บอสเบนเป็นทาสแมว 🕶️🐈 6th ความน่ารักของคุณบอส🕶️ ❤️ 🐈

หลังจากที่ประชากรส่วนใหญ่ได้รับการฉีดวัคซีนครบโดสแล้ว การใช้ชีวิตก็เริ่มกลับสู่สภาพปกติ คนที่ยินดีจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่คือแอนดรูว์ผู้ถูกกักตัวอยู่ในบ้านถึงสามเดือนเศษๆ....แถมยังไม่ใช่บ้านของเขาเองเสียด้วย

ส่วนคนที่ไม่ค่อยพอใจแต่ก็หาอะไรมาเถียงไม่ได้ก็หนีไม่พ้นเจ้าของบ้าน วันแรกที่ตกลงกันว่าจะยอมให้แฯกค้นคว้าวิจัยกลับเข้าบริษัทไปทำงานนั่งโต๊ะได้ บอสเบนถึงกับไม่ยอมคุยกับคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ สายตาคมกริบมองตรงไปข้างหน้า แผ่รังสีและฟีโรโมนที่บ่งบอกอารมณ์ชัดมากจนคนตาบอดยังรับรู้ได้

แต่คนที่คบหากันมาถึงสี่ปีอย่างแอนดรูว์ไม่สะทกสะท้าน ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากคุยก็ไม่ต้องเปลืองน้ำลาย ใจเขาจดจ่ออยู่แต่แผนงานที่คืบหน้าในระดับเต่าคลานด้วยตารางการทำงานที่ไม่ค่อยเอื้ออำนวย เบนจะโกรธจะงอนก็ปล่อยไปก่อน เดี๋ยวเจ้าตัวก็คิดได้เองว่าที่เขาดึงดันจะเข้าออฟฟิศให้ได้ ก็ทำเพื่อบริษัทล้วนๆ

ยิ่งถ้างอนต่อไปจนถึงเย็นก็ยิ่งดี เขาจะได้จังหวะให้คนในแผนกช่วยตัดผมที่ยาวถึงบ่าให้สั้นตามปกติ ต่อให้เบนจะชอบเล่นผมสีน้ำตาลสวยและเอ่ยหยอกว่านิ่มเหมือนขนแมว เขาก็ขี้รำคาญเกินกว่าจะเลี้ยงไว้เพียงเพราะคนรักบอกว่าชอบ แค่ทุกวันนี้ที่ต้องคอยรวบไว้เป็นหางม้าก็ร้อนจะแย่

ไม่รู้เพราะรอบฮีตมาช้าด้วยหรือเปล่า ช่วงนี้เขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองขี้ร้อนและขี้รำคาญง่ายเป็นพิเศษ

"ขอผมลงตรงหัวมุมนะครับ เดี๋ยวเดินเข้าไปเอง"

ในเมื่อเบนไม่ยอมมองหน้า เขาจึงจับสายตาอยู่ที่ร้านค้าเป้าหมายที่อยู่อีกไม่ไกล คุณบอสที่เป็นคนขับรถส่วนตัวให้แอนดรูว์เลิ่กคิ้วมองเหมือนเขาบ้าไปแล้ว ก่อนจะผ่อนคันเร่งแล้วเทียบจอดตรงหน้าร้านเบเกอรี่ร้านโปรดของแอนดรูว์ แล้วปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูเดินหายเข้าไปในร้านก่อนที่หัวหน้าแผนกค้นคว้าวิจัยแห่งบาร์นส์กรุ๊ปจะทันได้หยิบกระเป๋าสตางค์เสียอีก

ห้านาทีหลังจากนั้น เบนก็กลับขึ้นรถมาพร้อมยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลให้ ขนมปังเคลือบน้ำตาลส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจทะลุปากถุงที่ปิดไว้ด้วยสติ๊กเกอร์โลโก้ร้าน ไม่เสียแรงที่คบกันมาถึงสี่ปี เบนนี่ บาร์นส์จำได้เสมอว่าเขาชอบกินอะไร ต่อให้ผิดใจกันก็ยังดูแลอย่างดี เพราะแบบนี้เขาถึงยอมให้อีกฝ่ายผูกมัดได้เป็นครั้งคราว...ย้ำว่าแค่ครั้งคราวเท่านั้นนะ

แอนดรูว์ถือเสียว่าการที่เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ของวงการถึงกับยอมลดตัวลงไปซื้ออาหารเช้าให้เขาด้วยตัวเอง ถือเป็นการแสดงน้ำใจและขอคืนดีก็แล้วกัน

เขาเอี้ยวตัวไปหอมตรงแก้มนิ่มเกลี้ยงเกลาแทนคำขอบคุณ กลิ่นโลชั่นหลังโกนหนวดที่เบนใช้เตะจมูกจนหน้าเบ้ ทั้งที่แต่ก่อนเขาไม่มีปัญหากับอะไรแบบนี้ ชายหนุ่มถูจมูกตัวเองอย่างแปลกใจ ไม่ได้สังเกตว่าเบนกำพวงมาลัยจนมือสั่น

เมียน่ารักขนาดนี้จะยอมปล่อยไปทำงานได้อย่างไร...

แต่ถ้าวกรถกลับบ้านแล้วอุ้มเมียทุ่มลงเตียง เห็นทีคงต้องเหมาทั้งร้านมาขอคืนดีเสียแล้ว

"เข้าออฟฟิศกันเถอะครับ เดี๋ยวเก้าโมงผมมีประชุมแผนก ไม่ได้เจอทุกคนตั้งนาน คิดถึงจะแย่แล้ว"

เบนต้องใช้ความอดทนระลอกที่สอง และได้แต่อิจฉาลูกน้องของคนสวยข้างกายเขาที่เจ้าตัวถึงกับออกปากคิดถึง ทั้งที่กับเขาน่ะจะขอให้พูดจาน่ารักๆสักคำยังต้องอาศัยลูกล่อลูกชนแทบหมดโกดัง แต่แม้จะหึงจนตาลุกวาว เบน บาร์นส์ก็ทำเพียงส่งยิ้มหวานแล้วออกรถไปด้วยความเร็วที่เพิ่มจากปกติ แต่คนที่กำลังกัดขนมปังด้วยตาเป็นประกายไม่สังเกต

....

เหล่าสมาชิกในแผนกค้นคว้าวิจัยทั้งหลายนั้นไม่ได้รู้เลยว่าโดนเจ้าของบริษัทคาดโทษเพียงเพราะเมียให้ความสำคัญมากกว่า พวกเขาต่างก็กำลังจับกลุ่มสนทนาและส่งสายตาลอบแอบมองหัวหน้าแผนกที่วุ่นอยู่กับการจัดเตรียมข้อมูลและแผนงานจนหัวหมุน ความทรงจำเมื่อครั้งประชุมซูมจากที่บ้านยังติดตรึงจนหลายคนไม่กล้าแม้แต่จะสบตามิสเตอร์การ์ฟิลด์

เสียงครางของคนเป็นหัวหน้าน่ะ มันใช่ว่าจะเอาออกไปจากหัวกันได้ง่ายๆ โดยเฉพาะถ้ามันมาพร้อมเสียงกระซิบหวานละมุนของท่านประธาน แม้จะรีบปิดไมค์แทบจะในทันที มันก็ยังนานพอจะทำให้ทุกคนที่เข้าร่วมประชุมรู้ถึงสถานะอย่างเป็นทางการของแอนดรูว์

คนรักที่ท่านประธานลุ่มหลงจนบอกปัดการแต่งงานที่ถูกจัดหามาให้ในทุกฤดูกาล ว่าที่ผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารแห่งบาร์นส์กรุ๊ป ทึ่แท้ก็อยู่ใกล้ตัวพวกเขากว่าที่คิด

ยิ่งพอแอนดรูว์ การ์ฟิลด์กลับมาทำงานด้วยร่างกายที่ดูมีน้ำมีนวล ผิวพรรณขาวผุดผาด ผมยาวเคลียบ่าสีน้ำตาล ฟีโรโมนหวานหอมลอยฟุ้งตามการย่างเดิน มันยิ่งทำให้ใครต่อใครสัมผัสได้ถึงการได้รับความรักอย่างท่วมท้น พนักงานในบริษัทดูออกว่าบอสเบนเป็นพวกคลั่งรักแสนโรแมนติค และเมื่อได้รู้ว่าคนรักที่ว่าเป็นใคร ก็ยิ่งพิสูจน์สิ่งนี้ได้ชัดเจน

แต่ครั้นจะเดินเข้าไปแสดงความยินดีกับหัวหน้าโต้งๆเลย ประเดี๋ยวก็จะเกิดเดดแอร์ให้ประดักประเดิดกันไปมากกว่านี้ เพราะทั้งคู่ยังไม่ถึงขั้นเปิดตัวหรือเดินจูงมือกันมาทำงาน จึงต้องเคารพความเป็นส่วนตัวของพวกคุณๆเขาเสียก่อน

ทว่าความคิดนั้นใช้ไม่ได้กับคนคนหนึ่ง

"ไม่เจอกันสามเดือน ดูมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลยนะครับ หัวหน้า"

เจ้าโกลเด้น รีทวิฟเวอร์ของแผนกส่ายหาง()ร้องทักหัวหน้าอย่างกล้าหาญและบ้าบิ่น ก่อนจะส่งกาแฟร้อนให้แอนดรูว์ที่ยอมออกมาพักครึ่งเวลาตรงแคนทีนของแผนก

ทอมผู้รู้เบื้องหลังความสัมพันธ์ของรุ่นพี่ที่เคารพกับท่านประธานก่อนชาวบ้านเขามาหลายปี ไม่ได้คิดปิดบังเลยสักครั้ง แอนดรูว์เองก็รู้มาจากเบนว่าเจ้าหนูนี่เป็นลูกเต้าเหล่าใคร จึงถือว่ายกให้เป็นกรณีพิเศษ อย่างไรเสียในอนาคตก็อาจต้องร่วมมือกับบริษัทพ่อแม่เจ้าหนูนี่ สานสัมพันธ์อันดีไว้ก็ไม่แปลก

"ขอบใจนะทอม เราเองก็ตัวสูงขึ้นเยอะเลยนี่ อยู่บ้านคงได้ออกกำลังกายเยอะสมใจอยากแล้วสิ"

"ก็คงออกคนละแบบกับหัวหน้านั่นแหละครับ"

เจ้าหนูจอมทะเล้นซ่อนความนัยหยอกเย้า เพราะในขณะที่ทอมมีกล้ามเนื้อแขนและหน้าท้องแสนสวย แอนดรูว์ที่ถูกบอสชวนออกกำลังกายอีกแบบก็ไม่ได้อะไรเลยนอกจากการอดนอนและเนื้อตัวที่นุ่มนิ่มน่ากอดมากขึ้นทุกวัน

เดชะบุญว่าแอนดรูว์ยังไม่ได้ซดกาแฟตอนได้ยินคำพูดน่าอายจากปากเจ้าหนุ่มฮอลแลนด์ และได้แต่ลอบส่งสายตาเขียวขุ่นอย่างที่เบน บาร์นส์เอ่ยชมว่ายั่วอารมหลังณ์กันสุดๆไปขู่ลูกน้อง ทอมไม่แม้แต่จะหูตก แถมยังเดินประกบข้างแอนดรูว์ออกมาหามุมส่วนตัวคุยกัน

คนคุยเก่งอย่างทอมลากมาพูดได้ตั้งแต่เรื่องลูกหมาข้างบ้านไปจนถึงรัฐสภาของประเทศ จนทำเอาแอนดรูว์อยากรู้นักว่าพ่อแม่เจ้าหนูเลี้ยงมาอย่างไรถึงได้จ้อเก่งขนาดนี้

"ว่าแต่โปรเจคที่รัสเซีย เราจะเอายังไงกันต่อดีครับ ทางนู้นสถานการณ์การเมืองกับโรคระบาดไม่ค่อยดี ผมว่าเราอาจทำตามเป้าหมายไม่ทัน"

หลังคุยเรื่องสัพเพเหระกันมานาน ในที่สุดก็เข้าเรื่องงานที่รอการจัดระเบียบใหม่ ใจหนึ่งแอนดรูว์นึกอยากไปดูงานเองถึงไซบีเรีย แต่หน้าของคนรักที่หงิกราวกับแปลงร่างเป็นไซบีเรียน ฮัสกี้ก็ผุดขึ้นมา

"ไว้จะเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุมก่อน ถ้าผู้บริหารมองว่าควรเดินหน้าต่อหรือพับโครงการ เราค่อยมาว่ากัน" แอนดรูว์ค่อนข้างโอนเอนไปทางข้อหลัง แต่ก็นึกเสียดายสิ่งที่ทำมาทั้งหมด

"เรื่องถ่ายโอนข้อมูลจากเซิร์ฟเวอร์ที่นู่นไปถึงไหนแล้ว"

"ผมเปิดระบบถ่ายโอนตั้งแต่เช้าแล้ว ถ้าไม่ติดอะไร สองวันนี้ก็น่าจะเสร็จแล้วล่ะครับ"

ทอมรายงานแล้วเคาะปากกาบนบอร์ด วันคืนแห่งการค้างที่ออฟฟิศหวนกลับมาในชีวิตนักวิจัยอีกครั้ง ในฐานะหัวหน้าแผนก มีหรือที่แอนดรูว์จะปล่อยให้ลูกน้องทำอยู่ฝ่ายเดียวได้

"เย็นนี้เราสั่งพิซซ่ามากินกันดีกว่า ผมเลี้ยงเอง เราอยู่ยิงยาวกันทั้งคืนไปเลย"

แม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก แต่การแสดงน้ำใจในฐานะผู้บังคับบัญชา แอนดรูว์ทำได้ดีมาตลอด เพราะแบบนี้จึงเป็นที่รักของลูกน้องอยู่เสมอ ระหว่างที่เจ้าหน้าที่ที่ต้องอยู่เวรสรรเสริญความใจดีของหัวหน้าและสุมหัวเลือกหน้าพิซซ่ากัน ทอมก็ก้มหน้าลงส่งข้อความผ่านแอฟแชทยอดฮิต ส่งถึงคนที่คิ้วขมวดทันทีที่หยิบหน้าจอขึ้นมาดู

หัวหน้าฝ่ายการตลาดถึงกับขนลุกกระทันหันเมื่อฟีโรโมนของคุณบอสเข้มข้นจนหายใจลำบาก เขาภาวนาให้บอสรีบอ่านเอกสารแล้วลงนามเสียที จะได้หนีไปจากบรรยากาศชวนอึดอัดเช่นนี้ แต่ดูจะเป็นเรื่องยากเมื่อบอสหันไปกดเทเลคอมสนทนากับเลขาหน้าห้อง สั่งเลื่อนนัดหลังบ่ายสี่โมงเย็นทุกราย คงจะมีเรื่องทางบ้านเร่งด่วนกระมัง....หัวหน้าฝ่ายการตลาดผู้ดวงตกได้แต่คาดเดาในใจ

หลังจากคุณบอสเซ็นเอกสารด้วยน้ำหนักมือที่กดแรงจนแทบทะลุเนื้อกระดาษ เบนก็ต่อสายหาหัวหน้าฝ่ายบุคคลและออกประกาศเปลี่ยนแปลงเวลาเลิกงานของบริษัทให้เร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมง และสั่งห้ามทำโอทีไม่ว่าในกรณีใดๆทั้งสิ้น ใครฝ่าฝืนจะไม่จ่ายค่าล่วงเวลาให้

มีก็แต่คุณเลขาต้นห้องคู่บารมีมาตั้งแต่รุ่นพ่อเท่านั้นที่ส่ายหัวในความคลั่งรักหวงหึงจนตามืดบอดของคุณบอสผู้นี้...

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่พอใจกับการโดนลดเวลาทำงาน(แต่ได้เงินเท่าเดิม) อย่างน้อยหนึ่งในนั้นก็คือคนบ้างานอย่างแอนดรูว์และสมาชิกทีมค้นคว้าวิจัย เลนปฏิเสธที่จะรับสาย เขาจึงต้องหอบตัวเองมาถึงหน้าประตูห้อง ซึ่งพอเปิดเข้าไปในเวลาสี่โมงเย็นที่บอสเบนเคลียร์คิวนัดทั้งหลายให้ว่างแล้ว แอนดรูว์ก็มายืนกอดอกจ้องหน้าบอสด้วยดวงตาเขียวขุ่น

"ใครตัดผมให้น่ะ"

สิ่งแรกที่เบนทักหลังจากเงนหน้าขึ้นมาจากเอกสารก็คือผมที่กลับไปสั้นอย่างแต่ก่อนของแมวที่เลี้ยงไว้ แต่ประโยคที่ออกจากปากแอนดรูว์กลับไม่ใช่การตอบคำถามนั้น

"ทำไมถึงสั่งห้ามทำโอที"

"ลดเวลาการทำงาน ลดความเสี่ยงในการอยู่รวมตัวกัน นี่ผมทำตามคำแนะนำของรัฐบาลนะที่รัก" คุณบอสตอบด้วยหน้าตายิ้มแย้มแม้จะขุ่นเคืองที่คนสวยของเขาตัดผมไม่บอกกล่าว เขาน่ะหวงทุกอย่างที่เป็นแอนดรูว์ ผมสักเส้นยังไม่อยากให้ใครมาแตะมาต้องโดยที่เขาไม่ยินยอม

"คุณรู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้ธุรกิจมันจะเดินหน้าลำบาก บริษัทเราไม่ได้ออกสินค้าตัวใหม่มานานแล้วตั้งแต่โควิด ดาต้าที่ผมกับลูกน้องจะดึงออกมาทำต่อวันนี้มันสำคัญมาก คุณมาสั่งห้ามแบบนี้ ผมจะไปกล้าสั่งให้พวกเขาทำโอฟรีได้ไง"

ก็เพราะรู้ว่าแมวของเขาน่ะใจดี ถึงได้สั่งไปแบบนี้อย่างไรล่ะ...

"บอกตามตรงนะแอนดรูว์ ถึงปีนี้ไม่ออกผลิตภัณฑ์ใหม่ ผมก็มีเงินเลี้ยงคุณเลี้ยงลูกๆในอนาคตได้แบบไม่เดือดร้อนไปอีกหลายปี ไม่ต้องกังวลไปหรอก สภาพคล่องเราดีพอ อย่ากลัวว่าเราจะเจ๊ง"

"คุณนี่มันจริงๆเลยนะ..." คู่สนทนาของคุณบอสส่ายหัว เขาระงับความหงุดหงิดและบอกตัวเองว่าในเมื่อเจ้าของบริษัทว่ามาแบบนี้ เขาจะไปเดือดร้อนแทนทำไม แต่จิตสำนึกในฐานะคนรักของเบนก็ทำให้เขายังไม่ยอมวาง

เบนประสานมือไว้เบื้องหน้า คลี่ยิ้มหวานโน้มน้าวใจคนฟังประหนึ่งเจรจาธุรกิจ และเป็นรอยยิ้มแบบที่ใครก็ไม่อาจปฏิเสธได้

"ผมจองร้านอาหารอิตาลี สั่งพิซซ่าไว้เป็นมื้อเย็นของพวกเราแล้ว ไว้คุณพร้อมออกเดินทางเมื่อไหร่เราก็ไปกันได้เลย"

"ในแผนกมีหนอนบ่อนไส้จริงๆสินะ"

"พูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นกันน่ะที่รัก ผมก็แค่อยากไปกินพิซซ่ากับคุณสองต่อสองเท่านั้นเอง"

ต่อให้เค้นคอกันทั้งวัน แอนดรูว์ก็เห็นอนาคตอยู่รำไรว่าไม่มีทางได้คำตอบแน่ เมื่อเห็นแมวหนุ่มสุดที่รักถอนหายใจอย่างยอมจำนน เบนก็รู้แล้วว่าเขาเป็นฝ่ายชนะในครั้งนี้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปโอบเอวอีกฝ่ายแนบกาย ยังไม่ทันจะได้ฝังจมูกจูบลงไปข้างแก้ม แอนดรูว์ก็ยกมือขึ้นมาดันเสียก่อน

"กินมื้อเย็นเสร็จแล้ว เราไปซื้ออาฟเตอร์เชฟใหม่ด้วยเลยก็แล้วกัน"

"คุณไม่ชอบกลิ่นนี้เหรอ" เบนไม่ได้เปลี่ยนของที่ใช้อยู่แต่เดิม น่าแปลกที่แอนดรูว์เกิดไม่ชอบขึ้นมาดื้อๆ หรือว่าเจ้าแมวของเขาจะทนมานานแล้ว แต่นี่มันก็ตั้งสี่ปีเชียวนะ

"อยู่ดีๆก็เหม็น ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน" แอนดรูว์ขืนตัวนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็กลั้นหายใจและยอมให้อีกคนหอม ทั้งเขาทั้งเบนไม่ได้เอะใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย จนกระทั่งมีเหตุจำเป็นให้ต้องไปโรงพยาบาล

กว่าจะเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร ก็เป็นเวลาหลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์

🕶️ ❤️ 🐈