Hermitageเปิดมาที่ชูในต่างประเทศ กำลังเลือกซื้อของเพื่อกลับญี่ปุ่นอยู่ แล้วก็เจอร้านที่ถูกใจ แต่ร้านนี้ปกติจะปิดตลอด รอบนี้เปิดร้านอยู่เลยเข้าไปดู ข้างในร้านเต็มไปด้วยของที่ชูสนใจ ตั้งแต่ภาพยันนาฬิกา แต่ราคาแพงหูฉีก แล้วก็มาเจอกับตุ๊กตาตัวนึงที่สวยมากๆ แต่ไม่ได้เขียนว่าเป็นผลงานของใคร แล้วราคาก็พอที่ชูจะสามารถซื้อได้ ชูเลยจะซื้อไปเป็นของฝากให้มิกะ พอจะออกจากร้าน เจ้าของร้านก็เตือนว่า อย่าให้ความรักกับตุ๊กตานี้มาก ไม่งั้นจะถูกตุ๊กตาจับเอา

ตัดไปที่หอดาวES ชิโนนนที่ทำอาหารเช้ากินอยู่ ก็ได้ยินเสียงมิกะร้อง ตื่นสายจะรับโอชิซังที่สนามบินไม่ทันเอา ชูกำลังจะกลับมาเพื่อทำเพลงใหม่วาคิลลี่แท้ๆ ชิโนนนนก็รินนมให้ แล้วมิกะก็รีบกินรีบไป โชคดีที่สุดท้ายก็ไปทันอย่างชิวเฉียด พอหาโอชิซังเจอก็ตะโกนเรียก เอาไรไหม หิวข้าวไหม หิวน้ำไหม จนชูที่เหนื่อยจากเครื่องบินก็ด่าให้ แต่มิกะดันดีใจที่โดนด่า เพราะไม่ได้โดนด่านานละ คุยโทรศัพท์โอชิซังใจดีเกิน พอโดนด่ารู้สึกว่าโอชิซังกลับมาแล้ว อย่างไงอย่างงั้น

พอถึงหอ มิกะก็งอแง โอชิซังอุจส่ากลับมาดันเอาแต่ทำงาน อุจส่าห์คิดว่าจะไปเที่ยวร้านของทำมือ หรือไปกินคาเฟ่ที่มีเมนูเฉพาะฤดูกาลไรงี้ พอชูเห็นมิกะงอแง เลยว่าจะเอาของฝากให้ก่อนละกัน มิกะจะได้อารมณ์ดีขึ้น เลยขึ้นห้องไปเอาของฝากมาให้ ชูให้ตุ๊กตากับมิกะ เอาไว้คุยแทนมาโดเน่ พอได้ของฝากแล้วก็รีบๆทำงานที

มิกะก็บอกว่าตอนนี้งานเอมเมจMVเพลงใหม่ที่คิดไว้ อยากจะสร้างเรื่องราว แต่ยังไม่ออกเป็นชิ้นเป็นอันหรอก อิมเมจประมาน นักศิลปะกักขังคนที่รักไว้พร้อมกับผลงานของตัวเองไว้ตลอดกาล ชูก็แปลกใจ เพราะเป็นความคิดที่ค่อนข้างดาร์ก แต่ก็ดีเหมือนกัน ความนิรันดร์กับความเหงา เหมาะกับวาคิลลี่ดี ชูก็รวบรวามความคิดของมิกะจนออกมาเป้นรูปร่าง แล้วตั้งชื่อเพลงว่า Acanthe เป็นชื่อดอกไม้ ในภาษาดอกไม้แปลว่า ศิลปะ พอกำหนดอะไรได้แล้ว ก็เริ่มซ้อมวันพรุ่งนี้เลย

เช้าวันรุ่งขึ้น มิกะตื่นมาทำตุ๊กตาที่ได้จากชูล้ม เลยขอโทษ จับหน้าจับผมให้สวย แล้วเอาขึ้นมาตั้งใหม่ ก่อนออกจากห้องก็บอกลาตุ๊กตาเรียบร้อย มิกะลงมาที่ห้องครัวเจอเซนะกับชิโนนนกินข้าวเช้ากันอยู่ ชิโนนนเอาไข่ต้มกับของดองที่เหลือเมื่อวานให้เซนะกินเพราะเห็นว่ากินแค่สลัด เซนะที่กินแค่สลัดเพราะกำลังจะมีเดินแบบ เลยจำกัดอาหารอยู่ ก็กกินได้เพราะแคลต่ำ พอมิกะมา ชิโนนนก็ไปเตรียมข้าวเช้าให้มิกะ มิกะอึดอัดนิดหน่อยที่ต้องอยู่กับเซนะแค่สองคน

เซนะก็บ่นๆว่าชูกลับมาเพราะงานเพลงใหม่วาคิลลี่หรอ แบบนี้ห้องที่ปกติไม่ค่อยมีคนอยู่ก็อยู่กันเต็มห้องสิ รู้สึกห้องมันแคบลงเลย มิกะก็ทำอะไรให้ไม่ได้ พอดีกลับชิโนนนกลับมาพอดี พอกินข้าวเช้าเสร็จมิกะก็ออกเดินทาง

พอไปถึงห้องซ้อม ชูก็มาถึงก่อนแล้ว ชูก็บ่นๆอย่ากินเยอะเกินจนอ้วนขึ้นใส่ชุดไม่ได้ล่ะ แล้วก้ยื่นคอนแทน( ละมั้งคะ ไม่แน่ใจ)ให้มิกะ เขียนตามอิมเมจที่คุยกันเมื่อวาน แต่มิกะสงสัยว่าทำไมศิลปินต้องเป็นนักทำตุ๊กตาด้วยล่ะ นึกว่าจะพวกนักวาดไรงี้ซะอีก มันซ้ำกับวาคิลลี่เมื่อปีก่อนนะ ชูก็บอกว่านั้นก็เพราะว่าเอาคอนเซปจากสมัยก่อน พูดง่ายๆก็คือเป็นวาคิลลี่เมื่อก่อนไง

พอเริ่มซ้อม ชูก็เห็นมิกะเต้นก็บอกว่าให้หยุดก่อน ไม่ใช่มิกะทำอะไรผิด แต่เพราะมิกะเต้นไม่เหมือนตุ๊กตา ลองนึกถึงวาคิวลี่เมื่อก่อนสิ แต่ลองกี่ครั้งๆ ก็ทำไม่ได้ตามอิมเมจตุ๊กตา ชูก็คิดว่าช่ววงนี้ดีแล้วที่มิกะดูเป็นมนุษย์มากขึ้น แต่จุดนั้นมันเกะกะสำหรับคอนเซปรอบนี้ แค่ทำหน้าตายอย่างเดียวไม่ได้ ปลายนิ้วกับปลายขา ยังมีพลังงานของสิ่งมีชีวิตอยู่ แต่มิกะก็ทำไม่ได้ ชูเลยวันนี้พอก่อนก็แล้วกันไว้ค่อยต่อพรุ่งนี้

พอกลับถึงหอ มิกะก็ยังซ้อมอยู่ที่ลอบบี้ ชิโนนนที่มาหานมอุ่นกินก็มาเจอ มิกะบอกว่านี่ยังไม่พอ ยังต้องเป็นตุ๊กตามากกว่านี้ ถ้าเป็นชิโนนน ชิโนนนคงทำไม่ได้ แต่มิกะตอนนี้ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

กลับมาที่ห้อง มิกะที่กำลังจะนอนก็หันไปเจอตุ๊กตาที่หัวเตียง แล้วก็พูดกับตุ๊กตาทำยังไงถึงจะเป็นตุ๊กตาได้นะ จริงด้วยต้องตั้งชื่อให้สินะ แล้วก็หลับไป

แล้วมิกะก็ฝันคุยกับตุ๊กตา เมื่อก่อนมิกะเป็นตุ๊กตาของโอชิซังได้ แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว ถึงโอชิซังจะดีใจที่มิกะตอนนี้ดูเป็นมนุษย์มากขึ้น แถมโอชิซังก็ยังอยากให้เป็นอย่างงั้นด้วย แต่สำหรับมิกะตอนที่เป็นตุ๊กตาของโอชิซัง นั้นไม่ใช่ความทุกข์อะไร แล้วตุ๊กตาก็บอกว่าจะทำให้ความฝันของมิกะเป็นจริงเอง มิกะดีใจเพราะจะได้ไม่เป็นตัวถ่วงโอชิซัง แล้วคนนั้นก็พูดด้วยเสียงขาดๆว่า ถ้างั้นก็อยู่กับฉันตลอดไปนะแล้วนาฬิกาก็ปลุก มิกะก้จำความฝันไม่ได้

พอถึงตอนซ้อม ก่อนซ้อมเต้น มิกะก็ดูเหม่อๆจนโดนชูดุไป แต่พอเริ่มเต้น มิกะกลับทำได้ดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย พอจบวัน ชูที่เห็นมิกะวันนี้ทำได้ดีมาก พรุ่งนี้ว่าจะเป็นทำชุดแทน แต่มิกะขอเป็นซ้อมเต้นอีกได้ไหม รู้สึกว่าอาจจะทำได้ดีกว่าวันนี้ ชูก็ตกลง

ตัดไปที่ห้องมิกะตอนกลางคืน มิกะลืมตาตื่นมาอย่างตกใจ นี่มันที่ไหน อ่าวห้องตัวเองนี่หว่า แต่จำอะไรไม่ได้เลยตั้งแต่คุยกับโอชิซังว่าพรุ่งนี้จะซ้อมเต้นอีก ริทสึก็งงมิกะโวยวายอะไรคนเดียว เมื่อกี้กลับมาก็เงียบๆไม่พูดอะไรซ้อมเต้นคนเดียวในห้อง ถึงมิกะจะจำอะไรไม่ได้เลยก็เถอะ ริทสึก็ขอตัวไปนอนก่อน แล้วมิกะก็มาเห็นตุ๊กตาล้มอีกแล้ว พอจัดหน้าจัดผมให้เสร็จ มิกะเล่าให้ฟังว่าวันนี้โอชิซังชมด้วย มิกะก็รู้สึกว่าตุ๊กตายิ้มขึ้นมา แต่คงคิดไปเอง แล้วก็หลับไป

มิกะฝันอีกแล้ว รอบนี้ก็จำได้ว่าเมื่อวานก็ฝัน พอเอาเรื่องที่ทำได้ไม่ดีไปปรึกษาคุณตุ๊กตาก็ทำได้ดีจนโอชิซังชม ตุ๊กตาก็บอกว่าจะทำให้ความฝันมิกะเป็นจริง แต่อยากให้อยุ่ด้วยกันนะ แล้วนาฬิกาก็ปลุกอีกแล้ว

ตัดไปที่ชูที่กินครัวซองเป็นอาหารเช้าเสร็จ ก็เจอมิกะที่ยืนอยู่หน้าห้องครัวอย่างเงียบๆ ชูทักก็ไม่ตอบกลับ ไม่หือไม่อือ จนชูเข้าไปเขย่าว่าเป็นอะไรรึป่าว แล้วมิกะก็รู้สึกตัวขึ้นมา ชูก็ด่าอย่าเอาแต่เหม่อ เมาขี้ตาสิ แล้วก็พากันไปซ้อมกัน

พอซ้อมกันอยู่ มิกะทำได้เหมือนตุ๊กตามากๆ จนชูถึงกับชมออกมา แบบนี้เซ็ตติ้งจะแพ้พาฟอร์มแมนซ์ของมิกะเอา บลาๆ แต่พอชูถามมิกะว่าเซตติ้งเปลี่ยนนิดหน่อยแบบนี้โอเคไหม มิกะก็ถามคำตอบคำ พอชูให้มิกะกลับไปพักที่ห้องก่อนเถอะ ชูจะไปคิดเรื่องเซ็ตเวทีกับชุดอีกที แล้วมิกะก็ออกจากห้องไปเงียบๆ ชูก็เป็นห่วงนิดหน่อยๆ อาจจะเพราะเหนื่อย

ตัดไปที่หอตรงห้องครัว เซนะกำลังหาเม็ดกาแฟที่ชูบอกว่าอร่อยเลยซื้อมาฝาก แต่หาที่ไหนก็ไม่เจอ แล้วมิกะก็เดินมาดี เซนะก็ทักทาย แต่มิกะไม่ตอบ เซนะเลยยิ่งหงุดหงิด รุ่นพี่ทักทายเมินได้ไง วันก่อนอุจส่าอ่านบรรยากาศ โยนประเด็นเปิดเรื่องพูดคุยให้นะ แต่มิกะก็ยังไม่ตอบจนเซนะเริ่มเป็นห่วงจริงจัง ชิโนนนที่ลงมาพอดี ก็มาดูอาการมิกะ ถึงจะโบกมือต่อหน้าก็ไม่มีปฏิกิริยา เหมือนเหม่อตลอดเวลา ชิโนนนก็คิดไปเองว่า อาจจะเพราะหิวเลยเหม่อก็ได้ เลยให้มิกะไปนั่งรอก่อนเด่วจะทำไรให้กิน

ระหว่างรอชิโนนน เซนะก็พยายามพูดกับมิกะ แต่มิกะก็ไม่ตอบรับอะไรเลย พอชิโนนทำข้าวมาให้เสร็จ มิกะก็ขอบคุณเงียบๆ แล้วก็หยิบซุปมิโซะร้อนๆมา แต่ดันทำหกลวกมือ เซนะเลยอุ้มไปล้างน้ำเย็น เซนะก็ยังงง ซุปมิโซะร้อนจนลวกมือ แต่มิกะดันไม่ส่งเสียงซักแอะ แถมถามคำตอบคำตลอด

จนเซนะแอบพูดกับชิโนนน เหมือนมิกะเป็นคนละคนเลย แถมเซนะยังงงด้วย ที่มิกะพูดออกมาเป็นคำๆนั้นอ่ะ เป็นภาษาธรรมดาไม่ใช่ภาษาคันไซ เซนะกับชิโนนนเลยบุกเข้าห้องชู ชูที่รู้สึกว่ามิกะแปลกๆกำลังจะดูอาการพอดี ก็เลยมานั่งคุยกันว่าเกิดไรขึ้น ชิโนนนเล่าให้ฟังเรื่องที่เจอมิกะตอนดึกวันก่อน บ่นว่าตัวเองทำได้ไม่ดี แต่อยุ่ดีๆ มิกะก้เต้นออกมาได้ดีขึ้นอย่างน่าตกใจ เซนะเลยคิดว่ามิกะสะกดจิตตัวเองรึป่าว ชูเลยไปหาคนที่มีความรู้ด้านนี้ก็คือนัตสึเมะนั้นเอง

นัตสึเมะบอกว่า การสะกดจิตตัวเองเป็นไปได้นะ ถึงจะอยู่ที่คนก้เถอะ อย่างพวกคนที่เข้าใจง่าย คนที่รับอะไรจากคนอื่นง่าย คนที่เชื่อง่าย คนเหล่านี้จะสะกดจิตง่าย เพราะฉะนั้น แค่ใช้วิธีการกับวิธีการพูด กับคนประเภทนี้ ก็จะสะกดจิตได้ง่ายๆ เพราะฉะนั้นการที่มิกะเป็นคนเข้าใจง่าย จะสะกดจิตตัวเองก็ไม่แปลก

นัตสึเมะก็ลองคลายสะกดจิตดู แต่นัตสึเมะไม่รู้ว่ามิกะใช้คำพูดอะไรสะกดจิตตัวเองอย่าคาดหวังอะไรมากนะ สุดท้ายก็คลายไม่ได้อยู่ดี แต่การสะกดจิตมันไม่ได้ผลนานหรอก ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะกลับเป็นเหมือนเดิมก็ได้ ขอโทษนะที่ทำประโยชน์ให้ชูนี่ซังไม่ได้

ระหว่างทางเดินกลับห้อง มิกะที่ทำตัวเหมือนตุ๊กตาจริง ทำให้ชูนึกได้ถึงตุ๊กตาที่ซื้อมากับคำพูดของเจ้าของร้าน พอกลับมาถึงห้อง เซนะกับชิโนนนก็ว่าจะกลับห้องตัวเอง ส่วนริทสึออกไปทำงานไม่อยู่ห้อง ชูเลยว่าจะขอดูอาการมิกะต่ออีกซักหน่อย แล้วค่อยกลับ แล้วก็ขอโทษทั้งคู่ที่ทำให้เดือดร้อน เซนะก็แปลกใจ ที่ชูพูดขอโทษอะไรแบบนี้

พอทั้งคู่ออกไป ชูก็ตามหาตุ๊กตาจนเจออยู่ที่หัวเตียง แล้วลองคุยกับตุ๊กตาดู นี่เป็นฝีมือเธอใช่ไหม รีบๆคืนมาได้แล้ว ช่วงนี้ไม่ได้ยินเสียงมิกะ ทั้งๆที่มิกะคอยขัดคำพูดของชู แต่ดันเอาแต่ร้องไห้เข้ามาหาชู แต่ยังไง ตรงนี้ก็มีมิกะอยู่ อย่ามาทำให้หายไปเองตามใจได้ไหม เพราะมิกะกำลังจะเป็นมิกะได้อยู่แล้ว เธอกับมิกะอยู่คนละโลก วาคิวลี่คือผู้สร้างสรรค์ผลงานศิลปะก็จริง แต่ว่ามนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่เปลีย่นแปลงได้ ถึงจะมองไม่เห็นทางเปลี่ยนแปลงข้างหน้า แต่นั้นไม่ใช่ความทุกข์ มนุษย์สามารถเติบโตได้ในการเปลี่ยนแปลง เพราะมีขีดจำกัด พวกเราเลยสร้างศิลปะที่อยู่ได้อย่างเป็นนิรัดร์

ชู “วางใจเถอะ คาเงฮิระน่ะ ไม่ทิ้งอะไร ไม่ว่าสองแขนจะเต็ม ไม่ว่าจะล้นออกมา ไม่ว่าแขนจะขาดออก เค้าก็คงรักต่อไป เป็นมนุษย์แบบนั้นแหละ เพราะฉะนั้นวางใจเถอะ เธอไม่จำเป็นต้องจับคาเงฮิระไว้ เพราะคาเงฮิระก็คงไม่ปล่อยเธอไปหรอก ใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้นรีบๆกลับมาเถอะ คาเงะฮิระ”

แล้วมิกะก็ตื่นขึ้นมา โดยที่หน้าชูอยู่ใกล้มากๆ

พอวันรุ่งขึ้น หลังจากมิกะหายแล้วทุกคนก็แฮปปี้ แต่ชิโนนนกับเซนะก็คิดว่าเป็นเพราะมิกะสะกดจิตตัวเอง ชูก็คิดว่าปล่อยให้คิดไปแบบนั้นน่าจะดีกว่า ชูก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะตุ๊กตาจริงๆรึป่าวเลย ทั้งคู่เห็นว่าโอเคแล้วเลยแยกย้าย

ส่วนมิกะกับชูที่2-3วันนี้ไม่ได้ซ้อมเลย ว่าจะไปซ้อมกันอย่างหนักหน่วง แต่มิกะบอกว่าขอแก้คอนแทนส์หน่อยได้ไหม อยากแก้จากตุ๊กตาเป็น ตุ๊กตาที่มีชีวิตขึ้นมาแทน แบบอยากให้จบแฮปปี้เอนท์ไรงี้

ตัดไปที่วันถ่ายเอมวี มิกะตกใจกับเซตติ้งฉากกับชุดที่อลังการ อิบาระไม่ว่าไรเรื่องงบจริงๆหรอ ชูที่ทำให้เซตติ้งดีขึ้นกว่าเดิม มันเข้ากับมิกะที่เปลี่ยนฉากจบพอดี
ชู “เธอก็คงเข้าใจแล้วใช่ไหม นิรันดร์มันไม่ได้มีแต่ความสุขตลอดไป ไม่รู้ว่าวิญญาณเธอเป็นยังไง แต่การที่เธอเลือกที่จะอยู่กับคาเงฮิระในอีกรูปแบบนึง ผมก็ขอหวังว่ามันจะเป็นทางที่มีความสุข”

มิกะ “ขอโทษนะ โอชิซัง ที่เปลี่ยนฉากจบทีหลังแบบนี้ จากวันนั้นก็จำได้แล้วแหละว่าทำไมถึงเปลี่ยนฉากจบ ไม่รู้ว่าตอนนั้นเป็นความฝัน ความจริง หรือเป็นการสะกดจิตตัวเอง แต่ถึงวันที่ฝันจะลืมไป แต่วันรุ่งขึ้นก็จำขึ้นมาได้ นั้นคงเป็นความทรงจำของฉันจริงๆ ในความมืด ตุ๊กตาที่นั่งอยู่คนเดียวนั้นน่ะ คือฉันในอดีตนั้นแหละ หรือไม่ก็เป็นฉันที่ไม่ได้เจอโอชิซังล่ะมั้ง พอเหมือนกับตัวเองมากๆ เลยทิ้งไม่ลง คิดว่าอยู่ด้วยกันตลอดไปก็ได้ แต่ว่า เพราะโอชิซังเป็นคนเข้ามาหาฉัน เป้นคนทำให้ฉันที่เป็นแค่ของแถมเป็นมนุษย์ขึ้นมา เพราะฉะนั้น ฉันเลยจำความฝันของตัวเองขึ้นมาได้ ฉันจะเป็นแสงสว่างให้ทุกคน จะเป้นความฝัน เป็นดาวให้เด็กๆมองในความมืด ขอบคุณนะ คุณตุ๊กตา เพราะคุณตุ๊กตาเลยทำให้มาถึงจุดจบนี้ได้ เป็นไง ชอบไหม ถึงจะทำให้เป็นมนุษย์จริงๆไม่ได้ แต่ถ้าฉันเป็นโอชิซังให้กับคุณตุ๊กตาได้ก็ดีนะ หลังจากนี้ ไม่ต้องเหงานะ”

ตัดไปที่หอ ที่ลอบบี้ มิกะกำลังนั่งเย็บชุดต๊กตาให้ใหม่อยู่ ชูไปหาที่ห้องไม่เจอเลยมาหาที่ลอบบี้ ที่ตามหาก็เพราะจะเอาชุดตุ๊กตาให้ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเปลี่ยนชุดตุ๊กตา แล้วเรียกมาโดเน่ไปกินข้าวที่สวนกันไหม โอชิซังกลับมาก็เอาแต่ซ้อม ชูเห็นว่าถ่ายเอมวีจบแล้ว งั้นไปกินข้าวด้วยกันละกัน

จบค่า