You are my Jackal (TouRei)FanFic : Touichirou x Reigen

“ 𝑌𝑜𝑢 𝑎𝑟𝑒 𝑚𝑦 𝐽𝑎𝑐𝑘𝑎𝑙 二 ”

เวลาผ่านไป 1เดือนหลังจากที่ฉันต้องคอยทำงานให้หมอนั่น ฉันเฝ้ารอว่าสักวันหมอนี่จะปล่อยฉันให้เป็นอิสระ และให้ฉันกลับไปทำงานแบบเดิม ทรมานเกินกว่าที่จะรับได้เลยแฮะ

แต่เจ้านั่น ไม่สิ เจ้าโท ก็ไม่ได้ดูแลฉันแย่ขนาดนั้นหรอก ก็ให้ข้าวให้น้ำฉันกินอยู่ แต่ก็มีบ้าง ที่ใช้สายตาจ้องมองฉันราวกับข่มขู่ให้อยู่ต่อ ที่แม้แต่คนอื่นที่เจ้าโทชักชวนมาก็ยังดูไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่ฉันอยู่กับเจ้าโท ฉันก็แทบอยากจะเป็นบ้าเลยแฮะ

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่นั่น ฉันก็สังเกตได้ว่า ฉันได้ออกข่าวด้วยล่ะ นี่ม็อบคงขั้นไปประกาศเลยสินะ ว่าฉันหายตัวไป แถมยังหายไปตั้ง 1เดือนอีก ป่านนี้ม็อบจะเป็นยังไงบ้างนะ พ่อแม่หรือแม้แต่พี่สาวของฉันเองจะเห็นข่าวนี้บ้างมั้ย ฉันไม่รู้เลย

" รีบๆกินแล้วก็รีบๆไปทำงานต่อได้แล้ว.. "

" กินเสร็จก็มาหาฉันด้วยล่ะ "

เสียงคำพูดทุ้มๆห้วนๆดังออกมาจากข้างหลัง มันฟังดูเหมือนเจ้าโทกำลังต้องการใช้ฉันด่วนเลยแฮะ แปลว่าฉันต้องรีบกินแล้วก็รีบไปทำงานสินะ พอพูดจบก็เดินอแกไปซื่อๆเลยแฮะ

ฉันรีบกินข้าวจนหมดจาน ดื่มน้ำก่อนสักอึก ก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินตามหาเจ้าโทนั่น จะใช้ไปทำอะไรอีกล่ะ ไหนบอกว่ากองกำลังมีมากพอแล้ว

ฉันคิดแบบนี้มาตลอดทั้งทาง จนถึงห้องแล็บพอดี มันก็เป็นที่อยู่ที่เดียวที่หมอนั่นจะมาอยู่ก่อนประจำ

" คราวนี้จะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ กองกำลังก็มีมากพอแล้วนี่นา "

ฉันถาม

" ตามฉันมา "

เจ้าโทพูดก่อนที่จะเดินนำฉันไป ฉันเลยจำใจต้องเดินตามเจ้าโทไป และดูเหมือนว่าเจ้าโทจะพาฉันมายังเส้นทางที่ฉันไม่เคยมาเลยสักนิด ยอมรับตามตรง ถึงฉันจะรู้แล้วว่าที่นี่มันไปทางไหนบ้าง แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีบางเส้นทางที่ฉันไม่เคยไปอยู่จริงๆ

" โห ไม่คิดเลยว่าจะมีทางนี้ด้วย ถึงฉันจะอยู่มาตั้ง 1เดือนแล้วก็เถอะนะ "

" ว่าแต่..แกจะพาฉันไปไหนล่ะ "

เจ้าโทเงียบ ไม่ยอมตอบอะไรเลย เอาแต่เดินนำฉันไปเรื่อยๆ เส้นทางมันเริ่มยาวขึ้น ยาวขึ้น และยาวขึ้น นี่ไม่ใช่ว่ากำลังจะหลงทางหรอกใช่มั้ย

สักพักก็ไดมาถึงห้องห้องหนึ่ง ประตูมันใหญ่มาก และมันเป็นเหล็กด้วย แต่ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้น ฉันยืนจ้องมองความใหญ่ของประตูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าโทจะเดินเข้าไปใช้พลังจิตเพื่อเปิดประตูเหล็ก คงจะเปิดแบบปกติยากสินะ แถมประตูเองก็ดูค่อนข้างเก่าแล้วด้วย โชคดีที่สนิมไม่เขรอะมากนัก

" นี่ไง "

ภายในห้องโถงนั้น มันมืดยิ่งกว่าอะไรๆเลย เหมือนกับเป็นห้องปิดตายอะไรสักอย่าง ภายในห้องนั้นโล่งมาก เหมือนไม่มีอะไรเลย มีแค่เสียงแปลกๆที่คาดว่าน่าจะเป็นพัดลมใบใหญ่หรือะไรสักอย่างหนึ่ง

" แล้ว.....พาฉันมาห้องนี้ทำไ.. "

ฉันพูดยังไม่ทันจะจบ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระแทกเข้าที่หลังอย่างจัง มันกระแทกหนักมาก ฉันเริ่มลืมตาไม่ขึ้นแล้ว ทุกอย่างมันเริ่มมืดลงเรื่อยๆ สักพักฉันก็สลบลงไป

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ฉันไม่รู้เรื่องเลย พอตื่นขึ้นมาอีกที ฉันก็อยู่อีกห้องแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ หรือว่าฉันจะถูกปล่อยตัวแล้วงั้นหรอ หรือฉันกำลังจะโดนจับไปเป็นหนูทดลอง เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย

" อ...โอ..ย เจ็...บหลังจัง.. "

ฉันบ่นพึมพำก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้น ทุกอย่างมันรู้สึกหนักหน่วงไปหมดเลย เหมือนกับโลกนี้มีแรงโน้มถ่วงที่สูงและหนักมาก พอๆกับแรงโน้มถ่วงของดวงอาทิตย์ได้เลยมั้ง

" เกิด..อะไรขึ้- อ๊ากก อ-อ-เอวฉัน เจ็บๆๆๆๆๆ "

ความงุนงงก็เกิดได้แต่ชั่วครู่ก่อน ก่อนที่ฉันจะรู้สึกเจ็บแปร๊ดขึ้นมาที่เอว เหมือนเอวฉันพึ่งจะผ่านศึกอะไรสักอย่างมาไม่นานนี้เอง นี่เจ้าโทมันทำอะไรกับฉันไปบ้างวะ








" นี่ฉัน คงไม่โดนอะไรกระแทกเข้าที่เอวในตอนที่ฉันยังสลบอยู่ใช่มั้ยนะ ชักจะเริ่มสับสนซะแล้วสิ "