Obbligate part 2ตัดข้ามมาเมื่อ2ปีก่อน หลังจากนางิสะกับฮิโยริย้ายโรงเรียนมาจากยูเมะซากิ ทั้งคู่ได้ข่าวเกี่ยวกับทัตซึมิ ที่เป็นผู้ปฏิวัติ “เพื่อให้ทุกคนมีความสุข” นั้นคือสิ่งที่ทัตซึมิพูด

ทั้งคู่ก็เข้าใจความรู้สึกของทัตซึมิ เพราะทั้งคู่ก็เป็นผู้ปฏิวัติเหมือนกัน ถึงจะโดนเอย์จิทำให้แปดเปื้อนก็เถอะ เพื่อความสุขของใครบางคน เพื่อความรักและสันติสุข เพื่อความฝัน เพื่ออุดมคติ เพื่อสิ่งเหล่านี้กลายเป็นต้องทำร้ายคนบางคน

ฮิโยริ : พวกผมก็เคยมีความฝัน มีอุดมคติ แต่ว่าเพื่อทำให้มันเป็นจริง ต้องสังเวยชีวิตของเหล่า5ประหลาด อุดมคติของพวกผมทำให้หลั่งเลือดลงแผ่นดิน

แต่ทัตซึมิไม่เหมือนทั้งคู่ เพราะทัตซึมิทำจนถึงที่สุดไม่เบี่ยงเบนเป้าหมายของตัวเอง แล้วอิบาระก็บอกว่า แต่เพราะเป็นความฝันที่ไม่เป็นจริงถึงจะเป็นความฝัน อุดมคติที่ทำจริงไม่ได้ถึงจะเรียกอุดมคติ

อิบาระ : คุณทัตซึมิที่เข้าใจผิดพยายามทำให้ความฝันและอุดมคติเป็นจริง จึงจบด้วยความผิดพลาด

อิบาระเลยพยายามแก้ไขเรเมย์ที่ตอนนี้เป็นเรื่องวุ่นวายจากการปฏิวัติ แต่ทั้งฮิโยริกับนางิสะบอกว่า ถึงตัวเองจะย้ายโรงเรียนมาก็ช่วยไรไม่ได้หรอก รู้ซึ่งดีจากตอนอยู่ยูเมะซากิ ถึงอิบาระจะคุ้นชินมีประสบการณ์เยอะเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ แต่เรื่องกำลังทรัพย์คงเทียบกับเอย์จิไม่ได้

ตรงข้ามกับเอย์จที่เหมือนเด็กได้ถือมีดครั้งแรก ลองทำอะไรครั้งแรก จบที่ทั้งคู่แปดเปื้อนจากการเป็นหนูทดลองของเอย์จิ นกที่เปื้อนโคลนน่ะ มันบินบนฟ้าไม่ได้อีกแล้วแหละ ทั้งคู่ก็เก็บประสบการณ์นี้ไว้ และจะไม่ทำซ้ำเป็นครั้งที่สอง

อิบาระก็อธิบายอย่างละเอียดว่า ทัตซึมิทำเรียกตัวเองว่าบริษัท แต่จริงๆแล้วก็เหมือนเป้นยูนิทใหญ่ยูนิทนึง หรือจะเรียกว่าลัทธิเลยก็ว่าได้ อุดมคติของทัตซึมิ โลกที่ไม่มีคนไม่มีความสุข โลกที่อ่อนโยนไม่มีใครต้องเจ็บปวด โลกที่ยุติธรรมและไม่แบ่งแยกต่อทุกคน แต่โลกอุดมคติที่ทัตซึมิฝันไว้มีจุดขัดแย้งกันอยู่

การที่เป็นโลกที่ยุติธรรมและไม่แบ่งแยกต่อทุกคน คือทุกคนต้องยืนอยู่จุดสตาร์ทเดียวกัน และเข้าโกลด์ไปพร้อมกัน แต่มนุษย์ไม่ว่ายังไงก็ไม่เท่าเทียม ทั้งเอกลักษณ์ของตัวเอง หรือพละกำลังแต่ละคน แค่ยืนจุดสตาร์ทเดียวกันก็ไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว การที่มีโกลด์อยู่ ถึงจะสตาร์ทที่เดียวกันแค่เข้าโกลด์ก่อนก็เรียกว่าไม่เท่าเทียมกันแล้ว ไม่มีทางที่จะได้ทั้ง2อย่างในคราวเดียวกันได้

แน่นอนทัตซึมิเข้าใจสิ่งนี้อยู่แล้ว แต่ถึงอย่างงั้นเค้าก็ยังจะพยายามสร้างอุดมคติของตัวเองให้เป็นจริง จุดนี้คือจุดที่ต่างจากเอย์จิ เหมือนเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเชื่ออย่างสุดใจ

อิบาระบอกว่าถึงจะไม่สามารถทำให้โลกอุดมคติของทัตซึมิเป็นจริง แต่มีวิธีที่ทำให้ใกล้เคียงได้ ซึ่งทัตซึมิได้ทำไปแล้ว ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ทัตซึมิได้ทำให้อุดมคติของเค้าเป็นจริงแล้ว

อิบาระ : ถึงจะแค่เพียงช่วงพริบตา แต่เค้าได้กลายเป็น พระเจ้า เทวดา หรือที่เรียกว่ามนุษย์ศัทสิทธิ์ เค้าได้กลายเป็น “บางสิ่งที่ก้าวข้ามมนุษย์”ไปแล้ว

การจะทำให้โลกไม่มีการแบ่งแยกและเท่าเทียมได้ ต้องสร้าง “สิ่งที่อยู่นอกเงื่อนไข” ซึ่งทัตซึมิได้ทำให้ตัวเองเป็น “สิ่งที่อยู่นอกเงื่อนไข”
พูดง่ายๆคือ คุณทัตซึมิ สร้างระบบที่ทำให้ทุกคนเท่าทียมไม่มีการแบ่งแยก และมองทุกคนมีชีวิตในโลกอุดมคติ ส่วนตัวเองก็รับความไม่เท่าเทียมและการแบ่งแยกไว้คนเดียว ราวกับรับบาปของมนุษย์ทุกคนบนโลกและเป็นมนุษย์ศักสิทธิ์ที่แขวนอยู่บนไม้กางเขน

ถ้าให้อธิบายละเอียดก็คือ ตอนแรก”บริษัททัตซึมิ”ไปได้อย่างสวย ทั้งนักเรียกธรรมดา ทั้งนักเรียนพิเศษ ทั้งนักเรียนที่เรียนจบแล้วก็เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่โลกธุรกิจของไอดอลมันไม่ง่ายขนาดนั้น ถึงอย่างั้นทัตซึมิก็ยึดมั่นในความคิดของตัวเอง

อิบาระ : คิดว่าผลลัพท์มันเป็นยังไงล่ะครับ แน่นอน กลายเป็นอย่างกับนรก

พูดง่ายๆคือ งานทั้งหมดทั้งมวล ทัตซึมิต้องเป็นคนรับเพียงคนเดียว ทุกๆคนในบริษัททัตซึมิ ไม่ทำงานอย่างเท่าเทียม และได้รับเงินอย่างเท่าเทียมกัน กลายเป็นทัตซึมิต้องทำงานเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้ทุกคนเท่าเทียมและไม่มีการแบ่งแยก

จนฮิโยริหัวเราะออกมา คนแบบนี้มีอยู่จริงๆด้วยหรอ ทำงานจำนวนมากอย่างเอาเป็นเอาตายคนเดียว แล้วแบ่งเงินให้กับคนอื่น ช่างเป้นเท่าเทียมไม่มีการแบ่งแยกจริงๆ นอกจากทัตซึมิ ก็ไม่มีคนทำงานอย่างเท่าเทียม นอกจากทัตซึมิทุกคนได้รับเงินอย่างไม่มีการแบ่งแยก

นางิสะ : คาเซะฮายะ ทัตซึมิ ทำให้คนอื่นทุกคนได้สู่สวรรค์ ส่วนตัวเองตกนรกเพียงคนเดียว

ฮิโยริ : แต่ผมคิดว่าคนๆนั้นเก่งมากเลยนะ ผิดกับเอย์จิคุง ไม่สิ ผิดกับพวกผม ฟิเน่ คนๆนั้นเชื่อในอุดมคติของตัวเองจาก้นบึ้งหัวใจ คาเซะฮายะ ทัตซึมิคงอยากทำให้ทุกคนมีความสุขจริงๆ

แม้ว่าจะมีคนเสนอว่าจะช่วยงาน หรือไม่รับเงิน ทัตซึมิก็ปฏิเสธทั้งหมด เพราะว่านั้นไม่เท่าเทียมกัน ทัตซึมิไม่ได้ทำเพื่อให้คนมารัก หรือไม่ได้ทำเพื่อมนุษย์คนอื่น แต่ทำเพื่ออุดมคติของตัวเอง มีบางคนเคยถามว่าทำไมถึงยอมเสียสละตัวเองขนาดนี้เพื่อให้ทุกคนมีความสุขล่ะ คำตอบคือเพื่อความเชื่อของตัวเอง แต่ทัตซึมิทำแบบนี้มีความสุขจริงๆหรอ ถึงจะหัวเราะอย่างพอใจ นั้นคือความน่ากลัวของความเชื่อ

อิบาระ : เป็นคนที่ไม่สามารถเข้าใจแล้วก็รู้สึกเหมือนกันได้จริงๆ อย่างกับมองบางอย่างที่ต่างจากตัวเอง อย่างกับสัตว์ประหลาด

ฮิโยริกับนางิสะก็บอกว่า เข้าใจอิบาระเลย อย่างฟิเน่ที่เคยทำให้5แปลกก็มีแต่คนพูดว่า ไม่สามารถเข้าใจได้ ทุกคนเลยทำเรื่องโหดร้ายกับ5แปลกได้เพราะไม่เข้าใจ

ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวแต่ทัตซึมิไม่ทางทนได้ ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผลลัพท์คือตอนนี้ทัตซึมิเข้าออกโรงบาลเป็นว่าเล่น และระหว่างที่ทัตซึมิเข้าโรงพยาบาล ก็เกิดเหตุการณ์หนึ่งขึ้น

เหตุการณ์ใหญ่ที่แทง “ผู้ปฏิบัติเรเมย์”คาเซะฮายะ ทัตซึมิให้ตายสนิท

ซึ่งเหตุการณ์ที่ถูกเก็บไว้เป็นความลับ ห้ามใครแตะต้อง อิบาระก็ไม่รู้รายละเอียดมาก รู้แค่ว่าตัวแปรสำคัญก็คือฮิเมรุ

ตัดไปที่โรงเรียนเรเมย์ อิบาระฟังเรื่องราวทั้งหมดจากรุ่นพี่โทโจ ช่วงที่ทัตซึมิเข้าโรงพยาบาล คานาเมะ(ฮิเมรุ)ได้รับงานของทัตซึมิโดยไม่ขอ แล้วก้แจกจ่ายง่ายให้กับนักเรียนพิเศษคนอื่น จนตัวเองเป็นศูนย์กลาง ได้ชื่อนักเรียนพิเศษกลับคืนมา ถึงอิบาระจะเป็นคนกุมเส้นด้ายอยู่ข้างหลังก็เถอะ

ตัดไปที่ห้องเรียนนร.พิเศษ จุนเข้ามาgoddamnใส่คานาเมะ ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ส่วนคำสบถ goddamnได้มาจากทัตซึมิ ที่เวลาจะโทษอะไรอย่าโทษคนอื่นให้โทษพระเจ้า ถ้าโทษพระเจ้าแบบนี้ก็ไม่ทำให้คนอื่นเจ็บใช่ไหมล่ะ

จุนไม่พอใจที่คานาเมะกลายเป็นท๊อปไอดอลด้วยการแย่งงานมาจากทัตซึมิ แล้วก็ยืนด่ากันไปมากันซักพัก จนจุนโดนโยนออกนอกห้องเรียน จุนมานั่งคิดว่า จุนไม่สามารถอยู่ในโลกอุดมคติของทัตซึมิได้ ทัตซึมิก็เป็นแค่มนุษย์คนนึง หลักฐานคือทำงานหนักจนเข้าโรงพยาบาล ถึงจุนจะบอกจะช่วยงานๆ ก็ไม่ยอม นอกจากจุนแล้วก็ยังมี “ผู้นับถือ” คนอื่นที่เป้นห่วงทัตซึมิด้วยอยู่แล้ว แต่ไมว่าใครก็ช่วยไม่ได้

พอทัตซึมิไม่ยอมรับการช่วยเหลือ ทุกอย่างก็ไปอย่างไม่สวย พอเป็นแบบนี้เหล่า “ผู้นับถือ” ไม่อยากจะโทษตัวเอง เลยโทษทัตซึมิ โทษ(บริษัท)คาเซะฮายะ ทัตซึมิ จุนไม่ชอบพวกนี้อยู่แล้ว เลยไม่วางตัวออกห่างไว้

จุน ; แต่เดิมก็ไม่ชอบอยู่แล้ว ตอนนี้คือไม่อยากหายใจร่วมอากาศด้วยกันแล้ว รวมตัวกันที่ใต้ดินมืดๆ พูดแต่ความทุกข์ของตัวเองให้กับคาเซะฮายะเซมไป แล้วก็รู้สึกสบายใจทำหน้ายิ้มแย้ม วันนี้ก็หัวเราะเอิ้กอ้ากกัน อ้าา ถ้ามีเรื่องรู้สึกแย่แล้วผลักความรู้สึกนี้ไปให้ใครซักคนได้ก็ดีสินะ แต่ว่านะ ฝั่งที่ถูกผลักความรู้สึกแย่น่ะ คือ มนุษย์ คาเซะฮายะ ทัตซึมิ ไม่ใช่พระเจ้าซักหน่อย เป็นมนุษย์เหมือนพวกเรา เพราะเป็นมนุษย์เหมือนกัน เลยเจ็บปวด แผลลึก เพราะฉะนั้น ตอนนี้คาเซะฮายะเซมไป นอกจากร่างกายพังแล้ว จิตใจก็เริ่มกำลังจะพังไปด้วย จนเข้าโรงพยาบาล ทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจล่ะ ทุกคนลืม “สิ่งนั้น” ไปแล้วหรอ

จุนก็ยังคิดว่า ถ้าแค่โทโจ(ฮิเมรุ) คงเข้าใจแท้ๆ แล้วคานาเมะก็ออกมาพอดี บอกว่าไม่อยากสร้างเรื่องแล้วเสียสิทธิ์ นักเรียนพิเศษอีกรอบ อย่าบุกมาที่ห้องเรียนแบบนี้อีกล่ะ มีเรื่องจะคุยไม่ใช่หรอ ไหนพูดมาสิ ไม่ใช่อยู่ดีๆอยากคุยหรอก แต่ถ้าเมื่อกี้ไม่มีคนอยู่ก็คงคุยด้วยแหละ ในห้องเรียนนร.พิเศษมีแต่นร.พิเศษ นร.พิเศษน่ะเกลียดพวกนร.ธรรมดา ยิ่งเพราะทัตซึมิ ยิ่งทำให้การแบ่งแยกชัดขึ้น

ที่นร.พิเศษเกลียดมากขึ้น เพราะว่าปกติงานไอดอลคนที่ทำได้มีแต่นร.พิเศษ แต่เพราะบริษัทของทัตซึมิทำให้นร.ธรรมดาได้ทำงานด้วย ก็เลยเกลียดเพราะเป็นคนที่แย่งวผลประโยชน์ไปจากตัวเอง พวกนร.พิเศษมีความคิดที่ว่า เพื่อที่จะต้องไปข้างบนให้ได้ ต้องเหยียบพวกข้างล่าง(นักเรียนธรรมดา)ขึ้นไป การเหยียบนร.ธรรมดามันมีอะไรที่ผิด ก็มีคนคิดว่าน่าสงสารเหมือนเวลากินเนื้อแล้วสงสารวัวที่ตาย แต่ส่วนใหญ่ก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่จะกินเนื้อ

จุนบอกว่า ไม่เจอกันแปปเดียวคานาเมะดูฉลาดขึ้น คานาเมะบอกว่าแต่เดิมเป็นคนฉลาดอยู่แล้ว แคเป็นวิธีการที่ได้รับมาเท่านั้นเอง แต่บอกไม่ได้ว่าได้รับคำสั่งจากใคร เป็นสัญญา ตัวคานาเมะที่ตกอับไปมีแต่ต้องทำตามคนๆนั้นเท่านั้นเอง คนๆนั้นสำหรับคานาเมะก็เหมือนกับพระเจ้าน่ะแหละ

ตัดไปที่ชัวโมงถัดไป คานาเมะคุยโทรศัพท์กับ “พี่ชาย” เพราะได้รับคำแนะนำจากพี่ เลยทำได้ดีในรายการทีวีคราวก่อน งานอื่นๆก็ไหลเข้ามาเยอะ ทำคนเดียวไม่ไหวเลยให้คนอื่นทำด้วย ทุกคนก็ดูขอบคุณขอบใจกันหมด มีแต่คนรักคานาเมะ ทั้งๆที่ตอนคานาเมะตกไปอยู่นักเรียนธรรมดา ยังหัวเราะเยาะ ทำตัวเหมือนไม่มีตัวตนอยู่เลย

คานาเมะ บอกว่าอยากจะอาศัยอยู่กับพี่อย่างพี่น้องธรรมดา อยากรัก อยากได้ความรักจากพี่ คานาเมะแม่เสียตั้งแต่เด็กๆ อยู่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าก็เป็นบ้านแย่ๆ จนหนีออกมา หาเงิน ไม่ได้รับการศึกษาที่ดี เอาแต่คิดจะใช้ชีวิตต่อไป เหมือนอยุ่ในนรก พยายามจนมาเป็นไอดอล ได้รับการเป็นนักเรียนพิเศษ เป็นจุดสูงสุดของชีวิต เพราะฉะนั้นถูกเด้งเป็นนักเรียนธรรมดาเลยทนไม่ได้ เหมือนถูกถีบลงไปก้นเหวอีกรอบ แต่เป็นเพราะพี่เลยทำให้ตัวเองออกมาจากนรกได้อีกครั้ง เลยจะไม่ผิดเป็นครั้งที่2 จะทำตัวให้เพอเฟคต่อไป ทำแบบนี้จะมีความสุขได้ไหมนะ แล้วก็โดนตัดสายไป

จากนั้นก็จะไปทำงานต่อ อ่าวหรือว่าซ้อมนะ แล้วก็เปิดตารางงานที่พี่ชายทำให้ดู แล้วก็เหลือบไปเห็นทัตซึมิ เลยไปหา ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ น่าจะอยู่ในโรงพยาบาลไม่ใช่หรอ

ทัตซึมิ ：อ่าวฮิเมรุซังนี่เอง สวัสดี ไม่ได้เจอกันนาน ผอมลงรึป่าว ได้ข่าวว่าทำงานเยอะเลยนิ พักบ้างก็ดีนะ

ที่ทัตซึมิมาอยู่นี้ทั้งๆที่สีหน้าแย่ ก้เพราะเหล่าแฟนๆ หรือสต๊าฟ รวมถึงพวกพ้องเรียกหาผ่านทางจดหมาย จะต้องตอบเสียงเหล่านั้นถึงแม้ตัวเองจะตายก็เถอะ

คานาเมะ : เด่วก็ตายจริงๆหรอกไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ตัวคุณยังป่วยอยู่ถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล แล้วก็ยังไม่ได้รับการฟื้นฟูเลยซักนิด แค่มองสีหน้าก็รู้แล้ว นี่ คนน่ะ ตายได้จริงๆนะ ถ้าฝืน หรือดวงแย่ ก็ตายนะ แล้วก็ คนที่อยากให้คุณกลับมา ถ้าคุณตาย พวกเค้าก็จะเสียใจ อย่าสำคัญลำดับผิดสิ ทัตซึมิเซมไป

ทัตซึมิก็ขอบคุณ ในโลกนี้ ในโรงเรียนเรเมย์นี้ ทัตซึมิกับคานาเมะ คือตัวแทนของนักเรียนธรรมดาและนักเรียนพิเศษ มีข่าวลือว่ากำลังต่อสู้กันอยู่ ทั้งๆที่ไม่เป็นความจริงแท้ๆ ตัวทัตซึมิรู้สึกขอบคุณคานาเมะด้วยซ้ำที่จัดการงานให้แทน

ตัวทัตซึมิเองก็แค่ได้รับความรักก็เลยอยากตอบแทนความรัก อยากมอบความอบอุ่นให้คนที่รัก ทัตซึมิรักทุกคน ทัตซึมิเป็นแค่คนปกติที่อยากให้คนที่รักมีความสุขเท่านั้นเอง

คานาเมะบอกว่า นั้นคือสิ่งที่ผิด เป็นแค่คนบ้า คนโง่ ให้ถูกหัวเราะ

ทัตซึมิ : ถ้าหัวเราะได้ ฉันก็พอใจแล้ว ได้สร้างรอยยิ้มให้ใครซักคน นั้นคือไอดอล ฉันน่ะนะ ฮิเมรุซัง อยากจะเป็นไอดอลต่อไป อยากเป็นคนที่ได้รับความรักจากคนอื่น ที่ไม่ใช่ความรักจอมปลอมอย่างความเชื่อจากลัทธิ