Recent Search
    Create an account to bookmark works.
    Sign Up, Sign In

    RoseScar01

    @RoseScar01

    ☆quiet follow Yell with Emoji 💖 👍 🎉 😍
    POIPOI 20

    RoseScar01

    ☆quiet follow

    #เร็นอาคา さよなら

    #RenAka
    #เร็นอาคา

    ‘ さよなら ’

    ถ้อยคำบอกลาแสนงดงามเมื่ออยู่บนใบหน้านวลหวานของข้างขึ้นที่สาม รอยยิ้มที่ส่งมาช่างไม่ต่างอะไรกับน้ำเชื่อม แม้ดอกท้อที่งดงามจะเบ่งบานเบื้องหน้าของฮาชิระหนุ่ม แต่ดอกไม้งามนั้นกลับตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ในโลกที่ขับเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าและบิดเบี้ยว เคียวจูโร่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปล่อยอสูรตรงหน้าไป..

    ร่างที่คุ้นเคยเอื้อมมือจับกับใครอีกคนแล้วถูกดึงหายเข้าไปยังบานประตูไม้โบราณ สถานที่ห่างไกลเกินกว่าเคียวจูโร่จะเอื้อมไปถึง ปลอบตัวเองว่าจะเศร้าไปทำไม นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมาเสมอไม่ใช่หรือ

    เพียงแค่ยามเดินเข้าไปยังผืนป่ากลับไม่เจอร่างของอสูรกายขาว ยามกลับจากภารกิจอันเหน็ดเหนื่อยไม่มีดวงตาสีอำพันคู่งามจ้องมแง หรือแม้แต่ยามเจ็บปวดก็ไม่มีเสียงติดหวานชวนน่ารำคาญมาก่อกวน

    เหมือนยืนอยู่กลางดือนมีนาคมที่ปราศจากซากุระสะพรั่ง ต้นซากุระที่ชูกิ่งก้านนับสิบต้นรายเรียงขนานเป็นทางเดินทอดยาว ไร้ดอกหรือใบงอกเงย หัวใจห่อเหี่ยวราวถูกสาปให้ติดอยู่ในเหมันต์ไร้จุดสิ้นสุด เท้าก้าววิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง เพื่อจะไปยังปลายทางทว่าเส่นทางกลับทอดยาวไร้จุดสิ้นสุด เมื่อฝ่าเท้าเหยียบลงบนพื้นอีกครา ธรณียุบยวบเป็นหลุมดำ ร่างของฮาชิระร่วงหล่นมากองกับพื้น เขายันตัวลุกขึ้นทุลักทุเล..

    ภายในสีเหลี่ยมปูเสื่อที่เขาคุ้นเคย ‘ห้องนอน’ ของเขาเองที่บ้านที่มีน้องชายและบิดาอาศัยอยู่ ทั้งที่เป็นห้องของเขาเองแท้ กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างไม่ต่างอะไรกับยืนอยู่บนธารน้ำแข็ง ในห้องดูเย็นยะเยือกผิดปกติจนเขาต้องหันตัวไปสำรวจด้านหลัง

    บนโต๊ะไม้ทรงสูงที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด ศีรษะของใครบางคนหลับตาสงบนิ่งอาบน้ำตาเป็นธารเลือดจากดวงตาสีซีดที่ปิดสนิททั้งสองข้าง ผมสีหวานดั่งสัญลักษณ์แห่งฤดูใบไม้ผลิดูไม่เปล่งประกายเช่นทุกครั้ง เช่นเดียวกับผิวแก้มที่ซีดเผือกเป็นซีดจางไร้การเคลื่อนไหว

    ฮาชิระตัวทรุดราวเข่าทั้งสองข้างถูกถ่วงด้วยถูกตุ้มเหล็กจนกระแทกพื้นเสียงดัง ดวงตาสีเพลิงเบิกกว้างตื่นตะลึง เหงื่อรินไหลอาบใบหน้าที่แทบซีดตามศีรษะที่ตนจ้องมอง มืออันสั่นเทาเอื้อมขึ้นไปหมายจะจับหากมิกล้า สั่นสะท้านระริกไม่ไกลเกินเอื้อมหากแต่ห่างออกไปหลายร้อยลี้ ดวงใจเต้นโครมครามจนหายใจติดขัดป่านจะฆ่าเจ้าของให้ตายตรงนั้น ความอึดอัดแล่นไปทั่วอกด้านซ้ายจนตัวงอใบหน้าคมเข้มส่ายไปมาปฏิเสธความจริง

    ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง





    “อาคาสะ”

    .
    .

    “เฮือก” เคียวจูโร่ลืมตาเบิกโพล่งมองเพดาน ด้านนอกยังคงมืดไร้แสงจันทร์ มือแกร่งจิกเกร็งผ้าห่มตรงหน้าอกจนยับยู่ยี่ เหงื่อราวทอดแบบมาจากตนในฝันที่ชุ่มแฉะไปด้วยเหงื่อ ปากหุบอ้าเอาอ้ากาศเข้าปอด ดวงตาลอกแล่กมองซ้ายขวา ถามตนเองว่าที่นี้ที่ไหน ตอนไหน เวลาไหน กี่โมง อยู่ที่ไหน

    กว่าจะสงบใจได้ก็ผ่านไปหลายนาที ดวงตาที่ถูกพรากไปจากอสูรในฝันปวดหนึบจนต้องยกมือขึ้นมากอบกุมแน่น ในฝันเขามีดวงตาสองข้างดีปกติ...

    ในฝันกลิ่นเลือดยังแตะจมูกราวกับเป็นเรื่องจริง


    .


    .


    “อาคาสะ” ไม่มีเสียงที่เปล่งออกมาแน่วแน่เช่นทุกครั้ง มีเพียงเสียงอันอ่อนแรง อาคาสะเอียงคอมองด้วยความสงสัยก่อนจะยิ้มเช่นทุกครั้ง จนผู้มองมองรอยยิ้มด้วยใจอันรวดร้าวเมื่อไม่อาจมองรอยยิ้มของอีกฝ่ายเช่นเดิมได้อีกต่อไป

    อย่ายิ้มแบบนั้น

    “เคียวจูโร่ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะมาเจอกับเจ้า” อาคาสะบอกกล่าวอย่างไม่รีบร้อนโดยไม่ทันสังเกตุบุรุษตรงหน้าที่กำมือแน่น นี่เป็นคำสั่งของท่ามุซัน เพราะชายตรงหน้าข้างขึ้นที่สามจึงละเลยหน้าที่ของตนมาหลายคราเกินกว่าจะหลีกได้อีก

    “ไม่...” ฮาชิระหนุ่มพึมพำกับตนเองด้วยใจอันสิ้นหวัง ราวกับรู้ได้ว่าประโยคถัดไปที่จะเอื้อนเอ่ยมาจากปากซีดเรียวนั้นจะเจ็บปวดมากแค่ไหน หากแต่จะเอาสิ่งใดเล่า...





    “さよなら 杏寿郎” คำบอกลาอันงดงามที่ถูกรอยยิ้มของเจ้าปรดับประดายเสียจนเป็นดั่งซากุระคราสุดท้ยที่ตัวข้าจักได้เห็น


    ตัวข้าผู้นี้จะเอาสิ่งใดไปรั้งเจ้าไว้ได้ นอกจากมองเจ้าพรากความงามของฤดูใบไม้ผลิไปตลอดกาลเช่นนี้...


    จบตอนสั้น
    Tap to full screen .Repost is prohibited
    🇪
    Let's send reactions!
    Replies from the creator

    RoseScar01

    DOODLEThorHades : It's YOU
    AU Omegaverse
    ฮาเดสไม่เชื่อในเรื่องของโชคชะตา เขาเกลียดมันพอๆ กับร่างกายของตนเอง ทั้งที่แข็งแกร่งดุจอัลฟ่า แต่กลับกลายเป็นว่าภายใต้ร่างกายแข็งแกร่งนี้เป็นโอเมก้าบกพร่องที่มีแต่เรื่องชวนครหา ปกครองใต้พิภพ พิพากษาวิญญาณ เร้นกายอันเป็นตราบาปอยู่ในขุมนรกที่หนาวเหน็บ ไม่อยากแสดงกายที่ไหน ไม่อยากพบผู้ใดโดยเฉพาะพวกอัลฟ่า มันทำให้เขารู้สึกตัวเองช่างน่าสมเพชมากเพียงไร แต่ทว่าสุดท้ายก็ต้องแหกกฏของตนเองเพราะคำตัดสินว่าต้องขึ้นไปหลังจากพลัดไปหลายครั้งในการประชุมรวมเทพทุกพันปี ฮาเดสชั่งใจอยากส่งจดหมายไปปฏิเสธต่อน้องชายของเขา ซุส ทว่าในฐานะผู้จัดงานการประชุม จึงมีคำสั่งให้เทพโอลิมปัสทุกคนจำเป็นต้องไป แม้จะเขียนมาว่าแค่ครั้งนี้เท่านั้นก็เถอะ
    8371

    related works

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา เวิ่นสั้นๆ เพ้อๆ
    ปล. ในนี้จะลงเวิ่น ไม่มีสตอรี่อะไรมาก แค่ฟังเพลงแล้วอารมณ์ตกค้าง หรือ แค่เห็นฝนแล้วอยากขีดๆเขียนๆ
    บางครั้งตัวข้าอยากถามเหลือเกินว่าใครคนนั้นที่เจ้าใฝ่ฝันใช่ข้าหรือไม่ หรือแท้จริงตัวข้าเป็นเพียงแค่ที่พักชั่วคราวที่เจ้าเอาไว้ระลึกถึงใครอื่น อดคิดไม่ได้ยามที่เจ้าร้องไห้ลงบนอกของข้า อ้อนวอนให้ข้าโอบกอดเจ้าเอาไว้ ทั้งที่...เราเพิ่งเจอกัน แต่เจ้าทำกับราวว่าข้านั้นช่างสำคัญกับเจ้า มันไม่น่าเชื่อแต่ทว่า...

    ข้าชอบที่เป็นที่พึ่งของเจ้า อาคาสะ ถึงข้าจะสงสัย ถึงข้าจะเคลือบแคลงเจ้าแต่ข้า..จะไม่ปล่อยมือของเจ้าไปเป็นอันขาด ไม่ใช่แค่ข้าสำคัญกับเจ้า

    แต่ตัวเจ้าเองก็สำคัญกับข้าไม่ต่างกัน

    ถึงเจ้าจะเป็นอสู 2442

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา さよなら‘ さよなら ’

    ถ้อยคำบอกลาแสนงดงามเมื่ออยู่บนใบหน้านวลหวานของข้างขึ้นที่สาม รอยยิ้มที่ส่งมาช่างไม่ต่างอะไรกับน้ำเชื่อม แม้ดอกท้อที่งดงามจะเบ่งบานเบื้องหน้าของฮาชิระหนุ่ม แต่ดอกไม้งามนั้นกลับตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ในโลกที่ขับเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าและบิดเบี้ยว เคียวจูโร่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปล่อยอสูรตรงหน้าไป..

    ร่างที่คุ้นเคยเอื้อมมือจับกับใครอีกคนแล้วถูกดึงหายเข้าไปยังบานประตูไม้โบราณ สถานที่ห่างไกลเกินกว่าเคียวจูโร่จะเอื้อมไปถึง ปลอบตัวเองว่าจะเศร้าไปทำไม นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมาเสมอไม่ใช่หรือ

    3502

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา ตอนสั้นมาแลก เน้นเวิ่นเว้อเกิดคำถามสะท้อนในหัวใจ ใยยามที่เจ้ามองผู้อื่นกลับประดับด้วยรอยยิ้มราวกับดอกเบญจมาศบานสะพรั่ง หากยามที่เจ้าพบข้า รอยยิ้มของเจ้ากลับโรยราแปรเปลี่ยนเป็นเหมันต์ ใจข้ายะเยือกราวถูกแช่แข็ง แม้มันไม่เคยเต้นมาเนิ่นนาน

    ผิดหรือที่ข้าอยากวิ่งตามตะวัน ผิดหรือที่ข้าอยากไขว่คว้าหาความอบอุ่น

    ตัวข้าที่ไม่ต่างอะไรกับต้นไม้ที่ไร้ใบและบุหลันงดงาม คงมิอาจเรียกรอยยิ้มของเจ้าได้สินะ หรือเพียงเพราะข้าเป็นอสูรที่มีกายเย็นดั่งธาราในฤดูน้ำค้าง ทั้งกายายังแข็งกระด้างดั่งก้อนหิน คงมิอาจดึงดูดความสนใจจากเจ้าได้

    ถึงกระน 1540

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา Where are you now?
    เวิ่นเว้อ เนื้อหาเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรเลย แค่อยากเวิ่น
    [ อาคาสะ ]

    ยามที่เจ้ามองข้า ตัวข้าแทบแตกสลาย ดวงตาที่ลุกโชนไปด้วยความเกลียดชังและรังเกียจ ถึงอย่างนั้นตัวข้ายังหน้าด้านพาตัวเองไปเวียนวนอยู่รอบกายของเจ้าราวกับต้องการขายร่างกายของตนเอง แต่เปล่าเลย...ข้าแค่อยากสัมผัสความอบอุ่นยามได้อยู่ใกล้เจ้าเท่านั้น

    เจ้าที่ดั่งดวงตะวันบนท้องฟ้า

    ขณะที่ข้าเป็นเพียงอสูรผู้เร้นกายใต้เงาจันทร์...

    .
    .

    [ เคียวจูโร่ ]

    ข้าไม่อาจละสายตาของตนออกไปจากเจ้าได้ ดั่งถูกรอยยิ้มหวานไร้เดียงสากระหายการต่อสู้และเชื่อเชิญนั้นล่อลวง ทั้งที่พยายามทำหน้าเคร่งขรึมไล่ แต่เจ้าก็ไม 3157

    recommended works

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา Where are you now?
    เวิ่นเว้อ เนื้อหาเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรเลย แค่อยากเวิ่น
    [ อาคาสะ ]

    ยามที่เจ้ามองข้า ตัวข้าแทบแตกสลาย ดวงตาที่ลุกโชนไปด้วยความเกลียดชังและรังเกียจ ถึงอย่างนั้นตัวข้ายังหน้าด้านพาตัวเองไปเวียนวนอยู่รอบกายของเจ้าราวกับต้องการขายร่างกายของตนเอง แต่เปล่าเลย...ข้าแค่อยากสัมผัสความอบอุ่นยามได้อยู่ใกล้เจ้าเท่านั้น

    เจ้าที่ดั่งดวงตะวันบนท้องฟ้า

    ขณะที่ข้าเป็นเพียงอสูรผู้เร้นกายใต้เงาจันทร์...

    .
    .

    [ เคียวจูโร่ ]

    ข้าไม่อาจละสายตาของตนออกไปจากเจ้าได้ ดั่งถูกรอยยิ้มหวานไร้เดียงสากระหายการต่อสู้และเชื่อเชิญนั้นล่อลวง ทั้งที่พยายามทำหน้าเคร่งขรึมไล่ แต่เจ้าก็ไม 3157

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา เวิ่นสั้นๆ เพ้อๆ
    ปล. ในนี้จะลงเวิ่น ไม่มีสตอรี่อะไรมาก แค่ฟังเพลงแล้วอารมณ์ตกค้าง หรือ แค่เห็นฝนแล้วอยากขีดๆเขียนๆ
    บางครั้งตัวข้าอยากถามเหลือเกินว่าใครคนนั้นที่เจ้าใฝ่ฝันใช่ข้าหรือไม่ หรือแท้จริงตัวข้าเป็นเพียงแค่ที่พักชั่วคราวที่เจ้าเอาไว้ระลึกถึงใครอื่น อดคิดไม่ได้ยามที่เจ้าร้องไห้ลงบนอกของข้า อ้อนวอนให้ข้าโอบกอดเจ้าเอาไว้ ทั้งที่...เราเพิ่งเจอกัน แต่เจ้าทำกับราวว่าข้านั้นช่างสำคัญกับเจ้า มันไม่น่าเชื่อแต่ทว่า...

    ข้าชอบที่เป็นที่พึ่งของเจ้า อาคาสะ ถึงข้าจะสงสัย ถึงข้าจะเคลือบแคลงเจ้าแต่ข้า..จะไม่ปล่อยมือของเจ้าไปเป็นอันขาด ไม่ใช่แค่ข้าสำคัญกับเจ้า

    แต่ตัวเจ้าเองก็สำคัญกับข้าไม่ต่างกัน

    ถึงเจ้าจะเป็นอสู 2442

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา ตอนสั้นมาแลก เน้นเวิ่นเว้อเกิดคำถามสะท้อนในหัวใจ ใยยามที่เจ้ามองผู้อื่นกลับประดับด้วยรอยยิ้มราวกับดอกเบญจมาศบานสะพรั่ง หากยามที่เจ้าพบข้า รอยยิ้มของเจ้ากลับโรยราแปรเปลี่ยนเป็นเหมันต์ ใจข้ายะเยือกราวถูกแช่แข็ง แม้มันไม่เคยเต้นมาเนิ่นนาน

    ผิดหรือที่ข้าอยากวิ่งตามตะวัน ผิดหรือที่ข้าอยากไขว่คว้าหาความอบอุ่น

    ตัวข้าที่ไม่ต่างอะไรกับต้นไม้ที่ไร้ใบและบุหลันงดงาม คงมิอาจเรียกรอยยิ้มของเจ้าได้สินะ หรือเพียงเพราะข้าเป็นอสูรที่มีกายเย็นดั่งธาราในฤดูน้ำค้าง ทั้งกายายังแข็งกระด้างดั่งก้อนหิน คงมิอาจดึงดูดความสนใจจากเจ้าได้

    ถึงกระน 1540

    RoseScar01

    DOODLE #อุซุยโดมะ ตอนสั้นและรวบรัดมาก สั้นแบบมากๆๆๆอุซุยมองฮาชิระหนุ่มจอมยั่วยวนใต้ร่างที่กำลังปรือตามองหอบครางอย่างไม่กลัวเกรงต่อคมเขี้ยวของอสูร แทนที่จะดิ้นหนีกลับตอดรับทุกการสอดใส่ที่ไร้ความปราณีราวกับชินชาต่อความเจ็บปวด มือเรียวประดับเล็บงามยกขึ้นโอบรอบคอของอสูรหนุ่มร่างหนาให้แนบชิดเพื่อนกระซิบถ้อยคำชวนหงุดหงิด

    "เจ้าทำได้ อ่ะ แค่นี้งั้นหรือ" ราวคำท้าทาย มือหนาจึงจับร่างเพรียวแน่นพลิกก่อนจะกดเข้าที่ต้นคอเรียวแนบกับพื้นห้องก่อนจะส่งแรงทั้งหมดกระแทกเข้าบั้นท้ายที่แอ่นรับทุกช่วงจังหวะ เสียงหอบครางสั่นเครือดังปะปนไปกับน้ำตาแห่งความสุขสม เป็นโด 2012

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา ผลแอปเปิ้ลผลของแอปเปิ้ลถูกกัดกินจนแหว่ง รสชาติหวานอมเปรี้ยวถูกฟันบดเคี้ยวจนละเอียดแม้จะรู้ว่ารสชาติเป็นเช่นไรแต่ไม่อาจสัมผัสได้ด้วยลิ้นเช่นนี้ น้ำในผลเยิ้มไหลเปื้อนมุมปากจนต้องแลบลิ้นเลียทำความสะอาดอย่างเคยตัว ทว่ามือที่ประคองแอปเปิ้ลสีเขียวช่างดูอ่อนแรง ไม่ต่างอะไรกับดวงตาสีอำพันประดับอักษรที่สั่นไหวดั่งคลื่นทะเลยามค่ำคืน ร่างขาวดั่งเนื้อผลเผือกนั่งอยู่บนหลังคาในตัวเมืองที่สว่างไสว หากแสงเหล่านั้นกลับมาไม่ถึงตัวของเขา


    แสงจันทร์และดวงตาถูกแสงสีของเมือง งานเทศกาลจนขับไล่ อาคาสะเอนตัวลงนอนมองไปยังฟากฟ้าที 1333

    RoseScar01

    DOODLE #เร็นอาคา さよなら‘ さよなら ’

    ถ้อยคำบอกลาแสนงดงามเมื่ออยู่บนใบหน้านวลหวานของข้างขึ้นที่สาม รอยยิ้มที่ส่งมาช่างไม่ต่างอะไรกับน้ำเชื่อม แม้ดอกท้อที่งดงามจะเบ่งบานเบื้องหน้าของฮาชิระหนุ่ม แต่ดอกไม้งามนั้นกลับตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ในโลกที่ขับเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าและบิดเบี้ยว เคียวจูโร่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปล่อยอสูรตรงหน้าไป..

    ร่างที่คุ้นเคยเอื้อมมือจับกับใครอีกคนแล้วถูกดึงหายเข้าไปยังบานประตูไม้โบราณ สถานที่ห่างไกลเกินกว่าเคียวจูโร่จะเอื้อมไปถึง ปลอบตัวเองว่าจะเศร้าไปทำไม นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมาเสมอไม่ใช่หรือ

    3502

    RoseScar01

    DOODLE #ยูจิสุคุ ด้วยกัน ตลอดไปข้างนอกนั้นทั้งที่มืดแล้วจนเลยเวลาเที่ยงคืนไปมาดๆแต่ก็ไม่สามารถที่จะหลับลงได้ เพราะจิตใจยังเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับใครบางคน ทั้งที่รู้ดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เลิกคิดหวังได้แล้ว แต่ก็ไม่อาจทำได้อย่างที่สมองสั่ง

    จำได้ไหมว่าครั้งหนึ่งว่าเราสัญญากันว่าอย่างไร ไม่สิ เป็นยูจิเองต่างหากที่คิดไปเองว่าเราจะมีชีวิตและตายไปด้วยกัน มันงี่เง่าจริงด้วยสินะ แต่ก็รู้ดีไม่ใช่หรือว่าทั้งเขาและสุคุนะต้องถูกกำจัด

    เพราะงั้นสุคุนะก็เปรียบโลกทั้งใบของอิตาโดริ ยูจิ

    ถ้าสุคุนะมาได้ยินต้องขำแน่ๆ ดวงตาสีเลือดที่แท้จริ 1757

    RoseScar01

    DOODLEเอเรนพอร์โก้ Au Modern // เพ้อพก

    คำเตือน ลักพาตัว ตัวละครอายุต่างกันมาก ไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
    มันก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้วเด็กน้อยพอร์โก้ก็ไม่คิดจะกลับบ้าน เขาคิดมาเสมอว่าชุมชนที่เขาอยู่นั้นปลอดภัยไร้โจรหรือคนเลว แต่เด็กน้อยก็ยังเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่ตระหนักรู้ถึงอีนตรายที่คืบคลานเข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้อย่างเชื่องช้าราวนักล่าที่ซุ่มรอจังหวะโจมตีเหยื่อ

    และเย็นวันนี้ พอร์โก้ ก็ยังแอบมามองเจ้าผลไม้สีแดงที่สุกเด่นหราออกมานอกกำแผงปูนของบ้านหลังหนึ่ง เขาแอบมองตั้งแต่มันเป็นผลสีเขียว จนกระทั่งมันเริ่มออกสีแดงและใหญ่ขึ้น แล้วพอมันขึ้นสีแดงอมเหลืองพอดีกิน รอยยิ้มไร้เดียงสาถูกระบายจนแก้มใส 1971

    RoseScar01

    DOODLEไรเนอร์พอร์โก้ #ไรพอร์ สั้นๆ มีสปอยเขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากมองร่างของพอร์โก้ฉีกขาดลงไปยังปากของเด็กน้อยผู้กลายเป็นไททัน เขาตะโกนเรียก เรียกออกไปสุดเสียง พยายาม...พยายามไขว่ขว้าแต่ช่างห่างไกลเกินจะเอื้อมถึง

    สุดท้าย...ก็ช่วยไว้ไม่ได้อีกแล้ว

    .
    .

    "พอร์โก้" ท่ามกลางความมืด ดวงตาสีอำพันเปิดมองไปยังเพดานห้องสีขาว เหงื่อไหลจนแทบชุ่ม มือกำผ้าห่มจนยับยู่ยี่ ไรเนอร์กลอกตามองในความมืดจนเห็นใครอีกคนที่ชิดหันหลังให้ข้างตัว เขาพยายามอ้าปากเรียก ประจวบเหมาะที่อีกคนขยับหันมาพอดี...

    "ฝันร้ายหรอ" พอร์โก้ คนรักของเขาเอ่ยปากถามเสียงงัวเงียฟ แข 809