อย่าท้า.


"ยังเตรียมไม่เสร็จอีกเหรอคริปปี้"



มิราจนั่งกอดพีซคีปเปอร์บ่นอุบอิบ เกมดูโอ้ส์วันนี้เขาได้จับคู่กับเลเจนด์ที่เรียกได้ว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมา 'คริปโต'ที่นั่งบังคับโดรนอยู่ข้างๆ นั่นเอง มันน่ารำคาญนิดหน่อยที่หมอนี่ชอบพูดเรื่องเตรียมความพร้อมก่อนเข้าสู่สนามรบ ไม่รู้ว่าต้องพร้อมขนาดไหนถึงจะเริ่มเก็บแต้มคิลได้ มิราจคิดในใจ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือไม่ดีที่โดดลงมาอยู่ในเซฟโซนพอดี ทำให้ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนที่ไปไหนไกล แถมยังเป็นปลายสายที่คนไม่ค่อยลงกันอีกด้วย มิราจนั่งเหม่อมองดีคอยของเขาที่ปล่อยออกไปข้างนอกตัวบ้าน เจ้านั่นเองก็ไม่มีวี่แววจะถูกศัตรูยิงเลยสักนิด



"เงียบหน่อย จะใช้สมาธิ" ในที่สุดคนที่นั่งข้างๆ เขาก็เริ่มปริปากพูด ปล่อยให้มิราจพูดคนเดียวมาจนเสียงประกาศนับถอยหลังวงรอบที่สองดังขึ้นแล้ว



"แค่บังคับโดรนไปสแกนวงต่อไปเนี่ยนะ โห่ ฉันอยากออกไปยิงจิ้วๆ แล้วน้า ใกล้ๆ นี้ไม่มีใครบ้างเลยรึไง ไปเลยแบมบูเซิลลูกพ่อ แกนี่มันหล่อ หล่อจริงๆนะ หน้าเหมือนใคร ฉันไง ฮ่า"



"รอบๆ นี้ไม่มีทีมศัตรู" คริปโตถอนหายใจก่อนใช้โดรนปิงป้ายแบนเนอร์ใหญ่ที่อยู่ถัดไปไม่ไกลจากบ้านที่พวกเขาอยู่



"..." มิราจนั่งหน้ามุ่ยก่อนจะสปริงตัวขึ้นมา "ฉันได้ยินเสียงฝีเท้า" เขาหันซ้ายขวา



"รอบๆ นี่ไม่มีทีมศัตรู…" คริปโตพูดย้ำอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงค่อนไปทางหงุดหงิด ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งป้ายก็ขึ้นเพียงเลข 0 ตัวใหญ่เท่านั้น



"นายลองฟังดูดีๆ สิ คริปปี้ …….นั่นไง เสียงเอี๊ยดอ๊าดของสปริงที่เด้งเป็นจังหวะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคือออคเทน ท่านมิราจสุดหล่อคนนี้เดาอะไรไม่เคยผิดอยู่แล้ว"



"รอบๆ นี่ไม่มีทีมศัตรู วิท เราปลอดภัย" คริปโตปิงไปที่แบนเนอร์อีกครั้ง ถ้าจะให้เขาเลือกเชื่อโดรนของเขาที่สร้างมาเองกับมือ กับ สิ่งที่เรียกว่าลางสังหรณ์มิราจล่ะก็ แน่นอนว่าเขาต้องเลือกที่จะเชื่อเจ้า ‘แฮ็ค’ อยู่แล้ว



"เฮ้ ฉันได้ยินจริงๆ นะ เสียงแบบ… เสียงมันเหมือนความน่ะ… ความน่า เอ่อ ความน่ารักเลย แต่ความน่ารักนี่มันเป็นแบบไหน ไม่รู้แฮะ แต่ฉันเดาว่าคือออคเทนแน่ จะว่าไปออคเทนก็น่ารักดีนะนายว่ามั้ย " มิราจยังคงพูดไม่หยุด ถ้าไม่บังคับโดรนออกไปหาให้เจอก่อนเขาคงต้องทนฟังหมอนี่พูดไม่หยุดไปอีกนานแน่ บางทีอาจจะอยู่นอกระยะโดรน แต่หมอนี่ไม่มีทางได้ยินเสียงที่ไกลออกไปขนาดนั้นได้แน่ คริปโตคิดในใจก่อนจะชะงักไปเพราะเห็นควันที่พุ่งออกมาเป็นสาย มีคนใช้จั๊มป์แพด และนั่นอยู่ห่างออกไปเกินระยะของโดรนตามที่คาด ป้ายแบนเนอร์ใหญ่ยังคงปรากฏเลข 0 อยู่





"ได้ยินมันได้ยังไง" เขาพึมพำ





"ไม่รู้สิ ฉันคิดว่ามันเป็นเสียงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว พอรู้ตัวอีกทีก็โหยหาอยากได้ยินมันขึ้นมาล่ะมั้ง แหะๆ ว่าไปนั่น ใครจะคิดล่ะว่าจะมาให้ได้ยินจริงๆ ฉันถูกอ่านใจซะแล้วเหรอเนี่ย"



คริปโตยังคงอยู่ในโหมดโดรนปล่อยให้อีกคนพล่ามไปเรื่อยคนเดียว เขาตามสอดส่องออคเทนที่ค่อยๆ วิ่งเข้ามาใกล้ ถ้าจำไม่ผิดวันนี้เขาต้องได้คู่กับไลฟ์ไลน์ที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา แต่ดูเหมือนว่าไลฟ์ไลน์จะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเขา เป็นไปได้ว่าออคเทนกำลังจะเอาแบนเนอร์ของเธอมาที่รีสปอนบีค่อนที่อยู่ใกล้ๆ นี่





----พักหลังมานี้ คริปโตเริ่มสนใจในตัวออคเทนมากขึ้น จากที่คิดว่าเป็นคนโผงผาง ไม่คิดหน้าคิดหลังเอาแต่วิ่งเข้าใส่ปัญหา แต่เขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดนั่นหลังจากที่ได้สืบค้นประวัติของ ‘ออคเตวิโอ้ ซิลว่า’ มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คริปโตคิดว่าเด็กคนนี้เหมือนกับตัวเอง ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้รู้สึกแบบนั้น

เสียงเกมมิ่งแชร์กับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของขาเทียมก็ไม่แย่เท่าไหร่นักที่จะฟังระหว่างเมนเทนแนนซ์โดรนของเขา สเปซบนดรอปชิปที่บังเอิญได้อยู่ข้างกัน หากออคเทนไม่ชวนเขาเข้าไปเล่นเกมด้วยกันก่อน คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปในนั้นอย่างแน่นอน ลึกๆ แล้วคริปโตก็แอบเห็นด้วยกับมิราจที่ว่าออคเทนมีมุมน่ารัก แต่ตัวเขาแค่ยังไม่อยากยอมรับมันสักเท่าไหร่ เขาไม่ได้สนใจออคเทนตั้งแต่ทีแรก และก็รู้ว่ามิราจแอบมีใจให้เพื่อนของเขาคนนี้ ทว่ายิ่งสืบค้นข้อมูลลึกมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากรู้จักตัวตนจริงๆของ ‘ออคเตวิโอ้’ มากขึ้นเท่านั้น





คริปโตละสายตาจากออคเทนไม่ได้ เขาพยายามขับโดรนตามไกลๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว เสียงหัวใจเต้นดังก่อนฤทธิ์ของสติมจะหมดลง ออคเทนกลับมาวิ่งเตาะแตะอีกครั้ง ทั้งๆ ที่วิ่งได้เร็วซะขนาดนั้นด้วยขาเทียมนั่น แต่ท่าเดินกลับเหมือนเด็กที่เพิ่งหัดเดินอย่างน่าประหลาดใจ





เขาเผลอคิดว่านั่นมันก็น่ารักดีเหมือนกัน...

"훗...귀여워 미치겠어"





"น่าเสียดาย นายพลาดที่จะได้เห็นหมอนั่นเมาตอนมาดื่มที่ร้านของฉันนะ คริปปี้ อ๊ะ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ได้มาเห็น นายอาจจะตกหลุมรักเลยก็ได้ ฉันไม่อยากเพิ่มศัตรูหัวใจหรอกนะ แต่มันน่าเสียดายจริงๆ ไม่ได้จะอวดเลยนะ"



คริปโตล็อกออฟจากโดรนแล้ว แต่มิราจยังคงพล่ามเรื่องของออคเทนไม่หยุด เขาไม่น่าไปกดเปิดสวิตช์อะไรบางอย่างของมิราจเลย คริปโตคิดในใจ



"ใกล้ๆ นี่มีศัตรูอยู่ เอาล่ะวิท นายอยากยิงไม่ใช่เหรอ "



"หืม " มิราจหันควับ



"นายพูดถูก ฉันเห็นออคเทน และหมอนั่งก็กำลังเอาสมาชิกทีมมาชุบใกล้ๆ นี่ นายอยากเก็บแต้มคิลไม่ใช่เหรอ "



"เอ่อ เดี๋ยวนะ… คริปปี้ นายเป็นประเภทชอบแกล้งคนที่ชอบเหรอ"



"หา" คริปโตเบิกตาโตพร้อมอุทานเสียงดัง นั่นเป็นเสียงที่ดังที่สุดที่ออกมาจากปากของเขาในวันนี้ มิราจไม่มีทางรู้ว่าเขาแอบสนใจในตัวออคเทนอยู่เหมือนกัน แต่ทำไมกันล่ะ ทำไมหมอนี่ถึงได้ทักขึ้นมา...



"ก็ภาษาบ้านเกิดที่นายพึมพำเมื่อกี้ไง ...อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะพวก ท่านมิราจสุดหล่อคนดังถูกสาวๆ พูดใส่มาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ต่อกี่ภาษาไปแล้ว ฉันก็รับรู้หมดแหละน่า…" มิราจขยิบตาให้คริปโตที่กำลังหยุดชะงักหน้าประตู



"แล้วไงต่อนะ ใช่ ออคเทนน่ารัก ฉันบอกแล้ว นายต้องลองสังเกตหมอนั่นดีๆ ถึงจะไม่อยากเพิ่มศัตรูหัวใจ แต่ฉันก็ดีใจนะที่มีคนสนใจหมอนั่นเพิ่มขึ้น เห็นแบบนั้นแต่หมอนั่นชอบปฎิเสธทุกคนที่เข้าใกล้นี่นา อ้อ แล้วเราก็กำลังจะไปแกล้งเด็กที่ชอบกันใช่มั้ย" มิราจเดินมากอดคอคริปโตที่ยืนหน้าแดงอยู่หน้าประตู





"EMPรีบูท"





จู่ๆ คริปโตยกข้อมือขึ้นมากดปุ่ม ก่อนจะสะบัดแขนที่พาดอยู่บนไหล่ของเขา จากนั้นเปิดประตูวิ่งนำออกไปอย่างรวดเร็ว



"เดี๋ยว ฉันยังไม่พร้อมเลย"



"วิท ฉันกับนายเรามาแข่งกันดูไหมล่ะ" คริปโตยิ้มสนุกหันมาพูดขณะวิ่งตรงไปยังจุดที่ออคเทนอยู่ ในมือของเขาถือR-301แน่นพร้อมที่จะยิงไปยังเป้าหมายที่โดนEMPทุกเมื่อ



"โอ้ …เล่นแบบนี้กันใช่มั้ย แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังที่แพ้มิราจสุดหล่อคนนี้นะเด็กน้อย" มิราจทำมือชี้ไปข้างหน้า ร่างแยกดีคอยของเขาวิ่งนำคริปโตไปข้างหน้าแล้ว



"หึ เดี๋ยวก็รู้ ตาแก่"