ถึงเขาคนนั้น​ ที่ยืนอยู่หลังรั้วลวดหนาม​ผมเจอแทฮุนครั้งแรก​ หลังรั้วลวดหนามนั้น

ณ​ วันหนึ่งในช่วงฤดูร้อน​ ผมบังเอิญเดินผ่านบ้าน​หลังหนึ่ง​ที่มีลวดกั้น​ แทฮุนยืนอยู่อีกฝั่ง​ เขามองผมด้วยดวงตาเรียวเล็กสีนิล​ แทนการส่งเสียงเรียก

ผมมองสำรวจอีกฝ่ายที่คาดว่า​ น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน​ เป็นเพียงเด็กวัยมัธยม​ สวมเสื้อนักเรียนที่ปักชื่อของเขา​ และใส่เสื้อกันหนาวตัวโคร่ง​ แม้ว่าจะอากาศร้อนก็ตาม
ผิวสีขาวซีดตัดกับริมฝีปากแดงระเรื่อ​ ใบหน้างดงามชวนฝัน​ ทำให้เขาดูเผินๆ​ แล้วเหมือนเด็กผู้หญิง​ แต่มีรูปร่างสูงโปร่ง​ที่ทำให้ดูราวกับพวกนักกีฬา

วันแรกที่พบกัน​ เราเพียงแค่สบตากัน​ ก่อนผมจะนึกขึ้นได้​ ว่าตอนนี้กำลังจะไปเรียนพิเศษสายเสียแล้ว​ จึงเลิกสนใจเขา​ แล้วเดินจากมา

ผมไม่เจอกับเขาอีกเลย​ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไป ผมก็ขึ้นชั้นมัธยมปลายแล้ว​
ในวันที่ฝนกำลังตั้งท่า​ ผมคิดว่าตัวเองคงเดินกลับบ้านไม่ทันแน่ๆ​ ครั้งนั้นผมได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นมาจากอีกด้านของรั้วกั้น

"มาหลบข้างในก่อนสิ"

เป็นแทฮุนเหมือนเดิมที่ยืนอยู่ตรงนั้น​ เขายังคงสวมใส่เสื้อผ้าตัวเดิมกับวันแรกที่เราพบกัน

ผมไม่มีตัวเลือกอื่น​ นอกจากต้องมุดรั้วหนามพวกนั้นเข้าไป​ แต่โชคยังดี​ ที่มีบางส่วนของรั้วถูกตัดจนเป็นช่องโหว่งพอให้คลานเข้าไปได้

แทฮุนหัวเราะเบาๆ​ เมื่อเห็นผมยืนขึ้น​ ในสภาพที่เสื้อและกางเกงเปื้อนไปด้วยดิน

"ฉันเห็นนายเดินผ่านที่นี่ทุกวันเลย" เขาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา​ก่อน​

"นี่เป็นทางผ่านไปที่เรียนพิเศษน่ะ"

"ถ้างั้นนายก็เรียนพิเศษทุกวันเลยน่ะสิ" แทฮุนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก​ ยิ่งยามที่ผมนั่งนับให้ฟังว่า​ ต้องเรียนกี่วิชา​ มีอะไรบ้าง​ เขายิ่งหน้าซีดเผือด​ ทำท่ายกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง

"พอเลย​ แค่ได้ยินก็น่าเบื่อแล้ว"

ผมหัวเราะบ้าง​ ที่ร่ายมานั่น​ ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ​ แต่แทฮุนไม่ฟังแล้ว​ เขาเปลี่ยนเรื่องเสียก่อน

"ตอนนายเห็นฉันครั้งแรก​ นายตกใจมั้ย"

ผมเลิกคิ้ว​ งุนงงกับคำถามเล็กน้อย​ คิดว่าคงกล่าวถึงรั้วลวดหนามหน้าบ้าน

"ถ้าหมายถึงการเอาลวดหนามมาขึงหน้าบ้าน​ ก็คงไม่หรอก​ ถือว่าเป็นวิธีกันขโมยที่ดี" ผมพูดติดตลก

"ก็จริง​ บ้านหลังนี้โจรมันชุกชุม​อย่างกับยุง"

พวกเราคุยกันไปเรื่อยๆ​ จนกระทั้งฝนที่สาดเทลงมาค่อยๆ​ หยุดลง​ แสงอาทิตย์​เริ่มสอดส่องลงมาสะท้อนกับแอ่งน้ำบนพื้น​ ผมจึงรู้ว่า​ นี่ได้เวลาขอตัวกลับแล้ว

"ดูเหมือนวันนี้ผม​จะโดดเรียนพิเศษซะแล้ว"

"งั้นถ้าอยากโดดอีกเมื่อไหร่​ ก็แวะมาได้เสมอนะ" แทฮุนพูดทิ้งท้าย​ ก่อนผมจะเดินจากออกมา​

ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นไกลๆ​ ต​อนเหลียวหลังกลับไปมองอีกครั้ง​ คือแทฮุนที่ยืนอยู่จุดเดิม​ กับฉากหลังเป็นบ้านที่สภาพทรุดโทรม​ลง


หลังจากวันนั้นผมถูกดุอย่างหนักที่ไม่ไปเรียนพิเศษ​ นั่นทำให้ผมไม่สามารถทำตามในสิ่งที่แทฮุนพูดได้​ แม้ว่าจะอยากทำสักแค่ไหนก็ตาม​ แต่ผมยังคงเดินผ่านเส้นทางนั้น​ และแวะทักทายกับแทฮุนเสมอทุกครั้งที่เจอกัน

จนกระทั่ง​เรียนจบมัธยม​ ผมต้องย้ายไปเรียนที่เมืองนอก

วันนั้นผมตั้งใจจะมาบอกลาแทฮุนเป็นครั้งสุดท้าย​ ก่อนจะเดินทางในวันรุ่งขึ้น​ ผมยังจำเส้นทางเดิมนั้นได้เสมอมา​ เพียงแค่เห็นรั้วลวดหนามที่คุ้นตา​ ผมก็รู้ทันที่ว่าถึงแล้ว

แต่น่าเศร้า​ วันนั้นแทฮุนเองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ผมยืนมองซากปรักหักพัง​ไม่เหลือขิ้นดี​ ไม่มีรั้วกั้น​ ไม่มีบ้านหลังเก่า​ และที่สำคัญ​ ไม่มีแทฮุนยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม​นั่นอีกแล้ว

ท้ายที่สุด​ ผมก็ต้องออกเดินทาง​ ทั้งที่ยังไม่ได้ร่ำลากัน




43 ปีผ่านไป

ผมกำลังเดินอยู่ท่ามกลางป่าธรรมชาติ​ที่ห่างไกลจากเมืองหลวงพอสมควร​
ช่วงเวลาหลังเกษียณ​ที่ผมวางแผนไว้​ คือการได้ลองมาปีนเขา และตั้งแคมป์​ในป่าสักครั้งก่อนตาย​ แม้ว่าจะต้องมาเพียงลำพังก็ตาม

ใกล้กันกับแหล่งลำธาร​ ผมหยุดพัก​ นั่งลงรินน้ำจากกระติก​ ดื่มเพื่อคลายร้อน​ ก่อนจะพักเหนื่อย​ชั่วครู่​แล้วค่อยเดินทางต่อ

ฉับพลัน​สายตาผมเหลือบไปเห็นสิ่งคุ้นเคยตั้งอยู่ไม่ไกล​ ด้วยเพราะสายตาไม่ค่อยดี​ ผมจำเป็นต้อง​ลุกเดินเข้าไปดูใกล้ๆ​ เพื่อความแน่ใจ

เลื่อนสายตาลงมาจากป้ายเตือนห้ามเข้า คือรั้วลวดหนามที่กั้นเราเอาไว้​ แล้วฝั่งตรงข้าม​ คือคนที่ผมตามหามาโดยตลอด

แทฮุนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น​ ที่เดิม​ หลังรั้วลวดหนาม

แม้เวลาจะผ่านไปหลายสิบปีแล้วก็ตาม​ แต่แทฮุนก็ยังคงงดงาม​ไม่ต่างจากคราแรกที่พวกเราเคยพบกัน
ผิวขาวซีดกับริมฝีปากแดงระเรื่อ​ ยังคงยิ้มแย้มอย่างสดใส​ ในขณะที่กาลเวลาทำให้ผิวหนังของผมเริ่มหย่อนยาน​ แต่กับแทฮุนแล้ว​ เขายังคงมีใบหน้าไม่ต่างกับเด็กวัยมัธยม

"จียอนอู" เสียงของแทฮุนยังคงคุ้นหูราวกับเพิ่งได้ฟังเมื่อวันก่อน​ เขายกมือขาวซีดขึ้นมาตรงหน้าคล้ายว่ากำลังทำท่าเชิญชวน


"เข้ามาสิ"


ผมไม่ลังเลที่จะก้าวข้ามรั้วลวดหนามอีกแล้ว​ เหมือนวันนั้นที่ได้เข้าไปหลบฝนในบ้านหลังเก่า​

แม้ว่าตอนนี้ข้างหลังของแทฮุน​ จะเป็นเพียงป่ารกร้าง​ ​ที่เต็มไปด้วยความมืดมิดจนมองไม่เห็นแสงสาดส่องเข้ามาแล้วก็ตาม



____
END.