"ลุกขึ้นมา"

"แฮ่ก— คะ คุโรโอะซางงง" เสียงของมิดเดิลบล็อคน้องใหม่ทีมเนโกะมะร้องโหยหวน เจ้าตัวนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นโรงยิมประท้วงการฝึกแสนหฤโหดจากกัปตันทีม

เด็กชะมัด คุโรโอะไม่ได้พูดออกไปแต่กลับทำหน้าเอือมๆใส่เด็กตัวสูง ให้ซ้อมรับลูกทีไรทำได้แปปเดียวไม่งอแงก็แอบหนีทุกที

ปกติยาคุจะเป็นคนซ้อมให้เจ้าเด็กนี่ ทว่าวันนี้ยาคุติดธุระด่วนจึงขอกลับก่อน จับพลัดจับผลูเลยกลายเป็นว่าคุโรโอะต้องมาเป็นคู่ซ้อมให้แทน 

"รับลูกห่วยแตกขนาดนี้จะเป็นเอซได้ยังไง" คุโรโอะเท้าเอวยืนมองลูกครึ่งรัสเซียที่ยังนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น

"โหยยย วันนี้ซ้อมมาตั้งนานแล้วนี่ครับดูสิคนอื่นเขาเริ่มกลับกันแล้วด้วยวันนี้พอแค่นี้เถอะนะครับคุโรโอะซัง" เจ้าตัวลุกขึ้นจากพื้นขยับตัวมานั่งกอดขาคนเป็นพี่ช้อนตาขึ้นมองอย่างออดอ้อน เผื่อว่าคนแก่กว่าจะยอมใจอ่อนปล่อยเขากลับบ้าน หากส่งประกายวิบวับออกจากดวงตาได้เลฟก็คงทำไปแล้ว

"อ่าวก็ยังลุกได้นี่ มาซ้อมต่อ"

"คุโรโอะซ๊างงงงงง" เลฟร้องเสียงหลงเบะปากคว่ำสองมือเขย่าขาคนพี่หยอยๆ จนคุโรโอะหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้

"ถ้านายอันเดอร์รับส่งกับฉันยี่สิบครั้งติดได้จะเลิกเลย โอเคไหม" คุโรโอะยื่นข้อเสนอให้จะปล่อยไปเฉยๆคงไม่ได้ เพราะหมอนี่น่ะรับลูกได้ห่วยแตกสุดๆถ้าไม่เข้มงวดล่ะก็คงจะเป็นคุโรโอะเองที่โดนยาคุบ่นจนหูชา

"จริงนะครับ" เลฟยิ้มกว้างกัปตันของเขาน่ะเก่งจะตายอยู่ตรงไหนก็ส่งลูกมาเข้ามือได้ง่ายๆอย่างกับจับวางต่อให้เขาส่งลูกกลับไปไม่สวยคุโรโอะซังคงรับแล้วส่งกลับมาได้แน่ เห็นทีน่าจะได้กลับบ้านเร็วกว่าตอนซ้อมกับยาคุซังอีก

"แต่ว่าฉันจะยืนอยู่เฉยๆนายต้องส่งลูกมาให้ถึงฉันเองนะ" แต่แล้วความฝันของเด็กหนุ่มก็พังทลายลง

"ครับ แบบนั้นมันยากไปนะครับแค่สิบลูกได้ไหม" คนเด็กกว่าต่อรอง

"ยี่สิบห้ามต่อ ถ้าได้ถึงสามสิบมีรางวัลดีไหม" 

"รางวัลอะไรครับ" พอยกรางวัลขึ้นมาล่อคนเด็กกว่าถึงกลับลุกพรวดขึ้นมายืนดวงตาเรียวจับจ้องคนเป็นพี่วาววับ

เด็กก็คือเด็กสินะ

"อืม~ เลี้ยงขนมหรือข้าวไหม หรือเพิ่มเวลาพักวันพรุ่งนี้ หรือขออะไรฉันก็ได้หนึ่งอย่า—" เพราะฉุกละหุกคุโรโอะเลยไม่ได้คิดรางวัลไว้ล่วงหน้า นึกอะไรออกก็พูดออกมาส่งๆแต่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนเด็กตรงหน้าแทรกขึ้นมาซะก่อน

"เอาครับ สามสิบลูก มาเลย ตบมาแรงๆก็รับไหวครับคุโรโอะซัง" คุโรโอะขมวดคิ้ว ข้อเสนอซ้อมแลกรางวัลได้ผลขนาดนี้เลยหรอรู้อย่างนี้น่าจะเอามาใช้ตั้งนานแล้ว ว่าแต่เจ้าเด็กนี่อยากได้รางวัลเป็นอะไรกันแน่ทำไมถึงได้กระตือรือร้นผิดปกติขนาดนี้

"นับตามจำนวนบอลที่โดนมือนายนะลูกที่ฉันรับไม่เกี่ยว"

"จัดมาเลยครับ"

เดี๋ยวๆๆ ไม่มีอิดออดไม่มีต่อรองนี่มันไม่แปลกไปหน่อยหรอเลฟคนนั้นเนี่ยนะกระตือรือร้นที่จะซ้อมรับลูกถ้าเป็นซ้อมตบก็ว่าไปอย่างแต่นี่รับลูกนะ รับลูก



.



.



.



"สิบสาม— อ่า แย่จังนะเลฟคุงทำไมรับแล้วแขนแกว่งแบบนั้นล่ะ~" กัปตันคนเก่งเอ่ยแซวที่รุ่นน้องยังรับลูกได้ไม่มั่นคงพอจึงทำให้ต้องเริ่มใหม่เรื่อยๆไม่ครบห้าลูกสักที

"เอาใหม่ครับ" เลฟยกมือขึ้นเช็ดเหงื่ออย่างลวกๆเสยผมที่ปรกหน้าไปด้านหลัง สายตาคมจ้องคนพี่อย่างอยากเอาชนะ

โฮ่ ไฟแรงน่าดู



"เวลารับลูกอย่างอแขน"

"ครับ ขออีกรอบครับ"



"ขาแข็งแล้วเลฟขยับตัวหน่อย"

"คะ ครับ ขออีกรอบ"



"ย่อเข่าเยอะๆจะได้บังคับทางบอลง่ายๆ"

"ครับ ขออีกรอบครับ" 



"ยี่สิบ... เอาไงกลับเลยไหม คนอื่นกลับกันหมดแล้วนะ"

"ต่อครับ" 



"บอกว่าอย่างอแขน"

"ขะ ขอโทษครับ"



"ยี่สิบเจ็ด— พอได้แล้วมั้งเก็บแรงไว้สำหรับพรุ่งนี้บ้างเถอะ"

"แฮ่ก อีกรอบ" ให้ตายเด็กนี่มันดื้อได้ใครล่ะเนี่ย ดูสิเหนื่อยจนคำลงท้ายหายไปหมดแล้วยังจะฝืนซ้อมต่อฝืนร่างกายแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลย คุโรโอะมองดูคนเด็กกว่าที่ยืนหอบเป็นหมาเหนื่อยไม่แปลกใจเท่าไหร่กับภาพตรงหน้าขนาดเขาขยับตัวน้อยมากยังเหนื่อยเลย จะว่าไปก็เริ่มปวดแขนแล้วเหมือนกันถ้าไม่ครบสามสิบก็จะไม่ยอมพักสินะ



จะอ่อนข้อให้สักหน่อยแล้วกัน



"สามสิบ โอ๊ะ ครบแล้ว" พอได้ยินคำว่าครบแล้วเลฟถึงกับทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น คุโรโอะเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้ากับน้ำมาให้รุ่นน้องก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ

"ว่าไง อยากได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ" 

"จะ จับมือ" เลฟซุกหน้าลงกับผ้าเช็ดหน้าพูดเสียงอู้อี้ ทำให้คุโรโอะได้ยินไม่ชัดจนต้องถามซ้ำอีกครั้ง

"อะไรนะ"

"จับมือ... ขอจับมือคุโรโอะซังได้ไหมครับ" เจ้าตัวว่าด้วยสีหน้าเขอะเขิน ถ้าลองสังเกตดีๆจะเห็นว่าใบหูของเลฟกลายเป็นสีแดงไปเสียแล้ว

"เหนื่อยแทบตายเพื่อขอจับมือเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย" 

"แล้วมันไม่ได้หรือไงล่ะครับ"

"เด็กชะมัด"

"ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย" คุโรโอะส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งไปให้



But I'm not a kid no more

แต่ผมไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว

So I must open doors and make you feel like the lady you are

งั้นผมคงต้องเปิดประตู และทำให้คุณรู้สึกเหมือนสุภาพสตรีอย่างที่คุณเป็น



เลฟกอบกุมมือคนพี่ไว้ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบาประคองมือเรียวสวยไว้กลางฝ่ามือตัวเองราวกับกลัวว่ามันจะแตกหัก คุโรโอะก้มมองไปที่มือของทั้งคู่ด้วยความไม่เข้าใจแต่ทำได้แค่คอยดูว่าเด็กนี่จะทำอะไรต่อ

เลฟใช้มือข้างหนึ่งจับที่ข้อมือคุโรโอะส่วนอีกข้างทาบแนบไปกับฝ่ามือคนพี่คล้ายว่ากำลังจะวัดขนาดมือ แต่แล้วนิ้วเรียวยาวก็ค่อยๆสอดประสานลงมา นิ้วหัวแม่มือลูบไปตามข้อนิ้วอีกคนจนคนรับสัมผัสอดรู้สึกจักจี้ไม่ได้

คุโรโอะละสายตาจากมือที่กอบกุมกันอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเลฟก็พบว่าเด็กนั่นมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว ทั้งที่ปกติเหมือนหมาตัวใหญ่ขี้อ้อนแต่ตอนนี้ลูกหมาตัวนั้นกลับมีแววตาเจ้าเล่ห์อย่างกับไม่ใช่เลฟคนเดิมที่เขารู้จัก



Though I can tell that's not what you're used to

แม้ผมจะบอกได้ว่านั่นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณคุ้นเคย



ใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้จนปลายจมูกทั้งคู่ชนกัน ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ปะทะลงบนใบหน้า คุโรโอะไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาเขารู้ว่าหมอนี่กำลังจะทำอะไรแต่นี่มันกลางโรงยิม อย่างน้อยก็เลือกสถานที่หน่อยเถอะ

"ถ้าไม่โอเคดันผมออกได้เลยนะครับ" ดวงตาเรียวจ้องลึกเข้าไปในตาอีกคน ทั้งที่เมื่อครู่ยังแอบด่าเลฟในใจแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคุโรโอะเองที่นั่งนิ่งราวกับถูกสาปให้เป็นรูปปั้นไร้ซึ่งการปฏิเสธไร้ซึ่งการตอบรับ เพียงแค่ได้สบตากันก็ทำเอาคุโรโอะเผลอหายใจสะดุดทำอะไรต่อไม่ถูกเสียแล้ว

เลฟเห็นอาการคนพี่ก็แอบยิ้มออกมาเขาลือกันให้ทั่วว่ากัปตันทีมวอลเลย์บอลเนโกะมะน่ะแพรวพราวขนาดไหนแค่หันไปยิ้มให้ข้างสนามก็ตกคนดูได้นับไม่ถ้วน แต่ดูตอนนี้สิกัปตันแสนแพรวพราวคนนั้นกลับนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาเพียงเพราะเขาขยับเข้ามาใกล้



And they say chivalry is dead, dead, dead

และพวกเขาพูดกันว่าอัศวินได้จากไปแล้ว

Girl, let a real man pick up the slack

ที่รัก งั้นให้ลูกผู้ชายตัวจริงอย่างผมได้แบ่งเบา

And treat you with respect, yeah

และดูแลคุณด้วยความเอาใจใส่เถอะนะ



เมื่อเลฟเห็นว่าคนพี่ไม่ได้ผลักออกจึงถือวิสาสะว่านั่นเป็นคำอนุญาต คนเด็กกว่าประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางผะแผ่ว แช่ค้างไว้สักพักก่อนจะขยับไล่ขบเม้มเบาๆดูดดุนกลีบปากล่างอย่างหลงใหลไม่นานก็ผละออกมาคลอเคลียบริเวณสันกราม ใจจริงอยากทำมากกว่านี้แต่ดูเหมือนว่ากัปตันคนเก่งของเขาจะช็อคจนเหม่อไปแล้ว

สัมผัสที่ริมฝีปากทำเอาภายในท้องของคุโรโอะวูบโหวงแก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรือคุโรโอะก้มหน้าดันคนเด็กกว่าออก ชันเข่าขึ้นมากอดไว้ก่อนจะซุกใบหน้าลงกับเข่าตัวเอง ทั้งที่ไม่มีการรุกล้ำใดๆแต่กลับทำหัวใจเขาเต้นแรงเหมือนไปวิ่งมาหลายกิโล

"ไว้มาซ้อมให้ผมอีกนะครับ" คนเด็กกว่าขยับใบหน้าเข้ามาชิดใบหูพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้มก่อนจะลุกไปเก็บของ ปล่อยให้คุโรโอะนั่งเอาหน้ามุดเข่าอยู่อย่างนั้นคนเดียว

ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย แบบนี้ยิ่งใจเต้นแรงกว่าเดิมอีกน่ะสิ





And you don't have to love me, love me, love me

และคุณไม่จำเป็นต้องรักผมหรอก

You don't have to love me, love me, love me

คุณไม่จำเป็นต้องรักผมหรอก

Just 'cause I'm a gentleman don't mean

แค่เพราะผมเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้หมายความว่า

I ain't taking you to bed

ผมจะไม่พาคุณขึ้นเตียง