“ความผิดของพี่นั่นแหละ”

ฉันพูดออกไปต่อหน้าฮารุกะด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ปัดทุกสิ่งออกจากตัวเอง หนีทุกอย่างแทนที่จะเผชิญหน้า...”

น้ำเสียงที่ออกมาจากใจจริง
จากก้นบึ้งหัวใจ

“โทษทั้งที่บ้าน ที่โรงเรียน... พี่ไม่เชื่อความสามารถตัวเองเลย

พี่ไม่ต้องแคร์พวกนั้นก็ได้ แต่กลับทิฐิสูงเลือกมองแต่การพิสูจน์บ้าบออะไรไม่รู้...

พี่ผิดที่ไม่เคยมอง… ไม่คิดจะตอบคำถามฉันเหมือนเคย...

ที่ฉันเป็นแบบนี้ ก็เพราะพี่นะ รู้บ้างมั้ย…”

ฮารุกะแน่นิ่งไม่พูดอะไร
ก้มหนีหน้าอย่างที่ทำประจำ
ฉันรออย่างไรพี่ก็ไม่คิดจะมองมา
อย่างที่คิด...

“...........ขอโทษ”

ฮารุกะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองฉัน มองมาที่ฉัน ราวกับเตรียมใจได้แล้ว

“ที่แกทำเลวกับฉัน ฉันไม่มีทางลืม ไม่ยกโทษด้วย แต่ว่า...”

“ที่แกกลายเป็นแบบนี้เพราะ… ฉันเอง… ฉัน…”

ด้วยน้ำเสียงซ่อนความเร้นแค้น
ความรังเกียจ
และสะอิดสะเอียน
ทั้งหมดที่ฮารุกะมีให้แก่ตัวเอง

“ขอโทษ”

น้ำตาฉันคงระรื้น
ฉันคงไม่อาจทนได้
ต่อให้นายไม่ยกโทษให้ก็ไม่เป็นไร
ต่อให้นายเกลียดต่อไปฉันก็ไม่สน
ในที่สุดนายก็ได้รู้จักฉันสักที

ในที่สุด---

“------ะ”

ในที่สุด...

“ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ”

เสียงก่นด่าสาปแช่งแสนน่าปิติส่งมาหาถึงฉัน อะฮะฮะ ใช่เลย... น้ำหนักมือนั้นกระแทกลงมาที่ใบหน้า หน้าท้อง หัวไหล่ จุดอ่อนตามร่างกาย ทั้งที่ร่างฉันหมดสภาพจนน่าอดสูดูไม่ได้แล้ว แต่ฮารุกะยังลงมือไม่หยุดหย่อน ราวกับเป็นสิ่งที่โหยหามานาน

นี่สิ ฮารุกะที่ฉันรัก

จริงสิ

ฉันควรตอบรับนายด้วยรอยยิ้มนี่นา