ข้อแลกเปลี่ยน ①.
.
.


เร็วขึ้นอีก…



ยังไม่พอ…



เร็วขึ้น… เร็วกว่านี้…



มันยังไม่พอ…



แท่งหลอดยาถูกปักลงที่หน้าอกของชายหนุ่มนับไม่ถ้วน ของเหลวสีเขียวไหลผ่านเข็มเล็กๆ นั่นเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างช้าๆ มันคือ อะดรีนาลีน ออคเทนขาดมันไม่ได้เลยในการแข่ง เขาจิ้มปักมันลงไปนับครั้งไม่ถ้วน ความเจ็บปวดจากเข็มฉีดยาไม่อาจทำอะไรเขาได้ หากมันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เขาก็จะยิ่งปักมันลงไปที่หน้าอกข้างซ้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับจะหลุดออกมา พร้อมกับเสียงขาเหล็กดังเอี๊ยดอ๊าดเคล้าไปด้วยเสียงรัวกระสุนของพราวเลอร์ในมือ ไม่มีอะไรมาหยุดเขาได้อีกต่อไป และตัวของเขาเองก็ไม่คิดที่จะหยุดวิ่งด้วย


ทว่าหากปักแท่งยาไปมากกว่านี้ อาจจะทำให้เกิดอาการโอเวอร์โดสได้ ออคเทนเองก็รู้ถึงขีดจำกัดของตัวเองดี ไม่ใช่ครั้งแรกที่ออคเทนฝืนใช้อะดรีนาลีนเกินขนาดจนเกิดโอเวอร์โดส มันมักจะเกิดขึ้นในตอนที่เขารู้สึกขาดอะไรบางอย่างไป เมื่อเขารู้สึกว่าหน้าอกข้างซ้ายของเขานั้นเกิดเป็นรูโบ๋ว่างเปล่าที่ต้องการอะไรสักอย่างมาเติมเต็ม …ใช่ เขาเลือกที่จะเติมเต็มมันด้วยของเหลวสีเขียวที่เรียกว่าอะดรีนาลีนนี้เอง


ที่จริงอาการโอเวอร์โดสก็ไม่ได้เลวร้ายนัก มันยังช่วยให้เขาสามารถนอนหลับสนิทได้ตลอดทั้งคืนอีกด้วย ผลลัพธ์มีแต่ได้กับได้ทั้งนั้น ฉะนั้นเขาจะกังวลกับการเกิดโอเวอร์โดสไปทำไม ออคเทนคิดขณะปักหลอดยาเข้าไปที่หน้าอกอีกครั้ง


แมทช์ดูโอ้ในวันนี้ปิศาจแห่งความเร็วได้คู่กับแฮ็คเกอร์อัจฉริยะ ‘คริปโต’ ที่ถึงว่าแม้ว่าบูธบนดรอปชิปจะอยู่ติดกัน แต่ก็ไม่มีโอกาสหรือจังหวะดีๆ ที่ทั้งคู่จะได้สนทนากันเลย นอกเหนือจากถูกจับมาคู่กันในเกมเช่นนี้


คริปโตมักจะอ่านสถานการณ์รอบๆ ด้วยโดรนของเขาและวางแผนทุกครั้งก่อนบุก ทำให้การเข้าปะทะแต่ละครั้งเป็นไปอย่างราบรื่นและไม่มีปาร์ตี้อื่นเข้ามาแทรก แต่นั่นก็ทำให้ออคเทนรู้สึกหงุดหงิดเช่นกัน เขารู้สึกว่าคริปโตนั้นช้า ช้ามากช้าจนอยากจะปล่อยทิ้งไว้แล้วฉายเดี่ยวคนเดียว แถมการปล่อยEMPในแต่ละครั้งยังปล่อยกระแสไฟฟ้ามาโดนตัวเขาทำให้วิ่งช้าลงอีก มันช่างน่าหงุดหงิด… การได้มาคู่กับคริปโตในเกมนั้นแย่เสียยิ่งกว่าการโซโล่คนเดียวอีก พอยิ่งคิดแบบนั้นแล้วเขาก็ยิ่งปักสติมอย่างไม่ยั้งมือตัวเองอีกต่อไป หวังว่ามันจะช่วยลดทอนความหงุดหงิดนี้ลงไปได้บ้าง


เมื่อคริปโตให้สัญญาณ เส้นสีเขียวที่ยังไม่ทันมองเห็นได้ชัดก็ตัดผ่านหน้าเขาเข้าไปเก็บศัตรูในชั่วพริบตาแล้ว เกมวันนี้เปิดตัวอย่างสวยงาม ออคเทนเป็นคิลลีดเดอร์ เก็บคนเดียวไปถึง 12 คิลส์ตอนต้นเกม แน่นอนว่าจั๊มป์มาสเตอร์คือเขาเอง และเลือกลงตรงจุดที่คนส่วนมากจะลงกัน คริปโตวิ่งตามประกบจนแทบจะไม่มีเวลาได้ดึงโดรนออกมาบังคับ แต่ออคเทนก็ยังไม่พอใจกับมัน เขายังคงวิ่ง วิ่ง วิ่ง… วิ่งหาศัตรูไม่หยุด เขาปักมันเข้าไปที่อกซ้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนคริปโตที่เห็นภาพนั้นอดเป็นห่วงไม่ได้

"นายพึ่งมันมากไปแล้ว"
"อะไร มันก็เหมือนที่นายชอบใช้โดรนนั่นแหละอมีโก้… หรือฉันพูดผิดล่ะ JAJAJA"
"มันจะส่งผลกับนายในระยะยาว" คริปโตพูดเสียงเรียบ
"โย่… เพื่อน ฟังนะ มันไม่ใช่เรื่องที่นายต้องมาใส่ใจเลย เล่นโดรนของนายไปซะ ฉันอยากยิงพวกคนไม่ดีจะตายอยู่แล้ว" ออคเทนเอาแขนพาดบ่าคริปโตพร้อมควงหลอดสติมหมุนไปมาพลางค่อยๆ หันไปทางอื่น แต่จู่ๆ ลมหายใจก็เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนหอบ คริปโตที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่ขึ้นสูงของอีกคน

"นาย…ไม่เป็นอะไรแน่นะ "
"…บอกแล้วไง… ว่าไม่ต้องเป็นห่วงฉัน อมีโก้… ห่วงตัวนายเถอะ…" ออคเทนยังคงหอบ น้ำเสียงแห้งเหมือนไม่มีแรง มือข้างที่ถือหลอดยาสีเขียวนั้นเริ่มสั่น เนื้อตัวชุ่มเหงื่อไปทั้งร่าง เขาเอามือข้างที่พาดบ่าคริปโตลง เกรงว่าอีกคนจะเริ่มสัมผัสได้ถึงสิ่งปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา

"อึก….แฮ่ก…" ออคเทนกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ พยายามทนต่ออาการนี้ไปให้ได้

"หน้ากากนั่น นายควรถอดมัน… ให้ฉันช่วย…" คริปโตยื่นมือออกไปแต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี มือที่ไร้เรี่ยวแรงของออคเทนก็ปัดมันออก เขาพยายามปฏิเสธการช่วยเหลือ
"สบายมากน่า… เดี๋ยวก็หาย นายตั้งใจค้นหาศัตรูต่อเถอะเพื่อน… ฉันจะไปไล่เตะตูดพวกมันด้วยขาเหล็กนี่ให้หมด… เอง…"


หลังพูดจบจากที่ออคเทนนั่งก้มหน้าอยู่ เขาฝืนลุกยืนขึ้นอย่างช้าๆ แต่ก็โซซัดโซเซจนต้องนั่งลงกับพื้นอีกครั้ง เขาสั่นไปทั้งตัว ดูก็รู้ว่ากำลังฝืนตัวเองอยู่ คริปโตที่เห็นภาพนั้นรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก


"สภาพแบบนี้ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น…"
"………นายมันหัวดื้อเหมือนเช" ออคเทนเงียบไปสักพักก่อนเงยหน้าขึ้นตอบ

"ใครกันแน่ที่หัวดื้อ"

"แฮ่ก… แฮ่ก" ดูเหมือนว่าอาการของออคเทนจะเลวร้ายลงกว่าเมื่อครู่นี้อย่างมาก สองมือจับแขนอีกข้างของตัวเอง เขาหนาวสั่นไปทั้งตัว ร่างกายท่วมไปด้วยเหงื่อ เสียงลมหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ จากผลของการเสพยาเกินขนาด แต่เขาก็ยังคงยืนยันที่จะไม่ถอดหน้ากากกับแว่นกันลมออก คริปโตถอดเสื้อนอกของเขาแล้วคลุมให้อีกฝ่ายที่นั่งพิงกำแพงห้องอย่างเงียบๆ

"ถอนตัวกันเถอะ"
"ไม่นะ… เพื่อน… อย่าทำแบบนั้น… ฉัน… เป็นคิลลีดเดอร์เลยนะ… ชัยชนะมันอยู่ตรงหน้าพวกเรา… จะให้ถอนตัวด้วยเหตุผลแค่นี้… พูดบ้าๆ…" ออคเทนจับขาของคริปโตด้วยมือที่สั่นเทา ไม่มีแม้แต่แรงบีบ เขาแค่วางมันลงกับพื้นและพยายามพยุงตัวขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ

"นายควรให้ความสำคัญกับร่างกายของตัวเองมากกว่านี้"

ไม่ว่าจะอยู่ทีมเดียวกันหรือคนละทีม ทุกครั้งที่คริปโตมองมายังปิศาจแห่งความเร็วคนนี้ สไตล์การเล่นของออคเทนดูน่าหวาดเสียว เขาพยายามวิ่งตีวงออกมาจากทีม เพื่อให้ทิศทางของวิถีกระสุนพาดผ่านศัตรูเพิ่มขึ้นในแต่ละครั้ง เขาเสี่ยงเอาตัวเข้าแลก อย่างไม่มีแผน บางครั้งได้ผลดี แต่บางครั้งมันก็ทำให้เขาล้มแทนคนในทีม คริปโตสัมผัสได้ว่าอีกคนกำลัง'ฝืน'ตัวเองอยู่ และเขาเองก็อยากให้ออคเทนเลิกทำแบบนั้น แต่เขามีสิทธิ์อะไรไปบอกอีกฝ่ายว่าให้เลิก'ฝืน'วิ่งออกไปรับหน้าแทนคนในทีมสักที


เพราะเขาเป็นห่วง…


เป็นห่วงเหรอ ทำไมกันล่ะ ทำไมเขาต้องมาเป็นห่วงออคเทนด้วยล่ะ… ฟังดูไร้เหตุผล ทั้งๆ ที่เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเฉยๆ แต่เขากลับรู้สึกว่าจะปล่อยออคเทนไว้แบบนี้ไม่ได้ คริปโตคิดในใจ สิ่งที่เขาทำได้มีแต่การละทิ้งสไตล์การเล่นของตัวเองแล้วปรับมาวิ่งประกบสนับสนุนออคเทนแทน


ไม่นานเสียงประกาศรอบที่สามดังขึ้น เหลืออีก 6 ทีม พวกเขาต้องเริ่มขยับย้ายที่ตั้งออกจากตรงนี้ก่อนจะโดนวงกลืนเข้าไปในอีก 45 วินาที แต่หันมาดูสภาพของเพื่อนร่วมทีมที่นั่งอยู่แนบชิดกับมุมห้องแล้ว ท่าทางเขาจะวิ่งไม่ไหว อย่าว่าแต่วิ่งเลยแค่ลุกขึ้นยืนยังทำไม่ได้ ขณะนั้นเอง...


ก่อกแกร่ก..


"조심해 ระเบิด" เสียงตะโกนเตือนด้วยภาษาบ้านเกิดของคริปโตดังขึ้นกะทันหัน พร้อมร่างหนาที่กระโจนเข้าหาออคเทนเพื่อกันระเบิดที่ปาเข้ามาทางหน้าต่าง แรงระเบิดทำให้ประตูข้างๆ แตกกระจาย เสียงระเบิดทำเอาหูของออคเทนอื้อ แรงสั่นสะเทือนทำให้สติของเขาหลุดลอยไปพร้อมๆ กัน ไม่รู้ว่าภาพคริปโตที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้ ต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับเขากันแน่ ออคเทนตาพร่ามัว



ไม่นานภาพนั้นก็เลือนรางและค่อยๆ จมลงสู่ความมืด…



ออคเทนลืมตาตื่นขึ้นมาในบรรยากาศที่คุ้นเคย กระป๋องเอเนอร์จี้ดริงค์วางเรียงรายไปทั่วอย่างไม่เป็นระเบียบ เขากวาดสายตาไปรอบๆ ใบหน้าร้อนผ่าวของเขาไม่มีหน้ากากหรือแว่นกันลมอีกต่อไป ขาเทียมถูกถอดออกและพิงไว้ข้างโต๊ะทำงาน เขามองสำรวจไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร ตายังคงพร่ามัว หัวที่ปวดจนแทบระเบิดทำให้เขาทิ้งมันลงกับหมอนอีกครั้ง

"เช… หิวน้ำ…"

เขาหลับตาลงเรียกชื่อคนสนิทที่คุ้นเคย ทุกครั้งที่โอเวอร์โดสไลฟ์ไลน์จะคอยดูแลอยู่ข้างๆ เสมอ เขารู้สึกปลอดภัยที่มีคนที่ไว้ใจอยู่ข้างๆ นั่นก็อาจจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ออคเทนคิดว่าอาการโอเวอร์โดสไม่ได้แย่ แม้จะรู้ว่าไลฟ์ไลน์ต้องบ่นเขาจนหูชาทุกครั้งก็ตาม หากแลกกับการที่มีใครสักคนอยู่ข้างๆ เขาก็ยินดี ไม่นานไอเย็นจากขวดน้ำก็กระทบเข้ากับแก้มของคนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง


"ลุกขึ้นไหวมั้ย "

แต่เสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของไลฟ์ไลน์อย่างที่เขาคิดไว้ ออคเทนลืมตามองไปยังต้นตอของเสียงทุ้ม ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือคนที่อยู่บูธข้างๆ


คริปโต…


"เชไปไหน…"
"เห็นว่าออกไปเอายาระงับอาการให้นาย"
"……แล้วนายมาทำอะไร" ออคเทนรับขวดน้ำนั่นมาแล้วพยายามหมุนเปิดมัน จนคริปโตทนดูไม่ได้และแย่งมาเปิดให้ พร้อมช่วยพยุงตัวให้อีกคนสามารถลุกขึ้นนั่งได้

"มาดูอาการของนาย"

"อยากจะมาสมน้ำหน้าก็พูดมาตรงๆ เลยเพื่อน ขอโทษด้วยละกันนะที่ทำให้นายแพ้ JAJAJA" ออคเทนหัวเราะกลบเกลื่อนความเจ็บใจก่อนยกขวดน้ำขึ้นดื่มไปหลายอึก "ครั้งหน้าขอให้ได้คู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันละกัน JAJA"


สิ้นเสียงหัวเราะ ภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบดังเดิม คริปโตหรี่ตาลงเล็กน้อย บรรยากาศในห้องดูตึงเครียดกว่าปกติ


"นายควรลดการใช้มันลง" คริปโตหันไปยังหลอดยาที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวบรรจุอยู่ข้างใน

"ถ้านายจะมาเปิดประเด็นเถียงเรื่องนี้กันต่อก็กลับไปเถอะ" ออคเทนบีบขวดน้ำที่ว่างเปล่าแล้วโยนมันลงที่พื้น

"ฉันพูดเพราะเป็นห่วงนาย"

"นายพูดประโยคเดียวกันกับเชเลย… แต่นายไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกับเช… จะบอกอะไรให้นะเพื่อน ขนาดเชฉันยังไม่ฟังเลย แล้วนายเป็นใคร…" ออคเทนหรี่ตามองอีกฝ่ายกลับ

เขาทำหน้าหงุดหงิด ขอบใต้ตาคล้ำกว่าของคริปโตเล็กน้อยบ่งบอกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่ค่อยได้นอนอย่างเป็นกิจจะลักษณะเท่าไรนัก ริมฝีปากแห้งและรอยยุบจากการกดทับของหน้ากากกันลมปรากฏชัด นี่เป็นครั้งแรกที่คริปโตได้เห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากของออคเทนก็ว่าได้

"แล้วต้องทำยังไงนายถึงจะฟัง "
"ไม่รู้สิเพื่อน ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ หรอกนะถ้านายไม่มีอะไรมาแลกกับมัน"
"นายหมายถึง… ข้อแลกเปลี่ยน "
"หัวไวดีนี่ สมแล้วที่เป็นแฮกเกอร์อัจฉริยะ"
"นายอยากให้ฉันทำอะไร"
"อย่างเช่น… นอนกับฉัน "

"หา "

"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน… ใจเย็นอมีโก้ ฉันไม่ได้หมายถึงนอนแบบนั้น แค่ยกตัวอย่าง"

ออคเทนยกมือขึ้นปัดไปมาแล้วรีบแก้คำพูดก่อนอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด 'นอน'ของเขาในที่นี้ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งไปกว่าการนอนข้างๆ กัน อย่างว่าถึงเขาจะไม่ชอบและพยายามกีดกันตัวออกห่างจากคริปโตก็ตาม แต่เขาก็เกลียดการอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ดี

"ฉันนอนไม่หลับ…"
"นายเลยอยากให้ฉันนอนด้วย "

คริปโตยังคงทำหน้ามึนกับบทสนทนาเมื่อครู่ ออคเทนพยักหน้าเบาๆ ดวงตาสีเขียวของเขาดูว่างเปล่า ตัวคริปโตเองก็เรียกได้ว่าเป็นประเภทอดนอนเหมือนกัน เขาระวังตลอดเวลาจนการนอนหลับกลายเป็นเรื่องยากสำหรับเขา เวลาส่วนใหญ่จึงถูกใช้ไปกับการทำงานผ่านหน้าจอสีฟ้าภายในห้องมืดเกือบทั้งคืน และออคเทนก็รู้เรื่องนั้นดีมันจึงดูเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ

"ถ้าฉันนอนกับนายคืนนี้ เกมต่อไปนายจะเล่นอย่างระวังตัว ไม่เสี่ยง แล้วก็จะไม่ใช้อะดรีนาลีนจนโอเวอร์โดสด้วย… ตกลง "

ออคเทนพยักหน้าอีกครั้ง คริปโตถอนหายใจก่อนถอดแจ็กเกตวางพาดเก้าอี้เกมมิ่งในห้องสี่เหลี่ยมนั้น แล้วค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปในฟูกแคบๆ ที่ไม่น่าจะพอสำหรับสองคน

"มันเบียดกว่าที่คิด…" คริปโตตะแคงตัวหันเข้าหาอีกฝ่าย หน้าของออคเทนเกือบจะแนบชิดกับแผ่นอกของอีกคน จนเขาได้ยินเสียงหัวใจของคริปโต มันเต้นดังยิ่งกว่าตอนเขาใช้อะดรีนาลีนเสียอีก

"JAJA ตื่นเต้นเหรอเพื่อน "
"อา…"

คริปโตหลบตา โชคดีที่ระดับศีรษะเขาอยู่สูงกว่า ออคเทนจะได้ไม่เห็นว่าหน้าของเขาแดง คริปโตเริ่มคิดในหัวว่าทำไมเขาต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้ มันเหมือนการต่อรองของเด็ก แต่เขาก็ตกลงทำมันไปแล้วจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้ เขาต้องพยายามข่มตาหลับให้ลงในคืนนี้


"อุ่นดี…"


ออคเทนหลับตาลง เขาเหนื่อยล้ามามาก พิษจากการใช้ยาเกินขนาดก็ยังไม่บรรเทา แต่ก็ฝืนคุยกับคริปโตนานขนาดนั้น และไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมตกลงข้อเสนอที่พูดออกมาเล่นๆ ของเขา ถ้าใครมาเห็นภาพบนเตียงเข้าตอนนี้คงตลกน่าดู… เขาค่อยๆ จมลงในห้วงนิทราที่โหยหามานานด้วยไออุ่นจากร่างกายของคนที่เขาไม่ชอบหน้า

แน่นอนว่า เชที่กลับมาพร้อมกับยาระงับอาการนั้นตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้าจนถุงยาหลุดจากมือ แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปเก็บไว้ เกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนระหว่างที่เธอไม่อยู่กันแน่ จะต้องเป็นเพราะความเอาแต่ใจของซิลว่าตัวแสบ กับคริปโตที่ไม่รู้วิธีรับมือกับมันได้อย่างแน่นอน เชขำคิกคักก่อนเดินออกจากห้องไปพร้อมคำถามมากมายที่อยากถามทั้งสองบนฟูกเล็กๆ ในห้องนี้