์เพียงเพราะจูบเดียวก็ยิ่งอยากจะยั่วอารมณ์อีกฝ่ายให้มากขึ้นแต่ก็ต้องห้ามใจไว้

"อืม มะเขือเทศนี่อร่อยที่สุด...จริงด้วย"

รุ่นพี่หนุ่มแลบลิ้นเลียปากของตนพร้อมส่งยิ้มมุมปากไปให้
แต่ที่ได้ตอบแทนกลับมาคือหมัดเบาๆที่ตีตรงเข้าช่วงอกเขามาดังอั่ก

"ไอ้รุ่นพี่บ้า..."
ด่าเสร็จก็รีบเบือนหน้าแดงก่ำไม่แพ้มะเขือเทศที่เฝ้าฟูมฟัก

"ก็โคงะทำหน้าน่ากินขนาดนั้นนี่นา"

"ถ้าอยากจะกินก็กินมะเขือเทศในมือซะเซ่"

รุ่นพี่หนุ่มหัวเราะเบาในลำคอด้วยความสนุกที่ได้กระเซ้าเย้าแหย่อีกฝ่าย โคงะไม่รู้ตัวเสียเลยว่าตนได้เป็นอาหารจานโปรดของเรย์มาโดยตลอด

เด็กหนุ่มรุ่นน้องบ่นอุบอิบเสียงเบาก่อนจะแสร้งหยิบจับนี่นู่นในพืชสวนตรงหน้า

แล้วบรรยากาศของสวนหย่อมก็เงียบสงัด มีเพียงเสียงคุยเบาๆของพวกเขาทั้งคู่ และเหล่าเสาไฟประจำสวนมีเพียงไม่กี่ต้นแต่ก็ส่งแสงเพียงพอให้มองเห็นทัศนียภาพรอบตัวได้ ภาพของเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ส่งสายตาอ่อนโยนในการดูแลเหล่าพืชต้นเล็กตรงหน้า เสียงฮัมเพลงเบาๆที่เรย์รู้ว่าเป็นทำนองเพลงของยูนิตพวกเขา

เหล่านี้คือภาพความสงบที่ลีดเดอร์หนุ่มไม่ได้สัมผัสมาเป็นเวลานาน และเรย์ก็รู้ทันทีในเวลานั้นว่า เขามีความสุขจนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

....แม้แต่สิ่งที่ต้องการที่สุดในแรกเริ่มของวันนี้
ขอเพียงแค่โคงะมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา...ต่อให้ไม่ได้รับรอยยิ้มนั้น เขาก็ไม่เป็นไร

คิดได้ดังนั้นรุ่นพี่หนุ่มก็กลั้นใจถามคำถามเพื่อให้ตนแน่ใจอีกครั้ง

"นี่...โคงะ เจ้ามีความสุขรึเปล่า"

"หือ"

"...เจ้ามีความสุขที่มี sex กับข้ารึเปล่า"

"......................."


"............................."




เดี๋ยวสิ


...............ผิด ยิงคำถามผิดเกินไปแล้วซาคุมะ เรย์
อาจเพราะด้วยความประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็น ประโยคที่หลุดออกจากปากจึงกลายเป็นคนละเรื่องสิ้นเชิง ทั้งๆที่ตั้งใจจะถามว่าโคงะมีความสุขที่คบกับเขาหรือเปล่า
น่าอายเสียจริง

ลีดเดอร์หนุ่มอยากจะกลายร่างเป็นค้างคาวแล้วบินหนีไปหลบในถ้ำบนเกาะร้างเสียบัดนี้

ฝั่งแฟนหนุ่มรุ่นน้องที่ได้ยินคำถามเกินคาดคิดก็อ้าปากค้าง เหมือนจะพูดบางอย่างแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆออกมา ใบหน้าของโคงะกลายเป็นสีแดงเข้มยิ่งกว่ามะเขือเทศที่กำลังดูแลอยู่เสียแล้ว

"อาาาา ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะถามออกไปแบบนั้น.."

"........."

"โคงะ...."

"...เกลียด..."
เสียงเบาจากอีกฝ่ายเอ่ยขึ้น ดึงให้สติของเรย์กลับมาคืนร่าง

"ว่าไงนะ"

"...ไม่ได้...นะ"

"เดี๋ยว เจ้าว่าไงนะ โคงะ"

"ก ก็บอกว่า
ไม่ได้เกลียด
ไงเล่า"

ในท้ายสุดเด็กหนุ่มรุ่นน้องลุกขึ้นตะโกนเสียงดัง หน้าก็แดงก่ำขึ้นอีกครัั้ง จนเจ้าคอร์กี้เลออนที่วิ่งเล่นบอลอยู่ใกล้ๆ ต้องรีบคาบลูกบอลกลับมานั่งใกล้เจ้านายของตน ส่งเสียงงื้ดอย่างสงสัยว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า

"อ๊ะ โทษทีเลออน โอ๋ๆ ไม่มีอะไรนะๆ โอ๋ๆ"
โคงะรีบลงไปลูบหัวเล่นกับสัตว์เลี้ยงของตัวเองเหมือนจะกลบเกลื่อนว่าไม่เคยพูดอะไรไปเมื่อครู่ แต่สิ่งที่พูดออกไปก็ไม่พ้นให้รุ่นพี่แฟนหนุ่มได้ยินแล้วขยับเข้ามาใกล้ พลางถามคำถามซ้ำ

"โคงะ นี่จะบอกว่า เจ้าไม่ได้รังเกียจที่...มี sex กับข้า ใช่ไหม"

มือเรียวที่ลูบขนสั้นสีน้ำตาลชะงักลง
"ชิ..."
ก่อนจะกลั้นใจพูดขึ้นโดยไม่หันไปสบตารุ่นพี่แฟนหนุ่ม

"ใช่ แล้วทำไมต้องให้พูดซ้ำด้วยฟะ เป็นตาแก่หูตึงแล้วหรือไง หา
ชั้นน่ะ..... โว้ยย
ถ้ารังเกียจแล้วใครจะไปยอมให้ทำเรื่อง...พวกนั้น กันเล่า รุ่นพี่ซาคุมะ...บ้าเอ้ย"

ประโยคหลังพูดด้วยน้ำเสียงเบาลงแต่เลือดที่ฝาดไปทั่วผิวแก้มนั้นไม่ได้จางลงเลย และสุดท้ายคู่ดวงตาคมสีอำพันก็หันไปจ้องเขม็งตอบกลับเรย์

...โคงะหมายความตามที่เขาพูดจริงๆ

"แล้วทำไมเจ้าดู..ไม่มีความสุขที่อยู่กับข้าเลยล่ะ ตั้งแต่เราคบกันมานี่"

"หา พี่หมายความว่ายังไง"

"ก็เจ้าไม่เคยยิ้มเวลาที่อยู่กับข้าเลยนี่นา"

ในที่สุดช่วงเวลาที่เรย์กังวลก็มาถึง เขาไม่ได้ต้องการให้บทสนทนากับโคงะดำเนินมาถึงจุดที่ต้องพูดในสิ่งที่ค้างคาใจเขามาตลอดหลายเดือนนี้เลย

แต่ก็พูดออกไปเสียแล้ว

"รุ่นพี่ซาคุมะ จะบ้าเรอะ นี่คิดว่าทำไมคนอย่างชั้นถึงอยากจะยิ้มหวานออเซาะรุ่นพี่ เหมือนเป็นพวกสาวๆนางแบบนักแสดงที่เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับพี่บ่อยๆนั่นเหรอ"

และนี่คือสิ่งที่เรย์กังวล และกลัวว่าบทสนทนาจะทำให้อารมณ์ของโคงะขุ่นมัวและพาลมองเจตนาของเขาผิดไปประเด็นอื่น

"ข้าไม่ได้มองเจ้าเป็นแบบนั้นเสียหน่อย โคงะ"
รุ่นพี่หนุ่มพูดตอบด้วยน้ำเสียงเรียบและสงบเหมือนทุกครั้ง หวังให้อารมณ์ของอีกฝ่ายสงบลง

"ข้าน่ะ...อิจฉาทุกครั้งที่เห็นเจ้าหัวเราะสรวนเสเฮฮาไปกับกลุ่มเพื่อนหรือรุ่นพี่คนอื่นๆ ทำไมไม่ใช่กับข้านะ ทำไมงั้นเหรอ โคงะ"

และเมื่อน้ำเสียงเจือไปด้วยอารมณ์ตัดพ้ออย่างที่เรย์ไม่เคยแสดงให้เห็นมาก่อน โคงะได้ฟังแล้วได้แต่เงียบ โดยไม่รู้ว่ากำลังคิดหาคำตอบมาให้หรือแค่ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรแล้วจริงๆ

"รุ่นพี่ซาคุมะน่ะ..."
นานร่วมหลายนาทีกว่าจะมีเสียงตอบจากเด็กหนุ่มผมสีเทา ดวงตาสีอำพันของโคงะสบเข้ากับคู่ดวงตาสีแดงเข้มตรงหน้า

"รุ่นพี่ไม่เคยลองคิดทบทวนเลยใช่ไหมว่าตลอดเวลาตั้งแต่เราคบกัน...
พี่น่ะ...."

"ข้า ทำไมเหรอ"

เป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้าปกคลุม แต่ผิวแก้มของโคงะกลับแดงเรื่อขึ้นมาจนเห็นได้ชัดอีกครั้งแม้ในที่ๆแสงเหลือน้อยเช่นนี้

"---ก็เพราะรุ่นพี่ซาคุมะน่ะเอาแต่ทำแต่เรื่องแบบนั้นตลอดเวลาน่ะสิ ทั้งจูบ แล้วก็มือของพี่...แล้วจะให้ชั้นทำหน้าแบบไหนต่อหน้าพี่กันเล่า ชั้นน่ะไม่ได้...เกลียดเรื่องนั้นก็จริง แต่ ฮึ่ย จะให้ยิ้มหัวเราะแล้วบอกพี่ว่าขออีกรึไงกัน รุ่นพี่เป็นแฟนคนแรกของชั้นนะ และเราเพิ่งคบกันแค่สามเดือนเอง ขอเวลาให้ชั้นหายเขินก่อนไม่ได้รึไง ห้ะ"
โคงะรัวคำพูดใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง แม้จะยิ่งพูดหน้าก็ยิ่งแดงเรื่อแข่งกับลูกมะเขือเทศก็ตาม

ฝั่งรุ่นพี่แฟนหนุ่มที่ได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำก็ได้แต่ยืนอึ้งกับความจริงที่ซึมซาบเข้าถึงแก่นสมองแล้ว

แสดงว่ารุ่นน้องแฟนหนุ่มของเขาเพียงแค่ 'เขิน' ต่อหน้าเขามาโดยตลอดงั้นสิ
...........เรื่องง่ายๆที่เขามองข้ามไปได้อย่างไรกัน

หัวเราะในลำคอให้ตัวเอง น่าอายที่เป็นถึงบุคคลที่คอยแก้ทุกปัญหาให้คนรอบข้างมาได้โดยตลอด แต่กับปัญหาหัวใจของตัวเองกลับมองไม่ออกเสียนี่ ซาคุมะ เรย์ไม่เพียงแค่อ่อนหัดในเรื่องความรัก แต่ความรักกับโคงะนั่นเองที่เป็นจุดอ่อนร้ายแรงของเขา

ถึงกระนั้น...

"ข้าดีใจที่เจ้ายอมคบกับข้านะ โคงะ"

"..."

ความรู้สึกเดียวที่ท่วมท้นอยู่ในใจหลุดออกมาอย่างดูผิดที่ผิดทาง แต่เรย์ก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากการถ่ายทอดความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ให้มากที่สุด

คิดพลางก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่มรุ่นน้องอีกก้าว

"โคงะ ขอจูบอีกทีได้ไหม"

คู่ดวงตาสีอำพันเบิกขึ้นจนโตเล็กน้อย ก่อนจะหรี่หลุบต่ำพร้อมกับเสียงเบาที่เอ่ยขึ้น
"ถ้ามีใครมาเห็นเข้าล่ะ หา"

"ถ้าไม่อยากให้ใครเห็น ก็ต้องไปที่ห้องเจ้าสิน้า"

"............. "

"ฮึฮึฮึ ข้าล้อเล่นน่า และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ข้าว่าพวกเราแยกย้ายกันกลับห้องกันเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะโคงะ"
ก้าวเข้าไปหาโคงะอีกก้าวเพื่อจะยื่นหน้าประทับจูบลงแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
แต่ไม่ทันได้ผละตัวหันหลังเดินออกไป ข้อมือของเรย์ก็ถูกยึดเอาไว้

".....พรุ่งนี้เรามีงานใช่ไหม รุ่นพี่ซาคุมะ"

"...."

"ชั้น...หมายถึง พวกเรามีงานช่วงบ่าย"

"อือ"

"---ก็"
เด็กหนุ่มเกาแก้มแก้อาการเขินก่อนจะพูดประโยคต่อไป
"ถ้าเป็นช่วงบ่ายก็ไม่เป็นไร คืนนี้รุ่นพี่ซาคุมะมาค้างที่ห้องด้วยกันก็ได้"

"โคงะ รู้ไหมว่าถ้าให้ข้าค้างด้วย จะหมายความว่ายังไง.."

"รู้น่า--ชิ ก็ที่กำลังจะบอกนี่ไงว่า ค..แค่รอบเดียวนะ"

""

"รอบเดียว ห้ามแถมห้ามต่อเวลา ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไปห้องตัวเองเลย เข้าใจไหม รุ่นพี่ซาคุมะ"
เด็กหนุ่มรุ่นน้องคำรามขู่ขึ้นพร้อมใช้นิ้วจิ้มไปที่อกอีกฝ่ายเพื่อตอกย้ำความตั้งใจจริงอย่างที่พูด
....แต่ท่าทางเหล่านั้นไม่เคยทำให้เรย์รู้สึกว่าถูกคุกคามเลยแม้แต่น้อย โคงะจึงได้แต่เพียงเสียงหัวเราะจากแฟนหนุ่มรุ่นพี่กลับไป

"อา เป็นโจทย์ที่ท้าทายดีจัง ♪"
เรย์พูดแล้วก็โอบเอวอีกฝ่ายพาเดินกลับเข้าตึกในทันที


"หึ รุ่นพี่ไม่เสียใจที่เลือกคบกับชั้นแน่นะ"

"ฮึฮึ ไม่มีสักวินาที♪"



---------------------------------------------






ภายหลังที่ทั้งสองร่างแนบชิดด้วยความเร่าร้อน ก่อเกิดความรู้สึกภายในที่อัดแน่นพร้อมถ่ายทอดให้อีกฝ่ายได้รับรู้

"ฮ่าห์ โคงะ"

"อะ...รุ่นพี่..ซาคุมะ"

"ชอบนะ...ชอบนายที่สุด"


".....อื้อ ชั้นก็ชอบรุ่นพี่ที่สุด"


และในเวลานั้น ในคืนที่หลายอย่างเริ่มต้นอย่างผิดแผนไปเสียแทบทุกก้าว
ซาคุมะ เรย์ก็ได้สิ่งที่เขาต้องการในที่สุด...



รอยยิ้มกว้างจากใจของโอกามิ โคงะ ที่มีเพื่อเขาเพียงคนเดียว







end.











---------------------------------------------


[วันรุ่งขึ้น]​

"คาโอรุคุง~ ♪ อยากฟังเรื่องเมื่อคืนไหม--------"

"ไม่"





---------------------------------------------


happy end :)​