หลักฐานและตัวตนของฉันที่มีชีวิตอยู่


สายรกที่เชื่อมโยงหากัน

เส้นผมที่ละม้ายคล้ายคลึง

ดวงตาสีเดียวกัน

ฝ่ามือที่กุมเข้าหากัน

แผ่นหลังที่ส่งความอุ่นออกมา

ไออุ่นจากลมหายใจที่ใกล้ชิดกัน


ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันยังมุ่งหาแต่สิ่งนั้น


ไออุ่นจากลมหายใจที่ปั่นป่วน

แผ่นหลังโดดเดี่ยวที่ถอยห่างไกล

ฝ่ามือที่รวบลำคอ

ดวงตาแสนเคียดแค้น

“ความผิดของพี่นั่นแหละ”

ฉันพูดออกไปต่อหน้าฮารุกะด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ปัดทุกสิ่งออกจากตัวเอง หนีทุกอย่างแทนที่จะเผชิญหน้า...”

น้ำเสียงที่ออกมาจากใจจริง
จากก้นบึ้งหัวใจ

“โทษทั้งที่บ้าน ที่โรงเรียน... พี่ไม่เชื่อความสามารถตัวเองเลย

พี่ไม่ต้องแคร์พวกนั้นก็ได้ แต่กลับทิฐิสูงเลือกมองแต่การพิสูจน์บ้าบออะไรไม่รู้...

หลังจากผ่านวันเกิดไปไม่กี่วัน

คานาตะได้รับของขวัญย้อนหลังจากทาดาโอมิเป็นกล่องสตาฟตัวผีเสื้อ

ทั้งยังบอกว่าทำขึ้นด้วยตัวเองด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน

ไม่เปลี่ยนอะไรจนน่าสะพรึง

แม้จะมั่นใจว่าตนเป็นคนที่มองผู้คนขาด

แต่คานาตะไม่เข้าใจการกระทำของทาดาโอมิ

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเลือกแสดงออกมาเช่นนี้

หรือไม่ ตัวคานาตะเพียงไม่อยากรับรู้ตราบใดที่ทาดาโอมิยังไม่เข้าใกล้มากกว่านี้

ต้องปกป้อง
ถ้าไม่ปกป้องสักวันต้องถูกทำลายแน่

คุณลุงคุณป้าที่มาเยี่ยมบ้านและลูบหัวให้พวกเรา
คุณลุงคุณป้าที่ทำให้คุณพ่อหายจากบ้านไปหลายวัน
คุณพ่อที่ร่าเริงขี้เล่น และพาพวกเราไปดูโลกกว้าง
คุณพ่อที่เหลาะแหละไม่ได้ความ ทำให้คุณแม่เสียใจร่ำไห้

ต้องปกป้อง
คานาตะที่อยู่ในอ้อมแขนฉันเมื่อวาน
คานาตะที่ลุกขึ้นมาอยู่ตรงหน้าฉันในวันนี้