พูดถึงฉากแรกที่จาฮากับซอลยองเจอกันแล้วทั้งสองคนมองอีกฝ่ายเป็นปรปักษ์มากๆ จนกระทั่งเกือบจะฆ่ากัน

มุมที่ซอลยองมองจาฮา คือผู้ชายแปลกๆที่จู่ๆก็โผล่มาแถมมีปราณของฮวารังกับปราณมืด (ปราณปีศาจ ปราณดำ ไม่รู้ว่าควรใช้คำไหนแต่เอาเป็นว่าคือคำเดียวกัน) น้องคิดทันทีว่าคนๆนี้น่าจะเป็นอดีตฮวารังที่ตกลงสู่ความเสื่อมไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อใจเลย อันนี้ชัดสุดๆ จาฮาโผล่มาด้วยบทบาทตัวอันตราย+คนที่มีแนวโน้มว่าจะเป็นตัวร้ายจัดๆ

コーヒー　荷ほどきをしている手を休めて、ベランダの窓を開けた。さあっと新しい風が駆け抜けていく。まだカーテンも付けていない窓辺は陽射しをそのまま迎え入れて、ぽかぽかとあたたかかった。
　テーブル、椅子、食器棚。二人で選んだ家具たちが、所在なさげにうかうかしている。これから馴染んでいくんだろう。そして、置かれているのが当たり前になっていく。ソファをひと撫でして、おおきく伸びをした。この空色を選んだのはアイツだ。
　ただ暮らせればそれでいい、と思っていた俺たちを、事務所の人々は強く説得し続けた。何年も住むことになるんだから使い勝手のいいものを、ストレスのない快適さは自分で作るものだ、と。言われてみればそれは全くその通りで、俺はもうすっかりこの部屋が気に入っている。こげ茶で揃えた家具たち、そのなかでひとつだけ明るい色のソファ。二人で暮らすのにちょうどいい広さの部屋。