Recent Search
    You can send more Emoji when you create an account.
    Sign Up, Sign In

    kirahime_fanfic

    @kirahime_fanfic

    ☆quiet follow Send AirSkeb request Yell with Emoji 💖 👍 🎉 😍
    POIPOI 60

    kirahime_fanfic

    ☆quiet follow

    ||•ficlet•|| Cause You Deserve The World🌙 #wolfstar
    HBD Remus Lupin 2021

    🌙🎂🎁

    เคยได้ยินใครสักคนพูดเอาไว้ว่า การหาของขวัญให้คนที่มีพร้อมทุกสิ่งอย่างนั้นเป็นเรื่องยาก

    แต่ถ้าให้พูดจากประสบการณ์จริงของคนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองถึงพร้อมเพียงแค่กระดิกปลายนิ้วแล้วล่ะก็ โจทย์หินจนชวนให้กุมขมับคือการเลือกของขวัญให้คนที่ไม่มีความต้องการอะไรเลยต่างหาก

    ความปรารถนาของมนุษย์นั้นไร้ที่สิ้นสุด ยิ่งสำหรับคนที่มีพร้อมทุกอย่างในชีวิตยิ่งสรรหามันมาได้ง่าย แต้มต่อที่ดีกว่าใครเขาเพียงแค่ช่วยให้ตอบสนองความต้องการได้เร็วขึ้น แต่มันไม่ได้ดับความต้องการในใจลง

    กลับกันกับคนที่ไม่ยึดติดกับสิ่งหรูหรา ต่อให้คุณเอาเครื่องเพชรเม็ดใหญ่เท่าหัวเด็กทารกมาวางตรงหน้า เขาก็จะปฏิบัติกับมันไม่ต่างจากที่ทับกระดาษ

    นี่ไม่ใช่เพียงการยกตัวอย่าง แต่เป็นสิ่งที่รีมัสทำกับของขวัญวันครบรอบแต่งงานที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้

    กะโหลกเพชรเม็ดเป้งที่แค่แสงมากระทบก็แทบจะกลายเป็นแสงสปอตไลท์ของมักเกิ้ลโดนคู่ชีวิตของเขามองเมินและตีค่าไม่ต่างจากอุปกรณ์อื่นใกล้ตัว กว่ารีมัสจะรู้สึกตัวว่าทำร้ายความรู้สึกคนตั้งใจเสาะหาของขวัญสุดอลังการมาให้ ก็เป็นตอนที่วางปากกาขนนกลงแล้ว

    ในทุกช่วงเวลาที่หาข้ออ้างให้ของขวัญได้ คุณชายแบล็คก็จะคอยเดาใจรีมัสมาตั้งแต่สมัยเรียนจนกระทั่งสวมแหวนคู่กันที่นิ้วนางมาได้สามปี

    เขาลองมาหมดแล้วตั้งแต่ขนมร้านดังยันวัตถุโบราณทรงคุณค่าทางประวัติศาสตร์ (โปรดอย่าถามเลยว่าไปได้มาได้อย่างไร) แต่ปฏิกิริยาของรีมัสหลังแกะห่อออกดูก็ไม่ได้กระตือรือร้นอะไรนัก ผิดกับเจ้าของร่างหมาดำที่ตื่นเต้นหางกระดิกทุกครั้งที่ได้รับของขวัญจากรีมัส ต่อให้ของที่อยู่ในห่อเป็นแค่เศษทรายไร้ค่า เขาก็จะเทิดทูนมันไม่ต่างจากสิ่งมหัศจรรย์ของโลก

    ทั้งที่คนหนึ่งมีปฏิกิริยาตอบสนองแรงสุดขั้ว อีกคนกลับเฉยชาจนอดน้อยใจไม่ได้

    "ก็เข้าใจว่ากลุ้มนะ แต่ลากฉันมาด้วยมันจะช่วยอะไรได้วะ"

    เสียงบ่นจากด้านขวาทำให้ซิเรียสละสายตาจากของโชว์หน้าร้านเครื่องประดับสไตล์แอนธีคมามองเจมส์ พอตเตอร์ที่กระเตงลูกน้อยติดตัว สายรัดสีเขียวเข้มรัดร่างเจ้าหนูแฮร์รี่วัยขวบครึ่งไว้แนบกับอกพ่อ ดูแล้วแสนขัดตากับตำแหน่งมือปราบมารดาวรุ่งของกระทรวง แต่นี่ก็คืออีกโฉมหน้าหนึ่งในชีวิตของเจมส์ และเจ้าตัวก็ภูมิใจในหน้าที่นี้

    "ก็คนที่รู้จักรีมัสมานานเท่าฉันมีอยู่ไม่กี่คน แล้วคนที่อยู่ใกล้ตัวสุดก็คือนายไง"

    ซิเรียสบอกเหตุผลหน้าเคร่ง ตัวเลือกที่ดีที่สุดควรจะเป็นลิลี่ อีแวนส์ พอตเตอร์ แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะต้องจ่ายค่าจ้าง()ที่ชดใช้ไม่ได้ด้วยเงินให้เธอเป็นแน่ แถมยังสุ่มเสี่ยงจะหลุดไปถึงรีมัส เขาก็เลยตัดสินใจเลือกเพื่อนรักเพื่อนตายอย่างคุณชายพอตเตอร์มาร่วมปฏิบัติภารกิจครั้งนี้

    "ก็รู้อยู่นี่ว่าเขาไม่ค่อยแสดงออกว่าอยากได้อะไร" ชายผมสีดำยุ่งเหยิงขยับขาแว่นเล็กน้อยระหว่างมองรอบข้าง "อย่างรีมัสน่ะ ให้อะไรเขาก็ชอบทั้งนั้นแหละ เรียบง่ายไม่เรื่องมากเหมือนใครบางคน"

    ใครบางคนที่ว่าก็คือคนที่พิถีพิถันกับสิ่งที่เลือกใช้อย่างบ้าคลั่ง ซึ่งจะไปว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้ เพราะเขาถูกรายล้อมด้วยสิ่งหรูหรามีราคามาตั้งแต่ลืมตาดูโลก รสนิยมย่อมสูงตาม

    หากบนตัวซิเรียสจะมีของที่ราคาค่างวดไม่เท่าไหร่นักก็เห็นจะเป็นของขวัญจากคู่สมรส ซึ่งซิเรียสให้ค่ามันมากกว่าข้าวของราคาหกหลักเสียอีก

    "ก็รู้ไง แต่เป็นนาย นายจะเลือกอะไรก็ได้ให้ลูกให้เมียตัวเองเหรอ" ซิเรียสจึ้กปากขัดใจ "คนของท่านซิเรียส แบล็คควรได้ครองโลกทั้งใบด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวดันไม่เคยเอ่ยปากขอซักเรื่อง"

    "ซักเรื่องก็ไม่เคย"

    "....อาจจะเว้นตอนอยู่บนเตียงไว้เรื่องหนึ่ง แต่ก็นะ ยิ่งเขาขอให้หยุดก็ยิ่งไม่อยากหยุดเลย..."

    เจมส์รีบยกมือขึ้นมาปิดหูปิดตาลูกชายตัวจ้อย นัยน์ตาเขียวขุ่นของเพื่อนไม่ได้ทำให้คนทำลายโลกอันผุดผ่องบริสุทธิ์ของเด็กน้อยไม่ประสาสำนึกผิด สองหนุ่มรูปงามที่จับความสนใจของผู้คนแทบจะทั่วทั้งพื้นที่ภายในตรอกไดแอกกอนเดินเคียงกันมาอย่างไม่สนใจใคร จมจ่อมอยู่แต่หัวข้อสนทนา

    "ถามรีมัสไปก็สิ้นเรื่อง"

    "เดี๋ยวก็ได้คำตอบแบบขอไปทีมาอีกนั่นแหละ"

    ทุกปีเขาก็ทำแบบนั้น คะยั้นคะยอจนรีมัสยอมตอบออกมาว่าอยากได้อะไร แต่ลึกๆในใจเขารู้ดีว่ามันเป็นแค่การตอบไปส่งๆ ต่อให้อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปี จนตอนนี้อายุ 20 กันแล้ว ก็ยังมีจุดที่ซิเรียสไม่เข้าใจรีมัส และมันทำให้เขาร้อนใจเจียนคลั่ง

    ปริศนาที่ยิ่งใหญ่ทีี่สุดในชีวิตเขาอาจจะเป็นความในใจของคนรักก็เป็นได้

    "ถ้าจะเดาใจให้ได้ งั้นเราก็คงต้องลองมองโลกในแบบของรีมัส" เจมส์เสนอขึ้นมาระหว่างหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาเช็ดน้ำลายให้เจ้ากวางน้อย "เขาไม่สนใจของแพง จะมองป้ายราคาก่อนตัวสินค้าด้วยซ้ำ เน้นความจำเป็นมากกว่าสนองตัณหา เสื้อผ้าชุดนึงก็ใส่ทีตั้งหลายปี"

    การมองโลกในแบบรีมัสดูเป็นเรื่องยากกว่าที่คิด เพราะทุกอย่างที่ออกจากปากเจมส์ เขาทำตรงกันข้ามทุกข้อ ซื้อของไม่เคยสนใจราคา เห็นอะไรแล้วอยากได้ก็จ่ายเงิน วันก่อนก็เพิ่งโดนบ่นใส่ว่าคนคนหนึ่งจำเป็นต้องมีเสื้อแจ็คเก็ตหนังกับเข็มขัดสักกี่ชิ้นกัน

    หนุ่มรูปงามสกุลแบล็คขยี้ผมยาวจรดหัวไหล่อย่างหงุดหงิดกับความคิดที่สวนทางกันของพวกเขาทั้งคู่

    "หรือจะแกล้งๆพาเขามาเดินชอปปิ้งแล้วคอยสังเกตว่าชอบอะไรดีวะ"

    "ก็เข้าท่าดี ถ้าลากรีมัสออกจากบ้านได้น่ะนะ"

    อีกข้อที่เป็นอุปสรรคก็คือความสันโดษติดบ้านของอีกฝ่าย ใจหนึ่งซิเรียสก็นึกชอบใจเพราะเขาจะได้เก็บรีมัสที่แสนน่ารักไว้เป็นอภิสิทธิ์หนึ่งเดียว ไม่ต้องคอยหวงหึงเวลาใครมองตามจนคอเคล็ด แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ออกมาเดินดูของแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าอะไรจะสะดุดตาเข้า

    ระหว่างนั้นพวกเขาก็เดินผ่านร้านขนมที่ตั้งน้ำพุช็อคโกแลตขนาดย่อมไว้เรียกลูกค้า เด็กน้อยยื่นมาชเมลโล่เสียบไม้ไปปาดของเหลวสีน้ำตาลหอมกลิ่นนมนั้นด้วยตาเป็นประกาย ฝีเท้าของซิเรียสหยุดกึกมองมันอยู่นานก่อนเจมส์ที่รู้สึกตัวว่าเพื่อนไม่ได้เดินมาด้วยจะถอยหลังกลับมา

    "นึกออกแล้ว"

    "อ่าฮะ"

    "เอาน้ำพุช็อคโกแลตไปตั้งไว้กลางบ้าน แล้วถอดเสื้อลงไปคลุ---"

    ในวินาทีนั้น เจมส์ พอตเตอร์นึกอยากหอบลูกแล้วเดินหนีเพื่อนรักเพื่อน(น่า)ตายใจแทบขาด แต่เพื่อสวัสดิภาพของเพื่อนอีกคน เขาจำเป็นต้องหยุดความคิดน่ากลัวนี่้ไว้ด้วยการหิ้วคอมือปราบแบล็คไปให้พ้นจากหน้าร้านขนมด้วยสปีดเร็วเหนือนรก

    🌙🎂🎁

    วินาทีที่เปิดประตูบ้านแล้วสบลูกตาสีดำขลับของตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลขนาดยักษ์ รีมัส ลูปินถึงกับยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก จากนั้นถึงได้เห็นคนคุ้นตาร่วมบ้านเดียวกันโผล่ออกมาจากด้านหลังตุ๊กตา ทำให้หนุ่มผมสีน้ำตาลทรายถอนหายใจ

    "เล่นอะไรน่ะแพดส์ ไม่ใช่เด็กสิบขวบแล้วนะ"

    "ของขวัญวันเกิดไงจ้ะที่รัก"

    รีมัสร้อง 'อ๋อ' ออกมาคำหนึ่ง งานวิจัยที่ทำอยู่ทำเอาเขาหลงลืมวันเวลาไปโดยไม่รู้ตัว ทำไปทำมาก็แทบจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดตัวเองหรือเทศกาลสำคัญอะไรนอกเหนือจากคริสต์มาส แต่เขาจำวันเกิดซิเรียสได้แม่นยำ เพราะพ่อเจ้าประคุณเล่นพูดเตือนความจำล่วงหน้าตั้งครึ่งเดือน

    "ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องซื้ออะไรมาหรอก มันก็แค่วันธรรมดาๆวันหนึ่งเอง"

    ทุกครั้งที่พูดแบบนี้ก็จะโดนซิเรียสทำหน้าบึ้งแล้วเถียงกันชุดใหญ่ แต่ปีนี้ดูเหมือนสามีของเขาจะโตขึ้นบ้างแล้ว ถึงได้ทำเพียงแค่อุ้มตุ๊กตาไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะเอนตัวนอนพาดอยู่บนตัวมัน

    "ถามจริงๆเถอะนะมูนนี่..."

    "หืม" รีมัสที่เข้าไปชงชาร้อนให้ซิเรียสและโกโก้ร้อนสำหรับตัวเองขานรับ เขายื่นแก้วมัคสีดำขลับส่งให้ซิเรียสที่รับมาถือไว้แต่ไม่ยอมดื่มเสียที ดวงตาสีเขียวมองสบกับคนรักอย่างข้องใจ

    "นายอุตส่าห์มีสามีเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในบรรดาตระกูลพ่อมดชั้นสูงทั้งที ทำไมถึงไม่อ้อนขออะไรอย่างที่คนอื่นเขาจะทำกันบ้างล่ะ"

    รีมัสที่จิบโกโก้ร้อนอยู่ถึงกับเลิ่กคิ้ว ก่อนจะถามกลับไปบ้าง "หมายความว่านายอยากให้ฉันออดอ้อนขอของนู่นนี่ ถลุงเงินในธนาคารให้หายไปซักครึ่งตู้ถึงจะพอใจอย่างนั้นเหรอ"

    "ถ้านายลองอ้อนซักทีน่ะนะ จะถลุงให้หมดตู้เลยฉันก็ยินดี" มือปราบหนุ่มเอ่ยอย่างคนคลั่งรักและภาคภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ มีก็แต่รีมัสที่ยิ้มแห้งและส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับชายคนนี้ดี

    "ก็ฉันไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ ทุกวันนี้ที่มีอยู่มันก็ดีอยู่แล้ว"

    อันที่จริงออกจะดีเกินไปด้วยซ้ำ ชีวิตของเขาหลังแต่งงานกับซิเรียสเปลี่ยนไปไม่มาก เว้นก็แต่ข้าวของเครื่ิองใช้ต่างๆ

    ซิเรียสยอมไม่ได้ที่สามีตัวเองจะออกไปไหนมาไหนในชุดซ่อมซ่อ แต่ก็เป็นชุดที่รีมัสใส่แล้วสบายตัว หลังจากเจรจากันอยู่พักใหญ่ไม่ให้เสื้อผ้าก่อนแต่งงานของรีมัสต้องจรลีไปเป็นผ้าเช็ดพื้นหรือของบริจาค เขาก็ปิดดีลด้วยการที่ว่ารีมัสจะสวมมันแค่ตอนอยู่ในบ้าน และยอมให้ซิเรียสนัดช่างตัดเสื้อมาตัดชุดให้เขา

    ถึงรีมัสจะมองว่าเป็นของสิ้นเปลือง แต่ซิเรียสดูมีความสุขมากที่ได้ให้อะไรๆกับเขา รีมัสจึงยอมปล่อยเลยตามเลยกับบางอย่างที่ไม่เวอร์จนเกินไป

    "ตราบใดที่นายยังไม่ยอมพูดออกมาเองว่าอยากได้อะไร ฉันก็จะคอยเดาสุ่มซื้อนู่นซื้อนี้มาให้นายอยู่เรื่อยๆแบบนี้ ต้องมีสักชิ้นแหละที่ถูกใจ"

    คนที่นอนบนตักตุ๊กตาหมีเอ่ยขู่อย่างแสนคุกคาม แต่ตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ขนาดเท่าตัวรีมัสก็เปลี่ยนบรรยากาศนั้นให้ชวนขำจนกลั้นไม่อยู่

    ถึงรีมัสจะขำจนน้ำตาเล็ด แต่อีกฝ่ายกลับไม่ขำตาม เขาเด้งตัวขึ้นมานั่งพิงตุ๊กตาหมียักษ์ ส่งสายตามาดมั่นจริงจังใส่รีมัสให้รู้ตัว

    ชายหนุ่มผมน้ำตาลแย้มยิ้มและเดินไปนั่งตรงอีกฝั่งของโซฟาตัวยาว ระหว่างพวกเขาทั้งคู่มีตุ๊กตาตัวใหญ่ยักษ์กั้นขวาง รีมัสพิงหัวบนไหล่เจ้าตุ๊กตา แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังซบไหล่คนรัก

    "คุณหมี ฉันมีความลับจะบอกล่ะ อย่าไปบอกใครนะ"

    ใบหูคุณชายแบล็คเบิกกว้าง รีมัสกำลังพูดกับเขาแต่ก็ไม่ใช่กับเขาเสียทีเดียว ยิ่งได้เห็นรีมัสทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ยิ่งทำให้เขาหัวใจเต้นแรง นึกอยากโดดเข้าฟัดคนที่อิงแอบตุ๊กตาขนฟูให้จมโซฟาเสียเดี๋ยวนี้

    "ที่ฉันไม่มีของที่อยากได้ ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากได้อะไร แต่เพราะฉันได้มันมานานแล้ว ก็เลยไม่ต้องการอะไรอีก..."

    แก้มของคนพูดปลั่งสีระเรื่อ ยิ่งทิ้งระยะไม่กล้าพูดออกมาเสียทียิ่งทำให้คนรอฟังลุ้นจนนั่งตัวเกร็ง สุดท้ายพวกเขาก็ประสานสายตากัน และมันได้มอบความกล้าให้กับรีมัส

    "ของขวัญที่ฉันต้องการ นายให้ฉันอยู่ทุกวันอยู่แล้วนะ ซิเรียส"

    มือขาวเลื่อนขึ้นมาแตะที่ผิวแก้มซึ่งยังเย็นจากลมหนาวด้านนอก อุณหภูมิมนุษย์หมาป่ามักจะร้อนอยู่เสมอ สัมผัสนี้จึงส่งผ่านความอบอุ่นมาให้ ทว่าจุดที่อุ่นวาบที่สุดบนตัวซิเรียส แบล็คคือหัวใจ

    "แค่นายกลับมาหาฉันอย่างปลอดภัยทุกวัน ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว"

    คนคนหนึ่งจะสามารถตกหลุมรักคนคนเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้จริงๆน่ะหรือ

    ซิเรียส แบล็คได้พิสูจน์ทฤษฎีนี้แล้วว่าเป็นไปได้

    ในวินาทีนั้น เขาได้ตกหลุม- ไม่สิ โดดลงไปในหลุมรักที่รีมัสขุดขึ้นมาด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง

    มือใหญ่คว้าแขนรีมัสที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็ยอมให้ฉุดตัวไปหา รีมัสกลายเป็นฝ่ายนอนคว่ำอยู่ระหว่างตุ๊กตาหมีกับซิเรียส มือปราบหนุ่มโอบกอดรีมัสจากด้านหลัง ซุกจมูกสูดดมกลิ่นสบู่สะอาดที่เจือไปกับกลิ่นนมของโกโก้

    "ครั้งหน้าที่ไปเจอพ่อตาแม่ยาย ต้องจัดของขวัญชุดใหญ่ไปให้เสียหน่อยแล้ว"

    รีมัสดิ้นน้อยๆในอ้อมแขน เบี่ยงตัวหลบริมฝีปากซุกซนที่ปะพรมบนผิวหนังร้อนผ่าว ซิเรียสหัวเราะกับการต่อต้านที่ไม่จริงจังเอาเสียเลยแล้วพูดต่อ

    "ขอบคุณที่ทำให้นายเกิดมาเป็นโลกทั้งใบของฉัน"

    ถ้อยคำหวานซึ้งมักจะออกจากปากซิเรียสอย่างลื่นไหล ผิดกับรีมัสที่จะเอ่ยทีก็ได้แต่อ้ำอึ้งขัดเขิน แต่ถึงอย่างนั้นซิเรียสก็รับรู้ได้ถึงความรักที่อีกฝ่ายมอบให้ผ่านสายตาและกิริยาตอบสนอง และนั่นเพียงพอแล้วสำหรับซิเรียส แบล็ค

    แค่คำที่บอกว่าไม่ต้องการสิ่งอื่นใดในโลกนอกจากซิเรียส ก็ถือเป็นคำบอกรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจเขา ดีพอจะเอาไปอวดชั่วลูกชั่วหลานเลยทีเดียวเชียว

    .
    .
    .

    🎂 End 🎁
    Tap to full screen .Repost is prohibited
    💖😭🙏💕💞💘😍💒💕💞💖💗🍼
    Let's send reactions!
    Replies from the creator

    kirahime_fanfic

    MEMOบอสเบนเป็นทาสแมว 🕶️🐈 (พิเบน * แมวจ้ม)
    #kirahime_fanfic #บอสเบนเป็นทาสแมว

    6th 🌟 ความน่ารักของคุณบอส

    ตอนนี้ขอไม่แปะ warning เดี๋ยวไม่เซอร์ไพร์สค่ะ 😌
    บอสเบนเป็นทาสแมว 🕶️🐈 6th ความน่ารักของคุณบอส🕶️ ❤️ 🐈

    หลังจากที่ประชากรส่วนใหญ่ได้รับการฉีดวัคซีนครบโดสแล้ว การใช้ชีวิตก็เริ่มกลับสู่สภาพปกติ คนที่ยินดีจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่คือแอนดรูว์ผู้ถูกกักตัวอยู่ในบ้านถึงสามเดือนเศษๆ....แถมยังไม่ใช่บ้านของเขาเองเสียด้วย

    ส่วนคนที่ไม่ค่อยพอใจแต่ก็หาอะไรมาเถียงไม่ได้ก็หนีไม่พ้นเจ้าของบ้าน วันแรกที่ตกลงกันว่าจะยอมให้แฯกค้นคว้าวิจัยกลับเข้าบริษัทไปทำงานนั่งโต๊ะได้ บอสเบนถึงกับไม่ยอมคุยกับคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ สายตาคมกริบมองตรงไปข้างหน้า แผ่รังสีและฟีโรโมนที่บ่งบอกอารมณ์ชัดมากจนคนตาบอดยังรับรู้ได้
    9731

    related works

    recommended works