“…”
“ตื่นแล้วหรอครับ”

ตาของผมยังไม่ทันได้มองอะไรชัด หัวก็ยังตื้อๆ จู่ๆ คนตรงหน้าก็ถามอะไรซักอย่างกับผม ทั้งปากกับคอของผมแห้งจนรู้สึกถึงไอที่ลอยออกมา ผมไม่อยากพูดอะไร แต่ว่ามือสากๆ ของเขากดลงมือของผม บรรจงนวดปลายนิ้วจนเจ็บ

“…โวโล”
“…”

เสียงถอนหายใจเฮือกของเขาดังลั่นห้องและก็ตามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างต่างจากเมื่อครู่ เขาเป็นแบบนี้ของเขาอยู่แล้ว ใช่… แบบนี้ล่ะที่ผมคุ้นเคย

“ตื่นได้ก็ดี รีบลุกขึ้นมากินข้าวเร็ว”
“ไม่ไปทำงานหรอ”
“จะไปได้ไงล่ะ ก็คุณเป็นไข้ไม่ยอมพักจนคนในสถานีต้องก็ให้ข้ามาเฝ้าเนี่ย”

มือสากๆ ของเขาก็ยังกดนวดนิ้วของผมอยู่
ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเท่าไหร่ เอาจริงๆ ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ หน้าที่ของผมคือการลุกไปทำงานที่สถานีและบริหารการจัดแบทเทิล ผมเป็นหัวหน้าคนเดียวในสถานีแล้ว การทำตามกฏทุกระเบียบนิ้วควรเป็นสิ่งที่ผมควรทำในตอนนี้ด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ นอนบนเตียงจ้องมองฝ้าเพดาน ไม่ทำอะไร ไม่พูดอะไร คิดอะไรไม่ออก รู้แค่ว่าเขากดมือของผมอยู่

แล้วเขาก็เริ่มลูบหน้าผากของผม
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันรู้สึกเย็นๆ ที่ปลายตา

“กินก่อน นะครับ เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยคิดทีหลังก็ได้”
“…”

หัวมันตื้อๆ ปวดเนื้อปวดตัว ทุกอย่างมันร้อนไปหมด พอลุกขึ้นมาก้นกบก็เจ็บร้าวไปทั้งตัว มันเหมือนกับโดนโดริวซึเจาะหัวแล้วเอาเหล็กหนักๆ ไปวางไว้ หัวของผมพิงไหล่ของเขาอยู่ แต่ผมเพลียเกินกว่าที่จะคิด ทำได้แค่พะงาบๆ กลืนๆ อาหารบนช้อนที่จ่อปาก

*