"เรย์เก็น" [ในฐานะผู้บรรยาย]

เรื่องที่ห้า...เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นภายในรถไฟของโลกอีกมิติหนึ่ง ฉันยอมแพ้เรื่องนี้ไป เพราะฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายลงในไม่ช้า

[BGM: รถไฟยังคงขับออกไปอยู่เรื่อยๆ]

[SFX: ใช้ไขควงขูดพื้น]

"เรย์เก็น"

"ร-เรย์เก็น...อาระทากะ…อยู่ที่นี่" ดูเหมือนว่าทางออกมันจะสว่างขึ้นเรื่อยๆละมั้ง มันเหมือนกับว่าไขควงของเซริซาว่ามันจะพาฉันออกไปได้แหละ..

[SFX: วางไขควงลง แล้วถอนหายใจ]

แต่เจ้าเซริซาว่าน่ะสิ มันหายไปไหนของมันวะ ผ่านไปตั้ง 1สัปดาห์แล้วนะ ที่ไอ้เจ้าหมอนั่นหายตัวไปน่ะ...

[SFX: นั่งหอบ แล้วก็หยิบสมุดขึ้นมาพลิกหน้ากระดาษไปมา]

"สมุดบันทึกทริปหรอ" ฮะ ถ้าฉันทำเจ้าสิ่งนี้ลงไป ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้หรอกนะ…

[SFX: พลิกหน้ากระดาษ พลางหอบ]

"บันทึกเรื่องราวสนุกๆ"…ฉันเองคงต้องบอกแม่ แล้วก็เจ้าพวกนั้นด้วยซะแล้วล่ะสิ นี่คงเป็นงานสุดท้ายของฉันแล้วล่ะ

[SFX: กดปากกา พลางหอบแล้วก็เริ่มเขียน]

"พ่อ แม่

ผมเสียใจมาก ที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกัลผม และเพราะด้วยความโง่เง่าของผม ผมก็เลยไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นจริงๆ เพราะงั้นผมเลยคิดว่า ถ้าผมตระหนักเรื่องนี้หน่อย ว่าถ้าหลังจากที่ผมออกจากงานนี้ ผมก็ไม่มีอะไรนอกจากสร้างความน่ารำคาญ และความน่ากังวลให้กับพ่อกับแม่ทั้งคู่ และผมก็ขอโทษที่ผมให้ความรัก และความน่าเคารพที่พวกท่านต้องการจากตัวผมได้

อย่างไรก็ตาม ในสำนักงานที่ผมทำงานอยู่ตอนนี้ ผมได้รับอะไรมาหลายอย่างเลย เหนือสิ่งอื่นใดผมก็มีความสุขเมื่อพูดถึงพนักงานของผม ที่สำนักงานของผม มีพนักงานชื่อคาเงยามะชิเงโอะ และผมก็อยากจะมอบความเป็นเจ้าของธุรกิจให้ตัวเขาเอง แต่พิธีก็คงต้องใช้เวลา และแรงงานอย่างมาก ผมก็เลยคิดว่าจะให้ท่านเป็นคนจัดการแทนผม...

ม็อบ ฉันเองก็สร้างความน่ารำคาญให้กับตัวนายด้วยไม่ใช่เหรอ แต่ถึงแม้ว่านายจะไม่มีฉัน ฉันก็อยากให้นายร่วมงานกับเซริซาว่า ริทสึ แล้วก็ฮานาซาวะด้วย เพื่อที่จะทำให้สำนักงานมันยิ่งใหญ่มากขึ้นต่อไป...

ถ้าพวกนายทุกคนทำงานร่วมกัน แม้ว่าจะไม่มีฉันอยู่แล้ว พวกนาเองก็คงจะจัดการได้ลุล่วงแหละนะ

ทำให้ดีที่สุด แล้วก็ทำให้ S&S เป็นสำนักงานให้คำปรึกษาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกสำหรับฉัน

ถ้าเป็นพวกนายละก็ พวกนายจะต้องทำได้แน่นอน..."

[SFX: ทิ้งปากกาลง และเรย์เก็นก็ทรุดลงพื้นไปอีกขั้น และน้ำเสียงเหมือนกับว่าอยากจะร้องไห้ออกมา]

[BGM: เพลงเปียโนน่าขนลุก ที่ดังขึ้นและดังขึ้นมากเรื่อยๆ]

ไอ้เหี้ยแม่ง เอาจริงดิไอ้เหี้ย ทำไมฉันต้องโดนอยู่คนเดียวล่ะเฮ้ย….. แม้แต่ตอนที่ฉันอยู่ประถม ตอนที่ฉันเล่นเกมกับทุกคน พอจะถึงตาฉันทีไร ฉันก็โดนสุ่มให้ข้ามตาไปซะงั้นอ่ะ ไหนจะไอ้โรคหวัดที่รักษาไม่หายอีก ถ้าจะให้พูดถึงฉัน ฉันก็คงเหมือนพวกโรคจิตประเภทหนึ่งนี่แหละ

(อ้าว เรย์เก็นช่วงประถมก็เคยเป็นหวัดที่รักษาไม่หายด้วยหรอ เหมือนคนแปลเลย55555 คนแปลก็เป็นเหมือนกันจ้าาา แต่ตอนนี้อยู่มัธยมละ หายแล้ว มีเป็นบ้าง)

ว่าแต่ เกมนั้นมันเรียกว่าอะไรนะ...

ใช่แล้ว…"นินจาไคเตน"ไง น่าคิดถึงจังเลยแฮะ...

(ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเกม หรืออะไรนะ ก็จะขออนุญาตแปลทับศัพท์หลายตัวนิดนึง เพราะไม่เคยเล่นจริงๆ)

ฉันจำไอ้คาถานั้นได้นะ คาถานั่น...มันจะช่วยให้เราเริ่มเกมในตำแหน่งที่แข็งแกร่งที่สุด เท่าที่มันจะเป็นไปได้…ตอนนี้ฉันก็น่าจะท่องมันได้อยู่นะ

นา-น-ตะ-โค- โระ, โค-ชิ-โท-โระ

เอ๊ะ หือ มันอะไรเนี่ย

นา-น-ตะ-โค-โระ, โค-ชิ-โท-โระ, โนะ-โร-มัน

เอ ไม่ใช่ ไม่ใช่ๆๆ ไม่น่าจะใช่...

นา-น-ตะ-โค-โระ, โค-ชิ-โท-โระ

เชี่ยไรเนี่ยะ จริงจังดิ มันคืออะไรวะ...จำได้นะ ว่าฉันจำได้ตลอดอ่ะ

แล้วก็ลงตรงนี้ปะ "สึ-กิ-คิ-นะ"…

จริงจังดิ มันคืออะไรวะ

อีกนิดเดียวอ่ะ

เอ่อ ถ้าจำไม่ผิดก็…....

เอาจริงดิ แม่งคือเหี้ยอะไร

ต้องไปอยู่ตรงไหนแล้วจะแข็งแกร่งวะ

[SFX: ประตูรถไฟเปิด]

"เซริซาวะ"

ว๊า สุดยอดไปเลย เจ้าของโรงแรมเขาทำโอนิกิริ กับข้าวโบไดบัตเตอร์ฟิช...

"เรย์เก็น"

คุณเซริซาว่า นายไปตกท่อน้ำตายห่าที่ไหนมา ฉันตามหานายอยู่นะรู้มั้ย

"เรย์เก็น" [ในผู้บรรยาย]

และเพราะอะไรสักอย่าง.. ฉันเลยรอดออกมาได้ ฉันคงจะไม่ลืมรสชาติของโอนิกิรินั้นไปอีกนาน ตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ และในตอนนี้ ฉันก็จำคาถานั้นไม่ได้อีกเลย...