Recent Search
    Create an account to secretly follow the author.
    Sign Up, Sign In

    kirahime_fanfic

    @kirahime_fanfic

    ☆quiet follow Send AirSkeb request Gift Yell with Emoji 💖 👍 🎉 😍
    POIPOI 60

    kirahime_fanfic

    ☆quiet follow

    🔱 Engrafted upon Thee 🔱 Grishaverse AU 🔶 05
    (The Darkling x The Healer)

    #kirahime_fanfic

    🔱 Engrafted upon Thee 🔱 Grishaverse AU 🔶 05 ⚜️

    ในช่วงชีวิตของเด็กหนุ่มที่เกิดและเติบโตในชนบทอันแสนสงบคนหนึ่ง การเดินทางสู่พระราชวังอันเป็นศูนย์รวมความเจริญนั้นไม่เคยอยู่ในหัวของโทมัส ฮอลแลนด์ แม้แต่ชั่วครู่เดียว

    ต่อให้นั่นคือความจริง เขาก็ไม่อาจปฏิเสธคำเชื้อเชิญของเหล่าอัศวินหน้าตาเคร่งขรึมที่พากันแห่มาอยู่หน้าบ้านหลังไม่เล็กไปไม่ใหญ่มากซึ่งทอมแยกมาอยู่กับพี่ชายได้

    สาเหตุไม่ได้เป็นเพราะเขาหวาดกลัวรูปร่างสูงล่ำดั่งหินผาของอัศวินทั้งหลาย แต่เป็นเพราะจดหมายจากพี่ชายคนที่ว่า

    คนที่เรียกได้ว่าเป็น 'ครอบครัว' เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เพราะเขาและพี่ถูกขับไล่อย่างอ้อมๆจากคนร่วมสายเลือด ผู้ให้กำเนิดซึ่งอ่อนแอเกินกว่าจะทนมองใบหน้าที่ถอดแบบมาจากเหล่าภรรยาผู้เป็นที่รักซึ่งจากไปตลอดกาลได้

    ทั้งเขาและพี่ชายรู้ดีว่าคนคนนั้นก็แค่อยากจะเอาใจภรรยายังสาวซึ่งไม่สบายใจกับการที่ลูกของเจ้าตัวจะกลายเป็นทายาทลำดับที่สามของครอบครัว ชายผู้ให้กำเนิดเขาและพี่แอนดรูว์เป็นคนโหดร้ายเลือดเย็นเช่นนี้ เขากับพี่ถึงเลือกที่จะใช้นามสกุลฝั่งแม่ตั้งแต่ออกจากบ้านมา

    แม้จะยังกังขา แต่ทอมรู้อยู่แก่ใจว่าเหล่าชายหน้าโหดที่ล้อมหน้าล้อมหลังเร่งเขาให้ขึ้นรถม้าตามมาพร้อมข้าวของจำเป็นนั้นไขข้อสงสัยเจ้าหนูจำไมร้อยคำถามอย่างเขาไม่ได้ซักข้อ

    เด็กหนุ่มวัยสิบแปดจึงเก็บงำความสงสัยไว้เต็มอก ทบทวนสถานการณ์ในหัว ระหว่างที่ล้อรถเคลื่อนตัวจากชนบทเล็กๆสู่ถนนอันทอดยาวสู่นครหลวง ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจสายตาใคร่รู้จากรอบทิศที่ต่างพากันตั้งข้อสันนิษฐานอย่างหลายหลากถึงตัวตนของผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคันใหญ่

    เบาะนุ่มๆของรถม้าคันหรูช่วยปกป้องบั้นท้ายของทอมจากความทรมานกว่าครึ่งค่อนวัน ในที่สุดเจ้ายานพาหนะที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นสวัสดิการของเจ้าหน้าที่ในพระราชวังหลวงก็พาเด็กหนุ่มมาถึงที่หมาย

    เขาโดดลงจากรถม้าอย่างแคล่วคล่อง ตากลมสีน้ำตาลเข้มมองไปยังตึกสูงอันโอ่อ่าที่ตั้งตระหง่านทัาทายกาลเวลามานับตั้งแต่สมัยก่อตั้งอาณาจักร ทอมเผยอปากเปล่งเสียงอุทานติดสำเนียงบ้านเกิด ทำเอากลุ่มอัศวินที่อารักขาเจ้าตัวมาต่างลอบขำด้วยใจเอ็นดู ตอนพวกเขาเห็นพระราชวังครั้งแรกก็มีท่าทางตื่นเต้นจนอดอุทานไม่อยู่ไม่ต่างกัน

    ยิ่งปฏิกิริยาเหล่านั้นมาจากเด็กหนุ่มที่ร่าเริงราวกับลูกสุนัขตัวโตแล้วก็ยิ่งทำให้ใครต่อใครนึกเอ็นดูมากกว่าดูแคลน

    อย่างไรเสีย....คนคนนี้ก็กำลังจะเป็นคนที่จะไม่มีใครที่ยังรักชีวิตบังอาจหยามหมิ่นได้อีกต่อไป

    "เชิญทางนี้ขอรับ มายลอร์ด"

    ทอมยังกระอักกระอ่วนกับคำเรียกที่ให้เกียรติตามประสาคนที่ไม่เคยชิน คนแถวบ้านมักเรียกเขาอย่างติดปากกันว่าเจ้าตัวแสบ ความไม่เคยชินทำให้เขาได้แต่เดินตามอัศวินกรีชาไปด้วยความหวั่นใจ แต่ไม่นานก็ถูกสิ่งใหม่เบี่ยงเบน

    ตามทางเดินที่ทอดสู่ส่วนในของปราสาทหินสีขาวอมเทานั้นเจิดจ้าด้วยคบเพลิงเวทย์มนตร์ ไฟสีฟ้าครามอันแสนแปลกตาสำหรับประชาชนทั่วไปกลับเป็นแหล่งพลังงานที่มองไปทางไหนก็เจอ ช่างสมกับเป็นศูนย์รวมอำนาจของประเทศนี้

    ทอมมองตามมาอย่างกระตือรือร้นตามประสาเด็กที่สนใจใคร่รู้ในเรื่องการค้นคว้าทางเวทย์ อายุแบบเขาควรได้รับการศึกษาในระดับสูงเพื่อพัฒนาศักยภาพ แต่เงินเดือนฮีลเลอร์ของพี่ชายบวกรวมกับรายได้จากงานพิเศษของทอมก็ยังเป็นอุปสรรคใหญ่

    เขาฝากความหวังไว้กับการสอบชิงทุนพระราชทานในปลายปีนี้ แต่สถาบันกษัตริย์กลับล่มสลาย บ้านเมืองกำลังอยู่ในพายุแห่งการเปลี่ยนแปลง แผนเรียนของทอมเองก็อาจจะต้องเลื่อนออกไป

    ความหวังของเด็กหนุ่มดูเหมือนจะถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้รับคำเชิญจากพี่ชายต่างมารดา บางที...พี่แอนดรูว์อาจจะได้เลื่อนตำแหน่งด้วยความเร็วระดับก้าวกระโดด ถึงได้ให้เขาย้ายมาอยู่ด้วยกันที่เมืองหลวงแห่งนี้

    บางทีสองพี่น้องที่ต้องอยู่ห่างจากกันมาแรมปีด้วยหน้าที่การงานของผู้เป็นพี่ชาย อาจจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง

    "ท่านกำลังรออยู่ด้านในขอรับ เชิญ"

    ชายผู้ดูสุขุมและงามสง่าโค้งคำนับและเปิดทางให้ทอมได้ก้าวเข้าไป สิ่งแรกที่ชวนให้เด็กหนุ่มแปลกใจคือเรือนกระจกที่มีขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตา แมกไม้สีเขียวเติบโตปกคลุมโดมหลังคาซึ่งสาดแสงสีเงินยวงจากดวงจันทร์และหมู่เดือนดาวบนฟากฟ้า สถานที่แห่งนี้มีไฟเวทย์ให้ความสว่างราวกับยามกลางวัน เรียกได้ว่าเป็นสวนสวรรค์ที่เมินเฉยต่อกาลเวลาด้านนอกโดยแท้จริง

    ทอมรู้หลังจากนั้นไม่นานว่าเรือนกระจกหลังนี้เชื่อมระหว่างพระราชวังน้อยที่พี่ชายของเขาทำงานอยู่กับวังหลวง และเพิ่งสร้างได้ไม่นานด้วยเหตุผลเร่งด่วน แต่อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นเมื่อมีกองทัพกรีชา

    ประเด็นก็คือท่านคนที่กำลังรอเขาอยู่ด้านในสถานที่พิเศษแห่งนี้คือใคร

    "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่พบท่านจนกว่าจะได้พบเขา"

    น้ำเสียงราบเรียบเยียบเย็นเช่นนี้ทอมรู้จักดี มันคือเสียงที่พี่ใช้เวลาไม่เชื่อฟัง ความทรงจำในวัยเด็กถูกกระตุ้นขึ้นมาจนทำให้ทอมเดินตัวเกร็ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องแผ่นหลังของร่างที่แสนคุ้นตา ฝ่ายนั้นรู้ว่ามีคนเข้ามาหาแม้ว่าจะไม่ได้เหลียวหลังมอง และเอาแต่สนใจตรวจดูความสมบูรณ์ของสมุนไพรที่ลงไว้ในแปลง

    "แต่พี่เป็นคนเรียกข้ามาเองไม่ใช่หรือ"

    คนตรงหน้าทอมหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองน้องชายอย่างไม่สนใจสิ่งใด ดวงตาคู่เรียวที่เรียบนิ่งเย็นชาพลันกลับไปเป็นพี่ชายคนเดิมของทอม แอนดรูว์เผยยิ้มที่ไร้ซึ่งความเสแสร้ง โผเข้ากอดน้องชายที่ได้แต่สนทนากันทางจดหมายให้สมความคิดถึง

    "ทอมมี่... ขอโทษที พี่นึกว่าเป็นคนอื่น เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง สูงขึ้นกว่าเดิมแล้วนะ"

    แอนดูรว์สำรวจตรวจดูตัวน้องชายโดยไม่ขาดรอยยิ้ม หางตาของผู้เยียวยาหนุ่มมีน้ำสีใสคลอหน่วง แม้จะไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้พี่ชายดูเปลี่ยนไป แต่ทอมก็ตัดสินใจว่าจะยังไม่ทักท้วงเรื่องนี้ เขาซุกตัวกอดตอบคนเป็นพี่ที่สูงกว่าไม่มากแล้วเล่าเรื่องราวของตัวเองให้พี่ฟัง

    สองพี่น้องย้ายสถานที่กันไปยังซุ้มศาลาที่ทำจากเหล็กทมิฬ ปูหมอนและเบาะนุ่มไว้รองจนเต็มพื้นที่ ทอมนั้นเป็นเด็กขี้จ้อโดนทุนเดิม ครึ่งชั่วยามที่ผ่านพ้นไปจึงกลายเป็นตัวทอมเองที่เล่าเรื่องราวได้ไม่หยุดปาก ส่วนพี่ชายนั่งอมยิ้มและส่งขนมส่งน้ำให้เขาเป็นพักๆ

    "ดีแล้วล่ะที่ทางนั้นไม่ได้รับผลกระทบอะไรมาก พี่เองก็นึกห่วงอยู่ว่าพวกกบฏจะไปซ่องสุมกำลังใกล้เขตของพวกเราหรือเปล่า"

    พี่ชายของทอมนั้นค่อนข้างจะเมินเฉยต่อความเป็นไปในประเทศ โดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลงการปกครอง การที่อยู่ดีๆเขาก็สรุปออกมาในทำนองนี้จึงกระตุ้นความสงสัยของทอมมากขึ้นทุกที

    "ถ้าพวกนั้นจะลุกฮือ มันเกี่ยวอะไรกับพวกเราหรือท่านพี่ ท่านบอกข้าเองนี่ว่าตระกูลของพ่อไม่เกี่ยวอะไรกับเรา หรือท่านยังห่วงพวกเขาอยู่"

    "เหลวไหล ครอบครัวของพี่มีแต่เจ้า" ผู้เยียวยาหนุ่มตอบอย่างไม่ลังเล ยืนมือมาลูบผมหยิกสีน้ำตาลที่ติดจะยุ่งเหยิงของเจ้าน้องชายพลางเอ่ยต่อ

    "พี่ก็แค่กังวลว่าชาวบ้านในเขตปกครองจะได้รับผลกระทบไปด้วย พวกเขาดีกับเรามาก ถ้าหลีกเลี่ยงหายนะให้พวกเขาได้ พี่ก็อยากจะทำ"

    "แล้วท่านจะทำอะไรได้ ท่านเป็นแค่ผู้เยียวยาตัวเล็กๆคนหนึ่งมิใช่หรือ" ทอมแย้งโดยไม่ได้สังเกตรอยยิ้มที่เจื่อนลงไปเล็กน้อยของคนเป็นพี่ แต่เมื่อสายตาของแอนดรูว์เผยออกมาว่าอยากบอกอะไรบางอย่าง ในที่สุดทอมก็รู้ตัว

    "พี่มีอะไรอยากบอกข้าอีกหรือเปล่า"

    "คือว่านะโทมัส" น้อยครั้งที่แอนดรูว์จะเรียกน้องด้วยชื่อจริง "มีเรื่องที่เจ้าจำเป็นต้องรู้ แล้วพี่ก็แน่ใจว่าเจ้าต้องกำลังสงสัยอยู่เป็นแน่ว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่"

    การนิ่งเงียบและรอฟังคือสิ่งหายากสำหรับทอม เขาทำให้ตัวเองไม่ว่างด้วยการรินชาเพิ่มและเติมน้ำตาลลงไปอีกก้อน ให้เวลาคนเป็นพี่ด้วยเรียบเรียงคำพูดในหัวสวยๆของเจ้าตัว

    แต่ก่อนที่แอนดรูว์จะได้อ้าปาก ชายผู้มีบุคลิกท่าทางสุภาพคนเดิมกับที่ทอมเจอตรงหน้าทางเข้าก็ปรากฏตัวและโค้งคำนับอย่างนอบน้อมเป็นที่สุดให้กับพี่ชายของทอม

    "ฝ่าบาท จะรับพระกระยาหารเย็นที่นี่หรือที่ห้องเสวยดีพ่ะย่ะค่ะ"

    "ได้เวลาแล้วหรือ" แอนดรูว์ทำตาโตอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าค่ำจนค่อนดึกแล้ว "เอาเป็นที่นี่ก็แล้วกัน ช่วยให้คนเตรียมปลาย่างอร่อยๆไว้ให้ด้วยนะ"

    "จะให้กระหม่อมเรียนองค์จักรพรรดิว่าอย่างไร"

    "...บอกเขาว่าข้าต้องการความเป็นส่วนตัวเสียหน่อย แต่ข้ารับปากว่าคืนนี้จะไปหาเขาเอง"

    หลังรับคำสั่งเสร็จ ชายผู้นั้นก็โค้งอีกครั้งและจากไป

    "เมื่อครู่นี้เขาเรียกท่านว่าอะไรนะ"

    แอนดรูว์ที่รู้ตัวได้แต่เกาแก้มอย่างเก้อๆ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เจ้าน้องชายก็ลุกขึ้นตบโต๊ะจนแก้วเด้งขึ้นจากจานรอง ส่งเสียงดังเกรียวกราว เดชะบุญที่ชาในแก้วของเด็กหนุ่มไม่ได้ร้อนมากนัก ไม่อย่างนั้นเขาอาจต้องพึ่งการรักษาของพี่ชายเพราะเผลอทำชาหกรดตัวเองก็เป็นได้

    "แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่"

    tbc.
    Tap to full screen .Repost is prohibited
    💖❤💖❤💘
    Let's send reactions!
    Replies from the creator

    kirahime_fanfic

    MEMOบอสเบนเป็นทาสแมว 🕶️🐈 (พิเบน * แมวจ้ม)
    #kirahime_fanfic #บอสเบนเป็นทาสแมว

    6th 🌟 ความน่ารักของคุณบอส

    ตอนนี้ขอไม่แปะ warning เดี๋ยวไม่เซอร์ไพร์สค่ะ 😌
    บอสเบนเป็นทาสแมว 🕶️🐈 6th ความน่ารักของคุณบอส🕶️ ❤️ 🐈

    หลังจากที่ประชากรส่วนใหญ่ได้รับการฉีดวัคซีนครบโดสแล้ว การใช้ชีวิตก็เริ่มกลับสู่สภาพปกติ คนที่ยินดีจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่คือแอนดรูว์ผู้ถูกกักตัวอยู่ในบ้านถึงสามเดือนเศษๆ....แถมยังไม่ใช่บ้านของเขาเองเสียด้วย

    ส่วนคนที่ไม่ค่อยพอใจแต่ก็หาอะไรมาเถียงไม่ได้ก็หนีไม่พ้นเจ้าของบ้าน วันแรกที่ตกลงกันว่าจะยอมให้แฯกค้นคว้าวิจัยกลับเข้าบริษัทไปทำงานนั่งโต๊ะได้ บอสเบนถึงกับไม่ยอมคุยกับคนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ สายตาคมกริบมองตรงไปข้างหน้า แผ่รังสีและฟีโรโมนที่บ่งบอกอารมณ์ชัดมากจนคนตาบอดยังรับรู้ได้
    9731

    related works