{🐺❄️} จุดเริ่มต้นของหนุ่มเนิร์ดและสาวแยงกี้บาจิ เคสึเกะ (17) — เนิร์ด
มัทสึโนะ จิฟุยุ (16) — แยงกี้
--

.
.
จุดเริ่มต้นที่ทำให้สองคนนี้รู้จักกันน่ะเหรอ มันก็มาจากความเข้าใจผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะนะ...


มัทสึโนะ จิฟุยุ เป็นนักเรียนใหม่ของแผนกมัธยมปลายก็จริงแต่ก็มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าเธอน่ะเป็นนักเลง(แยงกี้)สาวตัวแม่
สาวแกล ไม่ ไม่ใช่ นักเลงน่ะถูกแล้ว ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ค่อยชอบให้เรียกแบบนั้นก็ตามเถอะ จิฟุยุไม่ใช่พวกชอบหาเรื่องต่อยตีใครก่อนถ้าไม่จำเป็น แต่ด้วยความเป็นสาวราศีธนู การไม่ได้เป็นอันดับหนึ่งหรืออยู่เหนือใคร ก็ดูจะไม่ใช่ทางของเธอเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวนี้ก็พยายามที่จะใจเย็นลงมากแล้วแหละ ใช่ นี่ล่ะคือใจเย็นแล้ว

ส่วนบาจิ เคสึเกะ รุ่นพี่คนเนิร์ดนั่น...

ในตอนเปิดภาคเรียนใหม่ ๆ นั้น มีจดหมายปริศนาถูกส่งมานอนแอ้งแม้งอยู่ในตู้รองเท้าของมัทสึโนะ จิฟุยุ และเนื้อความในนั้นก็ชวนให้ขนลุกด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

'ผมชอบหน้าอกของคุณมัทสึโนะมาก ๆ ครับ อยากลองจับตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลย รบกวนขอจับหน่อยจะได้รึไม่ครับ'
– บาจิ เคสึเกะ


"บาจิ...ใช่เด็กเนิร์ดปี2ห้อง3คนนั้นรึเปล่า"

เพื่อนคนหนึ่งของเธอเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้าขยะแขยง จิฟุยุขมวดคิ้ว เธอไม่เคยได้ยินชื่อคน ๆ นี้มาก่อน อาจเป็นเพราะเธอไม่มีความสนใจในรุ่นพี่คนไหนเป็นพิเศษ ไม่เหมือนกับเหล่าเพื่อน ๆ ของเธอ
แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นอันตกลงว่า ยังไงเธอก็ต้องไปสั่งสอนเสียหน่อยที่กล้าลามปามกับผู้หญิงแบบนี้ ต่อให้เป็นพวกแว่นแก่เรียนก็ใช่ว่าจะได้รับการยกเว้นนะ

"คนไหนคือบาจิ เคสึเกะน่ะ"

ชายหนุ่มรุ่นพี่หลบตาเธอก่อนชี้ไปยังโต๊ะกลางห้องเรียน และแน่นอนว่าภาพลักษณ์ของบาจิ เคสึเกะในหัวของเธอกับตัวจริงนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่ ยูนิฟอร์มเรียบร้อย แว่นหนาเตอะ กับผมเรียบแปล้ เรียกว่าตรงกันเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ไม่ผิด

"เฮ้ย" จิฟุยุส่งเสียงเรียกให้อีกคนรูัสึกตัว

เมื่อบาจิ เคสคเกะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเรียนและสมุดการบ้าน เขาก็พบกับร่างเล็ก ๆ ผิวขาว ๆ และชุดนักเรียนหญิงที่กระโปรงดูจะสั้นเกินระเบียบไปสักหน่อย เด็กผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักกำลังยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

"เธอ...ใครเหรอ"
"หา"

เอาล่ะ เหมือนว่าเธอจะโกรธเสียแล้ว มือเล็ก ๆ นั่นคว้าเนคไทสีแดงเข้มของชายหนุ่มรุ่นพี่ก่อนกระตุกให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเธอออกไปท่ามกลางสายตาตกใจปนสงสัยของนักเรียนในชั้น
ทั้ง ๆ ที่มัทสึโนะ จิฟุยุก็ตัวแค่นั้นแต่กลับดูเหมือนว่าจะแข็งแรงมากทีเดียว ขนาดที่ว่าสามารถลากผู้ชายที่ตัวสูงกว่าตนเองเกือบยี่สิบเซนติเมตรให้เดินตามไปโดยที่ไม่ต้องออกแรงอะไรมากมายเลย

จิฟุยุปล่อยเนคไทของอีกฝ่ายเมื่อมาถึงดาดฟ้าตึก เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการที่บาจิ เคสึเกะตีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้จักเธอหรืออะไรกันแน่ นัยน์ตาสีน้ำทะเลหรี่มองชายหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังจัดเนคไทของตัวเองด้วยความประหม่า

"จดหมายนั่นเป็นของนายใช่ไหม"
"จดหมาย.."

จิฟุยุล้วงกระดาษในกระเป๋าเสื้อออกมาส่งให้รุ่นพี่ตัวสูง ก่อนยกมือขึ้นกอดอก
บาจิ เคสึเกะแทบจะเป็นลมเมื่อคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกมา ข้อความสั้น ๆ ชวนน่าอายนั้นไม่ใช่ลายมือของเขาอย่างแน่นอน แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ลงชื่อว่าเป็นเขา อ่านทวนประโยคนั้นไปมาเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะเผลอเลื่อนนัยน์ตาคมไปพิสูจน์เนื้อความในจดหมายนั้น กระทั่งได้ยินเสียงฝ่ามือกระทบกับหน้าตัวเองนั่นแหละถึงจะคืนสติกลับมา

"มองอะไรของนายไม่ทราบ"

จิฟุยุตบเข้าไปที่ใบหน้าของรุ่นพี่ด้วบความตกใจเมื่อเห็นสายตาดุดันที่ซ่อนอยู่หลังแว่นหนาเตอะนั้นกำลังจ้องมองมาที่หน้าอกของเธอด้วยความสงสัย ใบหน้าน่ารักแดงก่ำ รีบยกแขนขึ้นมาปิดบริเวณด้านหน้าไว้ทันที

"ข-ขอโทษ"

ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความตกใจ แรงตบจากฝ่ามือนุ่ม ๆ นั้นไม่ได้เล็กน้อยเลย ผิวหน้าของเขาชาไปทั้งแถบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบนแก้มตอนนี้มีรอยประทับรูปฝ่ามือสีแดงแจ๋แต้มชัดอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกถึงรสชาติคาวเลือดในปาก น่าจะเผลอกัดกระพุ้งแก้มของตัวเองเข้าพอดี นี่มันดวงซวยอะไรกันนะ โดนใครสักคนแกล้งไม่พอ ยังทำให้ตัวเองโดนตบเข้าให้อีก

บาจิถอดแว่นเลนส์หนาออกมาเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ของกังวลว่าแรงตบเมื่อกี้จะทำให้ขาแว่นของเขาเบี้ยวหรือเปล่า และก็เป็นไปตามที่คิด ขาแว่นเขาแอบโย้ไปหน่อยนึงเลยทีเดียว

"เอ๊ะ..."

เขาหันไปเลิกคิ้วให้กับเจ้าของเสียงที่ร้องออกมาเบา ๆ ด้วยความสงสัย อันที่จริงเขาก็ไม่ได้สายตาสั้น ถึงแม้จะถอดแว่นก็ยังคงเห็นอย่างชัดเจน ด้วยความที่มันเป็นแว่นสำหรับอ่านหนังสือ และเพื่อน ๆ ของเขาก็บอกว่าคนที่ใส่แว่นมีบุคลิกน่าเชื่อถือ เลยใส่จนติดมาตั้งแต่ตอนนั้น
บาจิพับกระดาษจดหมายเป็นสองทบก่อนส่งคืนเด็กหญิงผมทองตรงหน้า

"ถึงแม้จะเป็นชื่อของฉันจริง แต่ก็ไม่ใช่ลายมือของฉันหรอกนะ น่าจะเป็นเจ้าพวกว่างงานบางคนที่คิดอยากจะแกล้งฉันนั่นแหละ" เขาว่าพลางสวมแว่นตามเดิม "ถ้าเธออยากได้ข้อพิสูจน์เรื่องลายมือ จะไปดูสมุดการบ้านของฉันก็ได้"

น่าตลกที่มัทสึโนะ จิฟุยุแทบจะไม่ได้ฟังในสิ่งที่ชายหนุ่มรุ่นพี่พูดออกมาเลยสักนิด ใบหน้าของเธอร้อนฉ่า หูก็มีแต่เสียงอื้ออึง นักเลงสาวจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วจนแทบจะหลุดออกมานอกอก

คน ๆ นี้หล่อสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอ 




fin.
--
อยากเขียนตอนน้องหนาวได้ไปเจอเพื่อน(นอกรร.)ของพี่บาจิด้วยค่ะ แต่เราวาดรูปช้ายิ่งกว่าเต่าคลานอีกค่ะ ฮืออออออ แต่ก็อยากเขียนเป็นคอมิคจังน้าาาาาา ｡ﾟヽ(ﾟ´Д`)ﾉﾟ｡